Władysław Walentynowicz
W dzisiejszym świecie Władysław Walentynowicz stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego spektrum ludzi. Niezależnie od tego, czy są to profesjonaliści szukający aktualnych informacji, studenci chcący poszerzyć swoją wiedzę, czy po prostu ludzie ciekawi tego tematu, Władysław Walentynowicz nadal przyciąga uwagę coraz bardziej zróżnicowanej publiczności. W tym artykule dokładnie zbadamy najbardziej istotne i aktualne aspekty związane z Władysław Walentynowicz, oferując pełne i aktualne spojrzenie na ten temat, który nadal budzi zainteresowanie wszystkich typów odbiorców.
 Władysław Walentynowicz (przed 1952) | |
| Data i miejsce urodzenia |
24 sierpnia 1902 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
25 marca 1999 |
| Narodowość | |
| Język | |
| Alma Mater | |
| Dziedzina sztuki | |
Władysław Walentynowicz (ur. 24 sierpnia 1902 w Jaransku, zm. 25 marca 1999 w Sopocie) – polski pianista, kompozytor, pedagog i działacz muzyczny.
Życiorys
Urodził się w 1902 roku w Jaransku (Rosja). Muzyki uczył się w Tomsku i Barnaule (Syberia), następnie w Moskwie w Szkole Muzycznej Gniesinych (Helena Gniesina, Rajnhold Glier). W latach 1924-1930 studiował w Konserwatorium Muzycznym w Warszawie: fortepian u Antoniego Dobkiewicza i Józefa Turczyńskiego (dyplom 1930) oraz kompozycję u Kazimierza Sikorskiego.
Przed wojną występował na estradach krajowych, w Filharmonii Warszawskiej oraz w Polskim Radio jako akompaniator i solista. Współzałożyciel warszawskiej szkoły muzycznej „Kolegium Muzyczne”, którą prowadził do roku 1939. W latach 1931-39 był także aktywny na polu twórczości kompozytorskiej.
Po wojnie w czerwcu 1945 roku został oddelegowany przez Departament Szkolnictwa Muzycznego, Kultury i Sztuki na Wybrzeże Gdańskie w celu organizowania szkolnictwa muzycznego. Przez kilkadziesiąt lat działał tam jako pianista-kameralista, akompaniator estradowy i radiowy, pedagog oraz organizator życia muzycznego. 22 lipca 1945 założył Gdański Instytut Muzyczny z siedzibą w Sopocie – prywatną szkołę muzyczną, subsydiowaną przez państwo. W roku szkolnym 1946/47 został on podzielony na Państwową Średnią Szkołę Muzyczną oraz Niższą Szkołę Muzyczną.
Od roku 1950 pracował w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Sopocie (później przeniesionej do Gdańska), nauczając akompaniamentu, następnie fortepianu i instrumentacji. W latach 1951-1952 pełnił funkcję rektora uczelni. Był to okres kryzysu, zmierzającego do jej likwidacji. Po roku, gdy niebezpieczeństwo zostało zażegnane, kontynuował pracę jako pedagog na stanowisku docenta. W latach 1952-1972 pełnił nieprzerwanie funkcję dziekana Wydziału Instrumentalnego. Mimo przejścia na emeryturę w roku 1972 nadal pracował w gdańskiej Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej do r. 1979.
Założyciel i długoletni prezes gdańskiego oddziału Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków, członek Związku Kompozytorów Polskich, kierownik muzyczny Polskiego Radia w Gdańsku. Autor licznych kompozycji fortepianowych, wokalnych i instrumentalnych (solowych i kameralnych).
Pochowany na cmentarzu katolickim w Sopocie (kwatera C4-B-27).
Przypisy
- ↑ Zbigniew Adrjański, Kalejdoskop estradowy. Leksykon polskiej rozrywki 1944–1989, Warszawa 2002, s. 486.
- ↑ Marcowe rocznice. polmic.pl. . . (pol.).
- ↑ śp. Władysław Walentynowicz
Linki zewnętrzne
| Rektorzy Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej |
|
|---|---|
| Rektorzy Akademii Muzycznej im. Stanisława Moniuszki |
|
