W dzisiejszym artykule będziemy odkrywać fascynujący świat Tadeusz Szwagrzyk. Od początków po dzisiejsze znaczenie, temat ten wzbudził zainteresowanie milionów ludzi na całym świecie. Przez lata Tadeusz Szwagrzyk udowodnił, że ma znaczący wpływ na różne aspekty społeczeństwa, kultury i życia codziennego. Poprzez wszechstronną analizę dokładnie zbadamy znaczenie Tadeusz Szwagrzyk w różnych kontekstach i jego pozycję w obecnym krajobrazie. Przygotuj się na podróż pełną odkryć i poznania Tadeusz Szwagrzyk, która sprawi, że zaniemówisz.
| Biskup tytularny Ity | ||
| ||
| Kraj działania | ||
|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | ||
| Data i miejsce śmierci | ||
| Miejsce pochówku | ||
| Biskup pomocniczy częstochowski | ||
| Okres sprawowania |
1965–1992 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Prezbiterat |
5 czerwca 1949 | |
| Nominacja biskupia |
3 listopada 1964 | |
| Sakra biskupia |
7 lutego 1965 | |
| Data konsekracji |
7 lutego 1965 | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość |
Częstochowa | ||||||
| Miejsce | |||||||
| Konsekrator | |||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||
| |||||||
Tadeusz Stanisław Szwagrzyk (ur. 14 listopada 1923 w Lgocie Wielkiej, zm. 7 grudnia 1992 w Krakowie) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor prawa kanonicznego, biskup pomocniczy częstochowski w latach 1965–1992.
Urodził się 14 listopada 1923 w Lgocie Wielkiej. W 1937 rozpoczął naukę w Gimnazjum Ogólnokształcącym w Sosnowcu, ale jeszcze w tym samym roku przeniósł się do Niższego Seminarium Duchownego Księży Orionistów w Zduńskiej Woli. W czasie okupacji uczęszczał na tajne komplety, w 1943 zdał konspiracyjną maturę. Działał w Armii Krajowej jako łącznik. W 1945 uzyskał świadectwo dojrzałości w Gimnazjum i Liceum Humanistycznym im. Tadeusza Kościuszki w Miechowie. W latach 1945–1949 zdobywał formację kapłańską w Częstochowskim Wyższym Seminarium Duchownym w Krakowie i odbył studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, które ukończył z magisterium z teologii. Wyświęcony na prezbitera został 5 czerwca 1949 w katedrze św. Rodziny w Częstochowie przez miejscowego biskupa diecezjalnego Teodora Kubinę. W latach 1951–1954 kontynuował studia na Wydziale Prawa Kanonicznego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, gdzie w 1953 uzyskał licencjat z prawa kanonicznego, zaś doktorat otrzymał na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego na podstawie dysertacji Tabernakulum ołtarzowe w prawie kanonicznym.
W latach 1949–1951 pracował jako wikariusz w parafii św. Jakuba Apostoła w Krzepicach, gdzie również był prefektem w miejscowych szkołach. W czasie studiów w Lublinie dalej nauczał religii w krzepickim liceum, jako że władze państwowe nie udzieliły jego następcy zgody na nauczanie. W 1954 wobec nieuzyskania pozwolenia władz państwowych na objęcie funkcji notariusza kurialnego został mianowany wikariuszem parafii św. Barbary w Częstochowie i przydzielony na zastępstwo do pracy w notariacie kurii. W latach 1956–1962 redagował „Kalendarz Liturgiczny Diecezji Częstochowskiej”. W latach 1959–1961 był referentem kurialnym ds. zakonnych, w 1964 został egzaminatorem prosynodalnym.
Od 1955 wykładał prawo kanoniczne i liturgikę w seminarium częstochowskim, w latach 1956–1962 był jego prefektem, a w latach 1962–1964 wicerektorem. Wykłady z prawa kanonicznego podjął także w innych seminariach w Krakowie: krakowskim, śląskim, zmartwychwstańców, paulinów, cystersów oraz sercanów w Stadnikach, a z liturgiki w Wyższym Instytucie Katechetycznym w Krakowie. W 1962 został zastępcą profesora na Papieskim Wydziale Teologicznym w Krakowie.
3 listopada 1964 papież Paweł VI mianował go biskupem pomocniczym diecezji częstochowskiej ze stolicą tytularną Ita. Święcenia biskupie otrzymał 7 lutego 1965 w bazylice katedralnej Świętej Rodziny w Częstochowie. Konsekrował go Stefan Bareła, tamtejszy biskup diecezjalny, w asyście Franciszka Jopa, delegata prymasa Polski z uprawnieniami biskupa rezydencjalnego w Opolu, i Stanisława Czajki, biskupa pomocniczego częstochowskiego. Na zawołanie biskupie wybrał słowa „Ut unum sint” (Aby byli jedno). Jako biskup mieszkał w Niższym Seminarium Duchownym w Częstochowie, zabezpieczając w ten sposób szkołę przed zamknięciem i przejęciem jej budynku przez władze komunistyczne. Od 1965 był wikariuszem generalnym diecezji. W kurii diecezjalnej został ustanowiony przewodniczącym komisji liturgicznej, wydziałów administracji ogólnej, katechetycznego, nauki kościelnej i spraw zakonnych. Przewodniczył komisji głównej II synodu diecezjalnego odbywającego w latach 1978–1985. W 1965 został ustanowiony kanonikiem gremialnym kapituły katedralnej, a gdy w tym samym roku zmarł biskup Stanisław Czajka objął godność jej prepozyta. W 1984 po śmierci biskupa Stefana Bareły zarządzał diecezją w charakterze wikariusza kapitulnego. Z nominacji prymasa Stefana Wyszyńskiego był od 1968 kuratorem klasztoru Karmelitanek Bosych w Częstochowie z uprawnieniami prowincjała oraz asystentem duchownym Federacji Klasztorów Sióstr Bernardynek w Polsce, a od 1977 kuratorem Zgromadzenia Sióstr Uczennic Boskiego Mistrza.
W Konferencji Episkopatu Polski należał do Komisji ds. Duchowieństwa, Komisji ds. Liturgii i Komisji ds. Renowacji Obrazu Jasnogórskiego. W 1965 uczestniczył w IV sesji soboru watykańskiego II. Asystował w sakrach częstochowskich biskupów pomocniczych: Franciszka Musiela (1966) i Miłosława Kołodziejczyka (1978).
Był konfratrem zakonu paulinów.
Zmarł 7 grudnia 1992 w Krakowie, gdzie przebywał na leczeniu klinicznym po wylewie krwi do mózgu. 10 grudnia 1992 został pochowany w krypcie kościoła Przemienienia Pańskiego na cmentarzu Kule w Częstochowie.