W dzisiejszym artykule przyjrzymy się fascynującej historii Wacław Tułodziecki, tematu, który przykuł uwagę ludzi w każdym wieku i był przez lata przedmiotem debat i badań. Od swoich początków po wpływ na współczesne społeczeństwo, Wacław Tułodziecki pozostawił niezatarty ślad w historii. Poprzez szczegółową i dogłębną analizę będziemy starali się zrozumieć znaczenie i wpływ Wacław Tułodziecki w różnych obszarach życia, a także jego ciągłe znaczenie dzisiaj. Odkryjemy, jak Wacław Tułodziecki ukształtował nasze przekonania, nasze wartości i nasze interakcje z otaczającym nas światem oraz jak nadal jest to temat aktualny i znaczący. Dołącz do nas w tej podróży pełnej odkryć i refleksji na temat Wacław Tułodziecki, postaci lub tematu, który wciąż budzi zainteresowanie i ciekawość.
Data i miejsce urodzenia |
13 sierpnia 1904 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
24 października 1985 |
Minister oświaty | |
Okres |
od 27 października 1959 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca | |
Odznaczenia | |
Wacław Tułodziecki (ur. 13 sierpnia 1904 w Skępem, zm. 24 października 1985 w Warszawie) – polski nauczyciel i polityk, dyrektor Instytutu Głuchoniemych w Warszawie. Minister oświaty (1959–1966) oraz poseł na Sejm PRL II, III i V kadencji.
Syn Stanisława i Katarzyny. Ukończył Seminarium Nauczycielskie w Wymyślinie, po czym podjął pracę w charakterze nauczyciela w Grąbcu (1924–1928). W 1928 został absolwentem Państwowego Instytutu Pedagogiki Specjalnej w Warszawie i nauczycielem w Szkole Podstawowej nr 156 w Warszawie (którym był do 1939). W latach 1932–1938 sprawował funkcję sekretarza generalnego Robotniczego Towarzystwa Przyjaciół Dzieci. W okresie II wojny światowej organizator i działacz Tajnej Organizacji Nauczycielskiej. Od 1939 do 1948 uczył w Szkole Podstawowej nr 60, będąc jej kierownikiem. W latach 1948–1955 sprawował funkcję dyrektora Instytutu Głuchoniemych w Warszawie. Następnie (do 1956) był dyrektorem Zaocznego Studium Nauczycielskiego Pedagogiki Specjalnej. W latach 1956–1959 pełnił funkcje dyrektora Departamentu Zakładów Wychowawczych i Szkół Specjalnych w Ministerstwie Oświaty i sekretarza Centralnej Rady Związków Zawodowych (od 1957 będąc jednocześnie wiceprzewodniczącym zarządu głównego Związku Nauczycielstwa Polskiego).
W latach 1922–1948 należał do Polskiej Partii Socjalistycznej, z której został wykluczony na krótko przed zjednoczeniem „lubelskiej” PPS z Polską Partią Robotniczą. Od 1956 należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.
Od 27 października 1959 do 11 listopada 1966 był ministrem oświaty w rządach Józefa Cyrankiewicza. W latach 1957–1965 i 1969–1972 sprawował mandat posła na Sejm PRL II, III i V kadencji. W czerwcu 1968 wszedł w skład Komitetu Przygotowawczego obchodów 500. rocznicy urodzin Mikołaja Kopernika.
Odznaczony m.in. dwukrotnie Orderem Sztandaru Pracy I (raz w 1964) oraz Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski i odznaką tytułu honorowego „Zasłużony Nauczyciel Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej”.
Żonaty z Ireną Tułodziecką (1920–2004). Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera A31-tuje-6).