Stanisław Sobieszczański

Obecnie Stanisław Sobieszczański to temat, który przykuł uwagę wielu ludzi na całym świecie. Wywierając znaczący wpływ na różne dziedziny życia, Stanisław Sobieszczański wywołał bezprecedensową debatę, przyciągającą zarówno zwolenników, jak i krytyków. Ponieważ Stanisław Sobieszczański nadal zajmuje duże miejsce w świadomości zbiorowej, jego wpływ rozciąga się na wiele sektorów, od polityki po rozrywkę i od technologii po całe społeczeństwo. W tym artykule zbadamy różne aspekty Stanisław Sobieszczański, badając jego obecne znaczenie i potencjalny wpływ na przyszłość.

Stanisław Sobieszczański
Ilustracja
porucznik porucznik
Data i miejsce urodzenia

29 listopada 1897
Szepetówka

Data i miejsce śmierci

4 grudnia 1924
Korzec

Przebieg służby
Lata służby

1919–1921

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

81 Pułk Strzelców Grodzieńskich

Stanowiska

dowódca kompanii

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie)

Stanisław Sobieszczański (ur. 29 listopada 1897 w Szepetówce, zm. 4 grudnia 1924 w Korcu) – porucznik Wojska Polskiego. Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej. Kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się 29 listopada 1897 w rodzinie Zygmunta i Emeryki z d. Stroińska. Absolwent gimnazjum w Kijowie. W 1919 ukończył Szkołę Podchorążych w Ostrowi Mazowieckiej. Dowódca 4 kompanii w 81 pułku strzelców, z którym brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej.

Szczególnie zasłużył się w walce „zdobyciem nocnym atakiem wsi Kraszew pod Radzyminem (16 VIII 1920)”. Za tę postawę został odznaczony Orderem Virtuti Militari.

Ciężko ranny w bitwie o Nową Wolę koło Grodna 6 września 1920, w następstwie trwałego inwalidztwa został przeniesiony w stan spoczynku. Zmarł w wyniku powikłań po ranach w Korcu na Wołyniu i tam też został pochowany.

Życie prywatne

Był kawalerem.

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. a b Polak (red.) 1991 ↓, s. 138.
  2. Polak (red.) 1991 ↓, s. 138-139.
  3. a b c Polak (red.) 1991 ↓, s. 139.
  4. Dąbrowski 1928 ↓, s. 52.

Bibliografia