W tym artykule szczegółowo przyjrzymy się życiu i twórczości Stefan Kieniewicz, postaci, która pozostawiła niezatarty ślad w historii. Od pierwszych lat jego życia po najbardziej znaczące osiągnięcia – zagłębimy się w jego karierę, aby zrozumieć jego wpływ w różnych obszarach. Poprzez wywiady, analizy i zeznania odkryjemy najważniejsze aspekty Stefan Kieniewicz i to, w jaki sposób jego dziedzictwo jest nadal aktualne. Dodatkowo zbadamy wpływ Stefan Kieniewicz na współczesne społeczeństwo i jego znaczenie dla przyszłych pokoleń.
Stefan Kieniewicz (przed 1983) | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
profesor nauk humanistycznych | |
Specjalność: historia XIX wieku | |
Alma Mater | |
Doktorat |
1934 – nauki historyczne |
Habilitacja |
1946 – nauki historyczne |
Profesura |
1958 |
Polska Akademia Nauk | |
Status |
członek rzeczywisty |
Funkcja Jednostka PAN |
przewodniczący (1969–1984) |
Doktor honoris causa Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej – 1975 | |
Nauczyciel akademicki | |
Uczelnia |
Instytut Historyczny Uniwersytetu Warszawskiego |
Odznaczenia | |
Stefan Kieniewicz herbu Rawicz (ur. 7 września?/20 września 1907 w Dereszewiczach, zm. 2 maja 1992 w Konstancinie) – polski historyk i archiwista, badacz historii Polski XIX wieku. Profesor Uniwersytetu Warszawskiego i Polskiej Akademii Nauk. Żołnierz Armii Krajowej i uczestnik powstania warszawskiego.
Urodził się 20 września 1907 w Dereszewiczach nad Prypecią w rodzinie Antoniego Kieniewicza herbu Rawicz (1877–1960) i hrabianki Magdaleny Grabowskiej herbu Oksza (1881–1961) należących do znanej litewskiej, szlacheckiej rodziny Kieniewiczów herbu Rawicz z powiatu mozyrskiego. Był absolwentem Gimnazjum im. Hetmana Jana Zamoyskiego w Warszawie (1925). Ukończył historię na Uniwersytecie Poznańskim (1930), wśród jego wykładowców był Adam Skałkowski. W 1934 obronił doktorat zatytułowany Społeczeństwo polskie w powstaniu wielkopolskim, 1848 r., napisany pod kierunkiem Marcelego Handelsmana (wyd. 1935). Od 1937 do 1944 pracował w Archiwum Skarbowym w Warszawie. Podczas II wojny światowej służył w Biurze Informacji i Propagandy Komendy Głównej Armii Krajowej. Podczas powstania warszawskiego został ranny, po jego upadku był przetrzymywany w obozach w Wirtembergii i Badenii.
Po wojnie związał się z Instytutem Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Po habilitacji na Uniwersytecie Jagiellońskim (1946) był zastępcą profesora UW, od 1949 profesorem nadzwyczajnym, a od 1958 profesorem zwyczajnym. Tytuł naukowy profesora nauk humanistycznych uzyskał w 1949. W latach 1953–1968 pracował także w Instytucie Historii PAN. W 1965 został członkiem korespondentem PAN, a w 1970 członkiem rzeczywistym. Był członkiem i przewodniczącym (1969–1984) Komitetu Nauk Historycznych PAN. Należał do Polskiego Towarzystwa Historycznego (od 1974 – członek honorowy) oraz Węgierskiej Akademii Nauk (od 1975 – członek zagraniczny). Członek Rady Redakcyjnej Przeglądu Historycznego. Specjalizował się w historii Polski XIX wieku.
Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 194-4-7). Jego synami byli: kartograf i ksiądz Antoni Kieniewicz oraz profesor i dyplomata Jan Kieniewicz zaś wnukiem – ksiądz Piotr Kieniewicz. Córka Teresa Kieniewicz (1944-2008), filolożka angielska i przeorysza klasztoru karmelitanek w Bornem Sulinowie.
Do grona jego uczniów należą: Janusz Beck, Ryszard Bender, Janusz Berghauzen, Gianpiero Bozzolato, Stanisław Chankowski, Marian Chudzyński, Krzysztof Dunin-Wąsowicz, Hanna Dylągowa, Stanisław Gajewski, Stanisław Góra, Barbara Grochulska, Antoni Grzybowski, Janusz Jasiński, Jan Kania, Barbara Kociarska, Julian Komar, Stefan Król, Hanna Kurde-Banowska Lutzowa, Stanisław Łaniec, Czesława Ohryzko-Włodarska, Daniel Olszewski, Maria Paszkiewiczówna, Maria Piaszyk, Franciszka Ramotowska, Halina Rożenowa, Jerzy Skowronek, Barbara Smoleńska, Stefania Sokołowska, Teresa Stummer, Jerzy Szumski, Andrzej Szwarc, Ryszard Szwed, Eugeniusz Tomaszewski, Wiktoria Śliwowska, Jan Warmiński, Piotr Włoczyk, Maria Wójcik, Krystyna Wyczańska, Janusz Ziemnicki, Ryszard Żelichowski.
Opublikował ponad 500 prac naukowych, w tym: