Tomasz Merta
W tym artykule dokładnie zbadamy temat Tomasz Merta i przeanalizujemy jego różne aspekty z krytycznej i obiektywnej perspektywy. Tomasz Merta to temat, który wywołał duże zainteresowanie i debatę we współczesnym społeczeństwie i ważne jest, aby dokładnie go zbadać, aby zrozumieć jego wpływ na nasze codzienne życie. W tym artykule zajmiemy się różnymi punktami widzenia i opiniami na temat Tomasz Merta, oferując kompleksowy i zrównoważony pogląd, który pozwoli czytelnikowi wyrobić sobie własną opinię na ten temat. Od jego początków po przyszłe implikacje, zagłębimy się we wszystkie niuanse Tomasz Merta, aby zapewnić pełny przegląd tego, tak aktualnego dzisiaj tematu.
 Tomasz Merta podczas 43. Tygodnia Kultury Beskidzkiej w Żywcu (2006) | |
| Data i miejsce urodzenia |
7 listopada 1965 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
10 kwietnia 2010 |
| Generalny konserwator zabytków | |
| Okres |
od 4 listopada 2005 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Tomasz Adam Merta (ur. 7 listopada 1965 w Legnicy, zm. 10 kwietnia 2010 w Smoleńsku) – polski urzędnik państwowy, historyk myśli politycznej i publicysta, w latach 2005–2010 podsekretarz stanu w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego i generalny konserwator zabytków.
Życiorys
Absolwent IV Liceum Ogólnokształcącego im. Hanki Sawickiej w Kielcach. Ukończył następnie studia w zakresie filologii polskiej na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego, studia podyplomowe Szkoły Nauk Społecznych przy Instytucie Filozofii i Socjologii Polskiej Akademii Nauk. Pisał doktorat na Wydziale Stosowanych Nauk Społecznych UW.
W latach 1996–1998 pracował jako asystent w Instytucie Stosowanych Nauk Społecznych UW. Od 1996 do 1999 wchodził w skład zespołu redakcyjnego pisma „Res Publica Nowa”. W latach 1996–2000 był polskim korespondentem „East European Constitutional Review”, następnie do 2002 zajmował stanowisko redaktora naczelnego „Kwartalnika Konserwatywnego”. Był członkiem Warszawskiego Klubu Krytyki Politycznej założonego po wyborach prezydenckich w 1995 roku przez środowiska prawicowe.
W latach 2000–2001 pełnił funkcję doradcy ministra kultury i dziedzictwa narodowego Kazimierza Michała Ujazdowskiego. Od 2001 do 2002 był dyrektorem Instytutu Dziedzictwa Narodowego.
Należał do współautorów programu Prawa i Sprawiedliwości w dziedzinie kultury. Zasiadał w radzie „IV Rzeczypospolitej”. W 2005 należał do Honorowego Komitetu Poparcia Lecha Kaczyńskiego w wyborach prezydenckich.
Związany ze środowiskiem krakowskiego Ośrodka Myśli Politycznej (należał do Klubu Przyjaciół i Sponsorów OMP). Współautor i współredaktor książek publicystycznych W obronie zdrowego rozsądku (2000) oraz Pamięć i odpowiedzialność (2005). Publikował także m.in. w „Znaku”, „Życiu”, „Rzeczpospolitej”, „Gazecie Wyborczej”, „Przeglądzie Politycznym”, „Więzi”, „Newsweeku” i „Ozonie”. Konsultant merytoryczny w Centrum Edukacji Obywatelskiej, współautor programów nauczania i podręczników m.in. do wiedzy o społeczeństwie, historii i przedsiębiorczości oraz metodycznych poradników dla nauczycieli.
4 listopada 2005 został powołany na stanowiska podsekretarza stanu w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz generalnego konserwatora zabytków. Po utworzeniu nowego rządu 16 listopada 2007 pozostał na tych stanowiskach.
Zginął 10 kwietnia 2010 w katastrofie polskiego samolotu Tu-154M w Smoleńsku w drodze na obchody 70. rocznicy zbrodni katyńskiej. 20 kwietnia 2010 został pochowany na cmentarzu parafii św. Zofii Barat w Warszawie.
Odznaczenia, wyróżnienia i upamiętnienie
16 kwietnia 2010 pośmiertnie odznaczono go Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, a także pośmiertnie złotą Glorią Artis i Medalem Komisji Edukacji Narodowej. Tego samego dnia Sejmik Województwa Dolnośląskiego nadał mu tytuł honorowego obywatela Dolnego Śląska.
Tomaszowi Mercie poświęcono biografię literacką autorstwa Beaty Mikluszki i Łukasza Perzyny Poeta na urzędzie (Wyd. Akces, Warszawa 2011), zawierającą relacje m.in. Kazimierza Michała Ujazdowskiego, Bogdana Zdrojewskiego i Marka Cichockiego. „Teologia Polityczna” i Muzeum Historii Polski w Warszawie wydały Nieodzowność konserwatyzmu. Księgę pamięci Tomasza Merty oraz Nieodzowność konserwatyzmu. Pisma wybrane. Pośmiertnie przyznano mu Nagrodę Literacką im. Józefa Mackiewicza (2012, za książkę Nieodzowność konserwatyzmu. Pisma wybrane) oraz nagrodę Kustosz Pamięci Narodowej (2013).
W 2022 jego imieniem nazwano salę konferencyjną w budynku Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego w Warszawie.
Życie prywatne
Syn Januariusza i Marianny. Był żonaty z Magdaleną Pietrzak-Mertą. Mieli trzy córki.
Przypisy
- ↑ a b Sylwetka Tomasza Merty. wyborcza.pl, 10 kwietnia 2010. .
- ↑ W obronie zdrowego rozsądku. omp.org.pl. .
- ↑ Robert Kostro: Odszedł najlepszy z nas. muzhp.pl, 2011. .
- ↑ Robert Krasowski: Prawicowe dzieci kwiaty. Ideowe pozy lat 90.. www.dziennik.pl, 3 kwietnia 2009. .
- ↑ Lista pasażerów i załogi samolotu TU-154. mswia.gov.pl, 10 kwietnia 2010. .
- ↑ „Człowiek wiary, nadziei, miłości”. W Warszawie pożegnano Tomasza Mertę. gazeta.pl, 20 kwietnia 2010. .
- ↑ M.P. z 2010 r. nr 40, poz. 587
- ↑ Pośmiertne odznaczenia dla Tomasza Merty. mkidn.gov.pl, 20 kwietnia 2010. .
- ↑ Nieodzowność konserwatyzmu. Księga pamięci Tomasza Merty. „Teologia Polityczna”, 23 listopada 2011. .
- ↑ Tomasz Merta, Nieodzowność konserwatyzmu. Pisma wybrane. „Teologia Polityczna”, 24 listopada 2011. .
- ↑ Nagroda główna w 2012 roku. jozef-mackiewicz.pl. .
- ↑ Nagroda Kustosz Pamięci Narodowej 2013. ipn.gov.pl. .
- ↑ Wdzięczna pamięć. Sala konferencyjna w MKiDN od dziś nosi imię śp. Tomasza Merty. gov.pl, 8 kwietnia 2022. .
- ↑ Jadwiga Knie-Górna. Kiedy ojciec nagle umiera. „Przewodnik Katolicki”. Nr 18, 2010. .