W dzisiejszym świecie Sympathy for the Devil to temat, który przykuł uwagę wielu ludzi w różnych częściach świata. Od wpływu na społeczeństwo po wpływ na kulturę popularną, Sympathy for the Devil stał się tematem zainteresowania osób pragnących lepiej zrozumieć otaczający ich świat. Ponieważ Sympathy for the Devil stale ewoluuje i zmienia się, niezwykle ważne jest poznanie jego wielu aspektów i zrozumienie, jak wpływa na nasze codzienne życie. W tym artykule zajmiemy się różnymi aspektami związanymi z Sympathy for the Devil i przeanalizujemy jego znaczenie w różnych kontekstach.
| Wykonawca singla | ||||
| The Rolling Stones | ||||
| Wydany |
16 września 2003 | |||
|---|---|---|---|---|
| Nagrywany |
marzec – czerwiec 1968 | |||
| Gatunek | ||||
| Długość |
• The Neptunes: 4:04 (radio), 5:54 (pełny remiks) | |||
| Wydawnictwo | ||||
| Producent | ||||
| Format | ||||
| Singel po singlu | ||||
| ||||
Sympathy for the Devil – piosenka z repertuaru brytyjskiego zespołu rockowego The Rolling Stones. Po raz pierwszy pojawiła się na płycie Beggars Banquet (1968), jako utwór otwierający album.
W 2004 utwór został sklasyfikowany na 32. miejscu listy 500 utworów wszech czasów magazynu „Rolling Stone”.
Tekst piosenki powstał z inspiracji powieścią Michaiła Bułhakowa Mistrz i Małgorzata. Opublikowanie go spotkało się z oskarżeniami środowisk chrześcijańskich o promowanie przez zespół satanizmu.
Narracja utworu napisanego w duecie z Keithem Richardsem i śpiewanego przez Micka Jaggera prowadzona jest w pierwszej osobie z ponadczasowej perspektywy. Tytuł piosenki może wskazywać, że to Szatan (personifikacja zła) opowiada o swoich dokonaniach, ale kolejne zwrotki sugerują coś bardziej przyziemnego, jak relatywizm moralny czy banalność zła. Podmiot liryczny w przewrotny sposób skupia się na ekspozycji mniej pożądanej – ciemnej – strony dualizmu człowieczeństwa, na negatywnych aspektach nadużycia bogactwa i władzy, spaczeniu gustu (I’m a man of wealth and taste). Wyraźnie jest to przedstawione w zwrotce o śmierci dwóch braci Kennedych (w pierwotnym tekście mowa jest tylko o właśnie zastrzelonym Robercie), których zabójcami mają być pierwszoosobowy narrator i odbiorca jego przekazu (When after all/It was you and me). Jeszcze dobitniej dwoistość natury ludzkiej wybrzmiewa w końcowej części utworu, gdzie podmiot liryczny proponuje nazywać siebie Lucyferem (Just call me Lucifer); by zniechęcić słuchacza do siebie, deklaruje własne niepohamowanie (Cause I’m in need of some restraint). Przemilczana przez autora tekstu alegoryczna konkluzja może zawierać się w niemożliwości istnienia dobra bez zła, tak jak nieodłączni wydają się Bóg z Szatanem.
Piosenka zyskała sporą popularność i była wielokrotnie wykonywana i nagrywana przez innych artystów, między innymi Jane’s Addiction (1987), Blood, Sweat and Tears (pod tytułem Symphony For the Devil), Guns N’ Roses (1994), Tiamat (1999) czy Ozzy’ego Osbourne’a (2005), a także Motörhead w 2015. Wersja w wykonaniu Guns N’ Roses znalazła się również na ścieżce dźwiękowej filmu Wywiad z wampirem (1994). Utwór ten nagrał także darkambientowy projekt Coph Nia (album „Dark Illuminati”). Wersja ta oparta jest o monotonną deklamację, mroczną melodię i chóralne zaśpiewy w tle, odbiegając znacząco od jakiegokolwiek wykonania rockowego.
W 2007 roku powstała wersja tego utworu w wykonaniu polskiego zespołu Sweet Noise.
Motyw przewodni tego utworu został wykorzystany w filmie Gregory’ego Hoblita W sieci zła, z Denzelem Washingtonem i Johnem Goodmanem w rolach głównych.
Piosenkę wykorzystano również podczas jednego z etapów kampanii gry Call of Duty: Black Ops.
Piosenka została użyta i wspomniana w filmie Focus reżyserii Glenna Ficarra i Johna Requa.