W dzisiejszym świecie UGM-73 Poseidon C-3 zyskał niespotykane dotąd znaczenie. Niezależnie od tego, czy ze względu na swój wpływ na społeczeństwo, wpływ na środowisko biznesowe, czy też znaczenie w codziennym życiu ludzi, UGM-73 Poseidon C-3 stał się tematem ciągłej debaty i dyskusji. Od początków do dzisiejszej ewolucji UGM-73 Poseidon C-3 był przedmiotem badań i analiz prowadzonych przez ekspertów z różnych dziedzin. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane ze UGM-73 Poseidon C-3, od jego implikacji w życiu codziennym po wpływ na poziom globalny. Poprzez szczegółowe i dogłębne spojrzenie staramy się lepiej zrozumieć rolę, jaką UGM-73 Poseidon C-3 odgrywa w naszym współczesnym świecie i w jaki sposób stał się on integralną częścią naszej rzeczywistości.
Państwo | |
---|---|
Producent | |
System | |
Typ | |
Przeznaczenie |
strategiczne odstraszanie nuklearne |
Wyrzutnia |
Okręty podwodne typu |
Status |
wycofany ze służby |
Lata służby |
1971-1994 |
Długość |
10,36 m |
Średnica |
1,88 m |
Masa startowa |
29 030 kg |
Napęd |
dwustopniowy na paliwo stałe |
Paliwo |
stałe |
Zasięg |
2500 Mm (4635 km) |
Udźwig |
2000 kg |
Naprowadzanie |
bezwładnościowe |
Celność |
CEP: 450 m |
Głowica |
UGM-73 Poseidon C-3 – pocisk balistyczny SLBM pośredniego zasięgu na paliwo stałe, amerykańskiej marynarki wojennej. Poseidon C-3 były następcami pocisków Polaris A-3 we flocie amerykańskiej, były też pierwszymi na świecie pociskami w służbie operacyjnej, które wyposażono w głowice MIRV. Pociski Poseidon C-3 stanowiły odpowiedź na rozwój systemu antybalistycznego w Związku Radzieckim.
Bodźcem do opracowania pocisku Poseidon były sygnały, że Związek Radziecki jest w trakcie opracowywania systemu antybalistycznego będącego w stanie powstrzymać amerykańskie strategiczne uderzenie nuklearne. Bezpośrednio zaś, program Poseidon był rezultatem rozpoczętych w marcu 1964 roku studiów marynarki pod nazwą „Great Circle Study”. W ich ramach rygorystycznym analizom poddano amerykański potencjał ofensywny i obronny, wraz z późniejszymi studiami zainicjowanymi przez sekretarza obrony McNamarę.
Pierwszy model Posejdona odbył lot w sierpniu 1968 roku, z pola testowego Eastern Test Range na Florydzie. 14 test w locie, odbyty w grudniu 1969 roku, był jednocześnie pierwszym testem w pełni kompletnego systemu uzbrojenia. W czerwcu 1970 roku ukończono testy rozwojowe systemu, który uzyskał status operacyjny w marcu 1971 roku.
Poseidon był dwustopniowym pociskiem balistycznym na paliwo stałe o długości 10,36 m i 1,88 m średnicy. Jego masa startowa wynosiła 29 480 kg maksymalny zasięg zaś 4640 km. Post-buster pocisku zdolny był do przenoszenia do 14 głowic MIRV, w związku jednak z deklaracją Stanów Zjednoczonych do układu START I, przenosił jedynie 10 głowic. Zadeklarowany do traktatu udźwig throw-weight wynosił 2000 kilogramów. W jednej konfiguracji mógł przenosić 10 głowic W76 o mocy 100 kt, w innej – 14 głowic W68 o mocy 40-50 kt. Poseidon C-3 dysponował bardzo dobrą celnością CEP wynoszącą 450 metrów, dwukrotnie mniej od pocisków Polaris A-3.
Poseidon uzyskał status operacyjny w marcu 1971 roku, po czym w liczbie 496 pocisków został rozmieszczony na 31 okrętach podwodnych „41 for Freedom”. W 1984 roku, na okręty te zaczęto wprowadzać pociski Trident I C-4, które stopniowo zaczęły wypierać Poseidon z amerykańskiego systemu strategicznego odstraszania nuklearnego. Do 1991 roku, w służbie pozostawało 10 jednostek wyposażonych w 160 pocisków C-3, do połowy 1994 roku jednak, wszystkie przenoszące je okręty zostały wycofane ze służby patrolowej i sukcesywnie wykreślane ze stanu US Navy.