Stefan Srebrny
W dzisiejszym świecie Stefan Srebrny stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego spektrum społeczeństwa. Niezależnie od tego, czy ze względu na swój wpływ na społeczeństwo, znaczenie historyczne czy wpływ na polu zawodowym, Stefan Srebrny przyciągnął uwagę wielu ludzi na całym świecie. W tym artykule podjęto próbę zbadania różnych aspektów związanych ze Stefan Srebrny, od jego początków i ewolucji po obecny stan i możliwe przyszłe implikacje. Celem szczegółowej analizy jest przedstawienie czytelnikowi kompletnej i wzbogacającej wizji Stefan Srebrny oraz zachęcenie do refleksji i debaty wokół tego tematu o globalnym znaczeniu.
.jpg)
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| profesor nauk filologicznych | |
| Specjalność: filologia klasyczna | |
| Alma Mater | |
| Doktorat | |
| Profesura | |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia |
Katolicki Uniwersytet Lubelski |
Stefan Srebrny (ur. 14 stycznia 1890 w Warszawie, zm. 12 października 1962 w Toruniu) – polski filolog klasyczny i tłumacz, znawca dramatu antycznego.
Życiorys
Uczęszczał do IV Gimnazjum w Warszawie, ale został z niego wydalony za udział w strajku szkolnym w 1905 roku. Maturę zdał eksternistycznie w Charkowie w 1907 roku. W latach 1907–1912 studiował na Petersburskim Uniwersytecie Państwowym, gdzie jego wykładowcami byli m.in. Tadeusz Zieliński i Michaił Rostowcew. Dyplom I° uzyskał na podstawie pracy Eumenidy Ajschylosa w sztukach plastycznych starożytności. W 1916 roku uzyskał veniam legendi. Prowadził wykłady na Uniwersytecie w Petersburgu (1916-1918), wykłady w ramach Wyższych Kursów dla Kobiet (tzw. Bestużewskich i Rajewa).
W latach 1918–1923 wykładał filologię klasyczną na Uniwersytecie Lubelskim, a po 1923 na Uniwersytecie Stefana Batorego oraz w Wolnej Wszechnicy. W 1936 roku otrzymał tytuł profesora.
W 1920 roku ochotniczo wziął udział w wojnie polsko-radzieckiej W latach 1924–1931 pisał jako krytyk teatralny do gazet wileńskich. Współpracował z Teatrem Reduta, w czasie jego działalności w Wilnie, a także z Polskim Radiem Wilno. Prowadził też działalność teatralną, w 1935 roku wystawił w Wilnie Króla Edypa Sofoklesa, a w 1938 Oresteję Ajschylosa.
W czasie II wojny światowej pracował jako nauczyciel w Gimnazjum dla Dorosłych w Wilnie, zaangażował się także w tajne nauczanie – uczył języka łacińskiego, wykładał na tajnym Uniwersytecie Wileńskim oraz w tajnym Studium Teatralnym. W sierpniu 1944 został reżyserem w Polskim Teatrze Dramatycznym w Wilnie, po jego zamknięciu w marcu 1945 pracował jako kopista w Archiwum Państwowym w Wilnie.
8 października 1945 został powołany na stanowisko profesora Uniwersytetu Mikołaja Kopernika. od 1945 do przejścia na emeryturę w 1960 roku kierował Katedrą Filologii Klasycznej UMK. Współpracował z Teatrem w Toruniu, w latach 1951–1952 był jego kierownikiem artystycznym.
W 1953 roku otrzymał nagrodę państwową III. stopnia.
Pochowany został w kwaterze ewangelickiej na cmentarzu św. Jerzego w Toruniu.
Wśród jego tłumaczeń znajdują się m.in. wszystkie zachowane tragedie Ajschylosa, osiem pierwszych (spośród jedenastu) komedii Arystofanesa oraz Król Edyp Sofoklesa, utwory Eurypidesa. W jego opracowaniu można znaleźć m.in. Antygonę i Elektrę Sofoklesa (w przekładzie Kazimierza Morawskiego).
Przypisy
- ↑ a b Almanach Literacki 1926, Wilno: nakładem Wil. Oddz. Polsk. Białego Krzyża, s. 47.
- ↑ Dziennik Polski, r. IX, nr 173 (2948), s. 7.
Bibliografia
- Sławomir Kalembka (red.), Pracownicy nauki i dydaktyki Uniwersytetu Mikołaja Kopernika 1945–2004. Materiały do biografii, Toruń: Wydawnictwo Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, 2006, s. 636–637, ISBN 83-231-1988-0.