W tym artykule zbadamy Spółgłoska zwarto-otwarta z różnych perspektyw i zagłębimy się w jego dzisiejsze znaczenie i znaczenie. Spółgłoska zwarto-otwarta jest od dawna przedmiotem zainteresowania i debaty i jest niezbędny do zrozumienia jego wpływu na różne aspekty życia codziennego. Na tych stronach będziemy analizować różne aspekty Spółgłoska zwarto-otwarta i dokładnie badać jego implikacje w naszym obecnym społeczeństwie. Od jego powstania po ewolucję w czasie – zagłębimy się w szczegółową analizę, która pozwoli nam lepiej zrozumieć rolę, jaką odgrywa Spółgłoska zwarto-otwarta w naszym codziennym życiu.
Spółgłoska zwarto-otwarta, także: sonorant – spółgłoska powstająca, gdy w czasie artykulacji dochodzi do zwarcia i równocześnie otwarcia innego kanału (ustnego lub nosowego), którym uchodzi powietrze lub zwarcia i otwarcia następują szybko po sobie.
Wyróżnia się zasadniczo trzy typy artykulacji zwarto-otwartej:
Dwie ostatnie artykulacje określa się jako płynne.
Spółgłoski zwarto-otwarte są zwykle dźwięczne i w wielu językach mogą być elementem sylabotwórczym. Cechy te zbliżają spółgłoski do samogłosek.
W międzynarodowym alfabecie fonetycznym IPA wymienione są m.in. następujące głoski zwarto-otwarte:
W języku polskim występują następujące spółgłoski zwarto-otwarte:
Spółgłoski zwarto-otwarte to inaczej spółgłoski sonorne lub półspółgłoski. Spółgłoski zwarto-otwarte tworzą razem ze spółgłoskami półotwartymi klasę sonantów (rzadziej stosowana nazwa: „sonoranty”). Określenie „spółgłoski półotwarte” bywa też używane zamiennie z terminem „spółgłoski zwarto-otwarte”.