Korzec (miasto)
W dzisiejszym świecie Korzec (miasto) stał się tematem cieszącym się dużym zainteresowaniem i znaczeniem w różnych obszarach. Zarówno na poziomie osobistym, jak i zawodowym, Korzec (miasto) przyciągnął uwagę ekspertów i entuzjastów, generując znaczące debaty, badania i postępy. Dzięki swojemu namacalnemu wpływowi na współczesne społeczeństwo, Korzec (miasto) naznaczył przed i po sposobie, w jaki podchodzimy do różnych aspektów codziennego życia. W tym artykule dokładnie zbadamy implikacje i konsekwencje Korzec (miasto), analizując jego wpływ na dzisiejszy świat i możliwe perspektywy na przyszłość.
 Ruiny zamku | |||||
| |||||
| Państwo | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Obwód | |||||
| Powierzchnia |
6 km² | ||||
| Populacja (2018) • liczba ludności |
|||||
| Nr kierunkowy |
+380-3651 | ||||
| Kod pocztowy |
34700—34704 | ||||
Położenie na mapie obwodu rówieńskiego  | |||||
Położenie na mapie Ukrainy  | |||||
 50°37′02″N 27°09′39″E/50,617222 27,160833
| |||||
| Strona internetowa | |||||
Korzec (ukr. Корець, Koreć) – miasto na Ukrainie, centrum rejonu koreckiego w obwodzie rówieńskim. Miejscowość położona jest na Wołyniu, 65 km od Równego.
Miasto było dawniej rezydencją magnaterii polskiej.
Główne zakłady to cukrownia i zakład produkujący wyroby z tworzyw sztucznych.
Historia
W średniowieczu wchodziło w skład ziem Drewlan. Pierwsza wzmianka z 1150 r. Po podziale Wołynia dostało się w ręce książąt Koreckich. Po śmierci ostatniego Koreckiego miasto przeszło do Leszczyńskich, a po nich do Czartoryskich. Prywatne miasto szlacheckie w XVI wieku znajdowało się w województwie wołyńskim. W czasie rozbiorów Polski znalazł się w zaborze rosyjskim, w powiecie nowogradwołyńskim guberni wołyńskiej.
Książę Józef Klemens Czartoryski założył tu w 1783 fabrykę porcelany, której pierwszym dyrektorem został Franciszek Mezer. Fabryka spłonęła na jesieni 1796, jednak już pod koniec 1797 wznowiła działalność i funkcjonowała do 1832 r. Porcelana korecka zyskała sobie sławę w całej Polsce, wysoko oceniano ją praktycznie od początku istnienia fabryki. Prócz manufaktury porcelany Józef Czartoryski zlokalizował również w Korcu produkcję pasów kontuszowych („pasy koreckie”) oraz mebli.
W II RP siedziba gminy w powiecie rówieńskim województwa wołyńskiego. Miasto było w 3/4 zamieszkiwane przez ludność żydowską (prawie 5 tys. w 1937 roku) a także przez Polaków i Ukraińców.
Od 1924 r. stacjonowała tu kompania graniczna KOP „Korzec”, wchodząca w skład Batalionu KOP „Hoszcza”.
Podczas II wojny światowej Żydów w Korcu spotkała zagłada. Wkrótce po wkroczeniu Wehrmachtu do miasta (lipiec 1941) ukraińscy nacjonaliści dokonali pogromu, podczas którego zabito kilku Żydów, rabowano żydowskie mienie i spustoszono synagogi. W nieustalonym czasie podczas okupacji niemieckiej doszło także do akcji niemieckich żołnierzy i policjantów, którzy zmuszali rabinów do wyniesienia Tory na ulicę i spalenia jej. Ci, którzy odmówili wykonania rozkazu, byli rozstrzeliwani. Żydów w Korcu eksterminowano w czterech „akcjach”: w lipcu 1941 (120 zabitych przedstawicieli inteligencji), 20 sierpnia 1941 (350 zabitych mężczyzn), 21 maja 1942 (2,5 tys. ofiar) oraz 25 września 1942 (2 tys. ofiar). Tym samym zlikwidowano tutejsze getto. Dwie największe egzekucje zostały dokonane przez SD z Równego przy pomocy niemieckiej żandarmerii i ukraińskiej policji.
Latem 1943 r. w wyniku niemieckich aresztowań została rozbita siatka konspiracyjna AK w Korcu (w sile 2 plutonów). 6 października 1943 Ukraińska Powstańcza Armia spaliła w znacznym stopniu miasto; liczby ofiar ataku nie ustalono.
W 1989 liczyło 9437 mieszkańców.
W 2013 liczyło 7388 mieszkańców.
Religia
- Monaster Trójcy Świętej w Korcu
- Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i św. Antoniego w Korcu
Zabytki
- rzymskokatolicki kościół parafialny pw. św. Antoniego z 1706 (pierwotnie Wniebowzięcia NMP); od 1962 budynek wykorzystywano jako magazyn środków chemicznych, przez co uległ dewastacji; zwrócono go wiernym w 1990 i konsekrowano po generalnym remoncie w 1994
- prawosławny żeński monaster Trójcy Świętej.
- zamek
Ludzie
Przypisy
- ↑ Чисельність наявного населення України на 1 січня 2018 року. Державна служба статистики України. Київ, 2018. стор.61
- ↑ Zenon Guldon, Jacek Wijaczka, Skupiska i gminy żydowskie w Polsce do końca XVI wieku, w: Czasy Nowożytne, 21, 2008, s. 162.
- ↑ Anna Szkurłat. Manufaktura porcelany w Korcu – stan badań oraz jej związki z porcelaną europejską. „Kronika Zamkowa”. 1-2/2006. s. 131-147. ISSN 0239-4898.
- ↑ Marek Nalepa. Listy Hugona Kołłątaja do księgarza i wydawcy krakowskiego Jana Maja ze stycznia i lutego 1807 roku. „Tematy i Konteksty”. 2/2012. s. 43. ISSN 2299-8365.
- ↑ a b Холокост на территории СССР: Энциклопедия, Moskwa 2009, ISBN 978-5-8243-1296-6 s.463
- ↑ a b Władysław Siemaszko, Ewa Siemaszko, Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na ludności polskiej Wołynia 1939-1945, t. 1, Warszawa: „von borowiecky”, 2000, s. 693-694, ISBN 83-87689-34-3, OCLC 749680885.
- ↑ Historyczne Bitwy 094 - Szack - Wytyczno 1939, Czesław Grzelak , pdfcoffee.com (ang.).
- ↑ Gmina żydowska w Korcu. ŻIH. . . (pol.).
- ↑ Всесоюзная перепись населения 1989 г. Численность городского населения союзных республик, их территориальных единиц, городских поселений и городских районов по полу
- ↑ Чисельність наявного населення України на 1 січня 2013 року. Державна служба статистики України, 2013. . . (ukr.).
- ↑ Historia Parafii. Kościół p.w. Św. Antoniego w Korcu. . .
- ↑ J. Tokarski, Ilustrowany przewodnik po zabytkach kultury na Ukrainie, t.2, Burchard Edition 2001, ISBN 83-87654-11-6, ss.108–110
- ↑ Korzec. .
Linki zewnętrzne
- Strona polskiej parafii katolickiej z siedzibą w Korcu
- Korzec, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IV: Kęs – Kutno, Warszawa 1883, s. 432.
- Zamek w Korcu.
- Archiwalne widoki miasta w bibliotece Polona
