Węgrzynowo (gromada)

Problem Węgrzynowo (gromada) to problem, który ostatnio przykuł uwagę wielu osób. Jego znaczenie i wpływ na różne aspekty życia codziennego sprawiają, że jest to temat cieszący się powszechnym zainteresowaniem. Od jego powstania po przyszłe implikacje, Węgrzynowo (gromada) wywołał debaty, dyskusje i analizy w różnych obszarach. W tym artykule dokładnie przeanalizujemy wszystkie aspekty związane z Węgrzynowo (gromada), przeanalizujemy jego wpływ na dzisiejsze społeczeństwo i zastanowimy się nad jego możliwym rozwojem w przyszłości. Dołącz do nas w tej podróży odkrywania i dociekania wokół Węgrzynowo (gromada).

Węgrzynowo
gromada
1954–1973
Państwo

 Polska

Województwo

warszawskie

Powiat

makowski

Data powstania

5 października 1954

Data likwidacji

1 stycznia 1973

Siedziba

Węgrzynowo

Szczegółowy podział administracyjny (1954)
Liczba sołectw

7

Liczba reprezentantów
Liczba członków GRN (1954)

22

brak współrzędnych

Węgrzynowo – dawna gromada, czyli najmniejsza jednostka podziału terytorialnego Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w latach 1954–1972.

Gromady, z gromadzkimi radami narodowymi (GRN) jako organami władzy najniższego stopnia na wsi, funkcjonowały od reformy reorganizującej administrację wiejską przeprowadzonej jesienią 1954 do momentu ich zniesienia z dniem 1 stycznia 1973, tym samym wypierając organizację gminną w latach 1954–1972.

Gromadę Węgrzynowo z siedzibą GRN w Węgrzynowie utworzono – jako jedną z 8759 gromad na obszarze Polski – w powiecie makowskim w woj. warszawskim, na mocy uchwały nr VI/10/6/54 WRN w Warszawie z dnia 5 października 1954. W skład jednostki wszedł obszar dotychczasowej gromady Szlasy-Łozino ze zniesionej gminy Płoniawy w powiecie makowskim oraz obszary dotychczasowych gromad Szczuki, Szlasy Bure, Bogdalec, Kalinowiec, Węgrzynowo i Węgrzynówek ze zniesionej gminy Krasne w powiecie ciechanowskim (woj. warszawskie). Dla gromady ustalono 22 członków gromadzkiej rady narodowej.

31 grudnia 1959 do gromady Węgrzynowo przyłączono obszar zniesionej gromady Młodzianowo w tymże powiecie (bez wsi Budzyno-Nawiry, Obiecanowo, Popielarka i Krzyżewo Nadrzeczne).

Gromada przetrwała do końca 1972 roku, czyli do kolejnej reformy gminnej.

Przypisy

  1. Dz.U. z 1954 r. nr 43, poz. 191
  2. Dz.U. z 1972 r. nr 49, poz. 312
  3. a b Podział administracyjny Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej. Warszawa: Urząd Rady Ministrów – Biuro do spraw Prezydiów Rad Narodowych, 1956.
  4. Mała Encyklopedia Powszechna PWN. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1959.
  5. Gromady istniały także po II wojnie światowej jako jednostka pomocnicza gmin.
  6. Uchwała Nr VI/10/6/54 Wojewódzkiej Rady Narodowej w Warszawie z dnia 5 października 1954 r. w sprawie podziału na gromady powiatu makowskiego; w ramach Zarządzenia Nr Or. V-0/1/54 Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Warszawie z dnia 29 listopada 1954 r. w sprawie ogłoszenia uchwał Wojewódzkiej Rady Narodowej w Warszawie z dnia 4 października 1954 r., dotyczących reformy podziału administracyjnego wsi (Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Warszawie z dnia 1 grudnia 1954 r., Nr. 11, Poz. 67)
  7. Uchwała Nr XLII Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Makowie Mazow. z dnia 6 października 1954 r. w sprawie ustalenia liczby członków gromadzkich rad narodowych (Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Warszawie z dnia 7 października 1954 r., Nr. 9, Poz. 45)
  8. Uchwała Nr IV-9/59 Wojewódzkiej Rady Narodowej w Warszawie z dnia 18 września 1959 r. w sprawie zmian granic niektórych gromad i przeniesienia siedzib niektórych gromadzkich rad narodowych w województwie warszawskim (Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Warszawie z dnia 15 grudnia 1959 r., Nr. 12, Poz. 438
  9. Uchwała Nr IV-10/59 Wojewódzkiej Rady Narodowej w Warszawie z dnia 18 września 1959 r. w sprawie zniesienia i utworzenia niektórych gromad (Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Warszawie z dnia 15 grudnia 1959 r., Nr. 12, Poz. 439)
  10. Wykaz miast, osiedli i gromad: stan z dn. 1 I 1971 r., Cz. 1. Warszawa: Główny Urząd Statystyczny – Biuro Spisów, 1971.