W tym artykule Sodalicja Mariańska zostanie omówiony z globalnej i otwartej perspektywy, w celu zapewnienia kompleksowej wizji na ten temat. Przeanalizowane zostanie jego znaczenie, implikacje i możliwe wyzwania stojące obecnie przed nim. Podobnie zbadane zostaną różne podejścia i punkty widzenia, aby zaoferować panoramiczny widok, który pozwoli czytelnikom głęboko zrozumieć znaczenie Sodalicja Mariańska w różnych kontekstach. Poprzez wyczerpującą analizę będziemy starali się przyczynić do debaty i refleksji na ten temat, mając na celu przedstawienie nowych perspektyw i wzbogacenie wiedzy na temat Sodalicja Mariańska.
Sodalicja Mariańska (Kongregacja Mariańska, łac. Congregatio Mariana) – katolickie stowarzyszenie świeckich, którego celem było łączenie życia chrześcijańskiego ze studiami. Sodalicja powstała w środowisku studentów Rzymu. Jej inicjatorem był Jan Leunis SJ.
Pierwszą Kongregację erygował Grzegorz XIII (5 grudnia 1584). Generał jezuitów otrzymał wtedy pozwolenie na zakładanie kongregacji przy kolegiach i włączanie ich do Kongregacji Rzymskiej. Przywilej ten rozszerzyli: Sykstus V (1587), Benedykt XIV (1748, 1751), Leon XII (1825) oraz Pius X (1910).
Początkowo Leunis postawił na niezależność w wyborze kierownictwa stowarzyszenia. Jednakże generał Klaudiusz Aquaviva (Reguły wspólne, 1587) wypracował model bardziej scentralizowany Sodalicji. Po kasacie jezuitów kongregacje były pod opieką biskupów. Nowe Reguły Sodalicji (1910) przewidywały funkcję dyrektora, co przekreślało ich dawną autonomię. W celu koordynacji działań poszczególnych stowarzyszeń generał Włodzimierz Ledóchowski w 1922 r. utworzył w Rzymie Centralny Sekretariat Kongregacji Mariańskich. Podobnie Pius XII chciał zunifikować cały ruch. W tym celu powołano Światową Federację Kongregacji Mariańskich (1953), której przewodził abp Józef Gawlina. Po II Soborze Watykańskim Sodalicje Mariańskie przeobrażały się stopniowo głównie we Wspólnoty Życia Chrześcijańskiego.
Działaczem Sodalicji Mariańskiej w Polsce był ks. Józef Winkowski (1888-1951).