Stanisław Zieliński (kapitan)

W dzisiejszym świecie Stanisław Zieliński (kapitan) stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu ogółem społeczeństwa. Od samego początku Stanisław Zieliński (kapitan) przyciąga uwagę ludzi w każdym wieku i o każdym profilu, wywołując debatę i refleksję na temat różnych jego aspektów. Niezależnie od tego, czy ze względu na swój wpływ na kulturę, znaczenie w dziedzinie nauki, czy wpływ na historię ludzkości, Stanisław Zieliński (kapitan) zdołał przekroczyć granice i pokolenia, stając się podstawowym tematem, który nadal budzi zainteresowanie i ciekawość. W tym artykule dokładnie zbadamy różne aspekty związane z Stanisław Zieliński (kapitan), zagłębiając się w jego znaczenie, znaczenie i wpływ we współczesnym świecie.

Stanisław Zieliński
Ilustracja
komisarz Policji Państwowej komisarz Policji Państwowej
Data i miejsce urodzenia

24 kwietnia 1895
Teofipol

Data i miejsce śmierci

8 kwietnia 1941
Równe

Przebieg służby
Lata służby

1915–1935

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa:

Późniejsza praca

Policja Państwowa (1935–1939)

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Medal Niepodległości Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Zwycięstwa (międzyaliancki) Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny (Francja)

Stanisław Zieliński (ur. 12 listopada?/24 listopada 1895 w Teofipolu, zm. 8 kwietnia 1941 w Równem) – kapitan piechoty Wojska Polskiego i komisarz Policji Państwowej.

Kariera wojskowa

Był synem Aleksandra i Karoliny z Michalskich. Do szkół uczęszczał w rodzinnym Teofipolu i Starokonstantynowie.

15 maja 1915 roku został wcielony do Armii Imperium Rosyjskiego i przydzielony do batalionu zapasowego 138 Bołchowskiego pułku piechoty w Riazaniu, w którym ukończył szkołę podoficerską. W sierpniu 1916 roku został przeniesiony do 7 Specjalnego pułku piechoty pod dowództwem płk. Aleksandra Moczulskiego, który wchodził w skład 4 Specjalnej Brygady Piechoty Korpusu Ekspedycyjnego. Razem z pułkiem wyjechał do Francji, a później na Bałkany. Tam jego oddział został włączony w skład Frontu Salonickiego. W czasie walk w Macedonii został ranny i awansowany do stopnia kaprala.

10 października 1917 roku został przyjęty do Armii Polskiej we Francji i przydzielony do 1 pułku strzelców polskich w charakterze instruktora. Po zakończeniu formowania jednostki został przeniesiony do 2 pułku strzelców polskich, również w charakterze instruktora. W 1917 roku, w składzie tego oddziału, walczył na froncie w Wogezach. 24 stycznia 1918 roku został awansowany na sierżanta, a 24 lipca tego roku na starszego sierżanta.

Wiosną 1919 roku razem z Błękitną Armią powrócił do Polski. 1 września 1919 roku jego jednostka została przemianowana na 44 pułk Strzelców Kresowych. W czasie wojny z Ukraińcami i bolszewikami dowodził plutonem w 6 kompanii strzeleckiej i awansował do stopnia chorążego. 28 listopada 1920 roku, po zawieszeniu broni na froncie polsko-bolszewickim, został skierowany na kurs gospodarczy przy Intendenturze Dowództwa Okręgu Generalnego „Lwów”. 4 lutego 1921 roku ukończył kurs z „wynikiem pomyślnym” i następnego dnia został przydzielony do dowództwa taborów 13 Dywizji Piechoty, na stanowisko oficera gospodarczego (kasowego) w kompanii gospodarczej. 4 września 1921 roku powrócił do macierzystego pułku na stanowisko oficera taborowego w drużynie dowódcy pułku, a później oficera młodszego (dowódcy plutonu) 5 kompanii strzeleckiej. Powrót do 44 pułku Strzelców Kresowych związany był z likwidacją dowództwa taborów 13 DP, w ramach przejścia wojska na organizację pokojową i demobilizacją. W okresie od 15 lipca do 17 grudnia 1922 roku był słuchaczem kursu przeszkolenia w Centralnej Szkole Podoficerów Piechoty Nr 1 w Chełmnie. Kurs ukończył z wynikiem dobrym i 124. lokatą na 435 słuchaczy.

27 września 1922 roku Naczelny Wódz, Pierwszy Marszałek Polski Józef Piłsudski, w uznaniu czynów nadzwyczajnego męstwa na polu walki z najeźdźca bolszewickim, zaliczył go w poczet Kawalerów Orderu Wojennego Virtuti Militari i nadał mu Krzyż Srebrny.

W 1926 roku uzupełnił wykształcenie w Państwowym Gimnazjum im. Marii Konopnickiej w Ostrogu. 15 lipca 1927 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1927 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a Minister Spraw Wojskowych przydzielił do 66 pułku piechoty, w garnizonie Chełmno, na stanowisko dowódcy plutonu w kompanii szkolnej. 10 września 1927 roku został przeniesiony do 23 pułku piechoty we Włodzimierzu na stanowisku dowódcy plutonu, a później dowódcy 3 kompanii karabinów maszynowych. 15 sierpnia 1929 roku został mianowany porucznikiem ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1929 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W okresie od 22 września do 6 grudnia 1930 roku, ukończył kurs w Centralnej Szkole Strzelniczej w Toruniu. Po ukończeniu kursu powrócił do 23 pp i objął dowództwo 2 kompanii karabinów maszynowych. 30 marca 1931 roku został przeniesiony do 45 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Równem i wyznaczony na stanowisko młodszego oficera (dowódcy plutonu) w 2 kompanii ciężkich karabinów maszynowych, a później dowódcy 5 kompanii strzeleckiej, oficera żywnościowego pułku i zastępcy oficera mobilizacyjnego. 4 listopada 1935 roku został skierowany na 6 miesięczną praktykę w Policji Państwowej. Z dniem 30 kwietnia 1936 został zwolniony z czynnej służby wojskowej i przeniesiony do rezerwy.

23 kwietnia 1936 został mianowany z dniem 1 maja 1936 komisarzem i kierownikiem Komisariatu I w Równem. Mieszkał z rodziną we własnej willi w dzielnicy Grabnik przy ul. Kościuszki 13.

Żonaty z Julią Doleżanówną, z którą miał dwóch synów: Juliana Janusza (ur. 6 sierpnia 1925 roku) i Tadeusza Bogdana (ur. 4 czerwca 1927 roku).

W okresie od 2 sierpnia 1937 roku do 5 maja 1938 roku mieszkał wraz z rodziną w Gdyni, gdzie pełnił służbę w tamtejszej jednostce Policji Państwowej.

Dnia 14 lipca 1939 roku został mianowany na stopień rotmistrza rezerwy Wojska Polskiego.

Epilog

Po siedemdziesięciu latach, 16 czerwca 2011 roku, Tadeusz Zieliński został powiadomiony przez pracownika „Indeksu Represjonowanych” o czasie, miejscu i okolicznościach śmierci swojego ojca. Z pozyskanych za pośrednictwem Stowarzyszenia Memoriał w Moskwie dokumentów z archiwów rosyjskich wynika, że Stanisław Zieliński w dniu 28 grudnia 1940 roku został skazany przez Równieński Sąd Obwodowy na karę śmierci przez rozstrzelanie. Wyrok został wydany na podstawie art. 54 § 13 kodeksu karnego Ukraińskiej SRR (aktywna działalność kontrrewolucyjna za caratu lub na rzecz rządów kontrrewolucyjnych w okresie wojny domowej) i wykonany w dniu 8 kwietnia 1941 roku w Równem.

Z dokumentu w języku rosyjskim „Spis mieszkańców obwodu równieńskiego narodowości polskiej represjonowanych w latach 1939–1941” pochodzącego z Biura Udostępniania i Archiwizacji Dokumentów Instytutu Pamięci Narodowej wynika, że Stanisław Zieliński został oskarżony, a następnie skazany za to, że „od 1936 roku do dnia wkroczenia Armii Czerwonej pełnił funkcję powiatowego komisarza policji, od 1919 do 1935 roku służył w byłej polskiej armii, brał udział w walkach przeciwko Armii Czerwonej”.

9 czerwca 1994 roku postanowieniem Prokuratury Obwodu Równieńskiego Stanisław Zieliński został zrehabilitowany.

Syn Stanisława Zielińskiego, Tadeusz Bohdan Zieliński, w 2011 roku wystąpił do Ministra Obrony Narodowej Polski w Warszawie o mianowanie swego ojca awansem pośmiertnym na wyższy stopień oficerski i decyzją nr 2854/Kadr z dnia 27 grudnia 2012 roku kpt. Stanisław Zieliński mianowany został na stopień majora.

6 maja 2013 roku przy okazji przyjęcia zorganizowanego w ambasadzie w Paryżu z okazji Święta Narodowego Trzeciego Maja, Stanisław Zieliński został pośmiertnie mianowany na stopień majora.

Ordery i odznaczenia

Uwagi

  1. ↑ Rocznik Oficerski 1928 s. 281, podano błędną datę urodzenia 24 lutego.
  2. ↑ W odpisie wypisu z księgi metrykalnej Parafii Teofilowskiej, jako miejsce urodzenia podano wieś Korowie.
  3. ↑ Na podstawie art. 11 § 1a, art. 38 § 2 i art. 69 § 3 dekretu Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 12 marca 1937 r. o służbie wojskowej oficerów (Dz. U. R. P. Nr 20/37, poz. 128).

Przypisy

  1. ↑ a b c Zieliński Stanisław Aleksander, ur. 1895. Indeks Represjonowanych przez organa władzy sowieckiej w latach 1939-1956 . Instytut Pamięci Narodowej. . .
  2. ↑ Dekret Naczelnego Wodza z 27 września 1922 roku. Nadanie orderu potwierdził 23 listopada 2005 roku kanclerz Kapituły Orderu Wojennego Virtuti Militari, gen. bryg. w st. spocz. Stanisław Komornicki.
  3. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 19 z 22.07.1927 r.
  4. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 23 z 10.09.1927 r., s. 271. Rocznik Oficerski 1928 s. 39, 281.
  5. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 14 z 15.08.1929 r.
  6. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 3 z 26.03.1931 roku, s. 114. Rocznik Oficerski 1932 s. 113, 575. Odpis zeszytu ewidencyjnego.
  7. ↑ Rozkaz personalny nr 13 komendanta głównego PP z 7 maja 1936. NAC. ..
  8. ↑ Służba Bezpieczeństwa Ukrainy, Szczegóły służby Stanisława Zielińskiego w Wojsku Polskim, w Policji Państwowej w Równem, Gdyni i Zdołbunowie, nr 29/0-8, Zarząd Służby Bezpieczeństwa Ukrainy w obwodzie Rówieńskim, 17 maja 2011, s. 1 (ukr.).
  9. ↑ Kserokopia karty meldunkowej z zasobu Archiwum Państwowego w Gdańsku Oddział w Gdyni, sygn. akt 682/Z 1555.
  10. ↑ Minister Spraw Wojskowych - Kasprzycki, Tajny Dziennik Personalny Rezerw. Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Mianowania w Rezerwie. Podstawa: Dz. Pers. MSWojsk. /38, wyd. Nr 3, Ministerstwo Spraw Wojskowych, 14 lipca 1939 (pol.).
  11. ↑ O. Romanowskij, Pismo nr 14-2104-11, Prokuratura Obwodu Rówieńskiego, 2 listopada 2011, s. 1 (ros.).
  12. ↑ a b Służba Bezpieczeństwa Ukrainy, Szczegóły służby Stanisława Zielińskiego w Wojsku Polskim, w Policji Państwowej w Równem, Gdyni i Zdołbunowie, nr 29/0-8, Zarząd Służby Bezpieczeństwa Ukrainy w obwodzie Rówieńskim, 17 maja 2011, s. 2 (ukr.).
  13. ↑ a b Zaświadczenie o rehabilitacji nr 09/1/2-661 wych. 11, Prokuratura Obwodu Rówieńskiego, 27 października 2011 (ukr.).
  14. ↑ Przyjęcie trzeciomajowe w Ambasadzie - Premier Jean-Marc Ayrault gościem honorowym. Ambasada Rzeczypospolitej Polskiej w Paryżu, 2013-05-06. . (pol.).
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 41 z 27 października 1922 roku, s. 803.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 113.
  17. ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198.
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 11 listopada 1932 roku, s. 385.
  19. ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 34 z 27 sierpnia 1921 roku, s. 1320.

Bibliografia

Enciclo
Wikious
Sapientia
Scientia
Boobota
Anandapedia
Sagapedia
Wikithot