Motyw Tadeusz Lubelski jest jednym z najbardziej fascynujących i intrygujących, jakie istnieją dzisiaj. Od lat Tadeusz Lubelski przyciąga uwagę zarówno ekspertów, jak i fanów, wywołując niekończące się debaty i teorie na temat jego znaczenia i przydatności. W tym artykule dokładnie przeanalizujemy najważniejsze aspekty związane z Tadeusz Lubelski, od jego pochodzenia po wpływ na dzisiejsze społeczeństwo. Poprzez szczegółową analizę postaramy się rzucić światło na ten zagadkowy temat i przedstawić pełniejszą i jaśniejszą wizję jego znaczenia w dzisiejszym świecie.
Imię i nazwisko urodzenia |
Karol Tadeusz Lubelski |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Zawód, zajęcie |
teoretyk filmu |
Tadeusz Lubelski (ur. 1 lipca 1949 w Gliwicach) – polski teoretyk i historyk filmu, krytyk filmowy i tłumacz specjalizujący się w historii kinematografii polskiej i francuskiej, profesor nauk humanistycznych, członek Europejskiej Akademii Filmowej i Polskiej Akademii Filmowej. Od 1994 zastępca redaktora naczelnego miesięcznika Kino, w latach 1995–2001 dyrektor programowy Krakowskiego Festiwalu Filmowego, w latach 2008–2012 dyrektor Instytutu Sztuk Audiowizualnych Uniwersytetu Jagiellońskiego. Autor i redaktor szeregu publikacji, w tym pierwszej polskiej tematycznej Encyklopedii kina oraz rozległej i kompleksowej serii Historia kina.
Urodził się w rodzinie pochodzącej ze Lwowa. W 1971 roku ukończył studia polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim. W latach 1971–1973 pracował jako asystent na macierzystej uczelni. W latach 1973–1981 był pracownikiem Uniwersytetu Śląskiego. Tam w 1979 roku obronił pracę doktorską pod tytułem Poetyka powieści i filmów Tadeusza Konwickiego.
W latach 1981–1984 był kierownikiem Zakładu Filmu i TV Uniwersytetu Jagiellońskiego. Następnie pracował na UJ jako adiunkt (1984–1992). W latach 1989–1993 był lektorem języka polskiego na Sorbonie. W 1993 uzyskał na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego stopień naukowy doktora habilitowanego nauk humanistycznych w zakresie nauk o sztuce na podstawie rozprawy pod tytułem Strategie autorskie w polskim filmie fabularnym lat 1945–1961.
W 2002 roku otrzymał tytuł profesora nauk humanistycznych. Od 2002 był zastępcą dyrektora, a w latach 2008–2012 dyrektorem Instytutu Sztuk Audiowizualnych UJ. Po odejściu z funkcji dyrektora pozostał pracownikiem Instytutu. Specjalizuje się w historii filmu polskiego oraz w historii kinematografii europejskich, a zwłaszcza kina francuskiego. Jest redaktorem pierwszej polskiej tematycznej Encyklopedii kina (wyd. I – 2003, wyd. II – 2010) oraz współredaktorem serii Historia kina, złożonej z czterech tomów: Kino nieme (2009), Kino klasyczne (2011), Kino epoki nowofalowej (2015), Kino końca wieku (2019).
Był promotorem dwudziestu prac doktorskich, a także recenzentem ponad dwudziestu prac doktorskich i habilitacyjnych. Wśród wypromowanych przez niego doktorów byli m.in. Krzysztof Kornacki (2003), Piotr Marecki (2007) i Marcin Maron (2009); jego uczennicą była także Katarzyna Kubisiowska (magisterium w 1995).
W 1994 roku został zastępcą redaktora naczelnego miesięcznika Kino. Jest członkiem rady redakcyjnej Kwartalnika Filmowego. Współpracował jako recenzent z Tygodnikiem Powszechnym. Jest członkiem Komitetu Nauk o Sztuce PAN, w latach 2007–2011 był jego przewodniczącym. Od 2011 roku jest członkiem Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów. Jest członkiem Rady Naukowej Instytutu Sztuki PAN i Rady Naukowej Polskiego Słownika Biograficznego.
Jest członkiem Zarządu Samodzielnej Sekcji Piśmiennictwa Filmowego przy Stowarzyszeniu Filmowców Polskich. Od 1995 był przewodniczącym jury Ogólnopolskiego Konkursu Wiedzy o Filmie dla Młodzieży Szkół Średnich (następnie ponadgimnazjalnych). W latach 1995–2001 i 2006 był dyrektorem programowym Krakowskiego Festiwalu Filmowego, a następnie przewodniczył Radzie Programowej KFF. W 2006 roku został wybrany na członka Europejskiej Akademii Filmowej. Został wybrany także na członka Polskiej Akademii Filmowej.
W ankiecie zorganizowanej w 2015 roku przez Muzeum Kinematografii w Łodzi wskazał Osiem i pół Federico Felliniego jako największy film w historii, zaś Jak daleko stąd, jak blisko Tadeusza Konwickiego jako największy film polski.