Wenera 5
W dzisiejszym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Wenera 5. Od jego początków do dzisiejszego wpływu, zbadamy wszystkie istotne aspekty, które sprawiają, że Wenera 5 jest tematem interesującym zarówno ekspertów, jak i tych, którzy dopiero zaczynają zgłębiać ten temat. Przeanalizujemy różne podejścia i opinie, które istnieją wokół Wenera 5, a także jego wpływ na społeczeństwo, kulturę i świat w ogóle. Przygotuj się na zanurzenie się w pouczającą i wzbogacającą podróż, która poprowadzi Cię do odkrycia nowego spojrzenia na Wenera 5.
.jpg)
| |
| Inne nazwy |
2V (V-69) No. 330 |
|---|---|
| Zaangażowani | |
| Indeks COSPAR |
1969-001A |
| Rakieta nośna | |
| Miejsce startu | |
| Cel misji | |
| Orbita (docelowa, początkowa) | |
| Okrążane ciało niebieskie | |
| Perycentrum |
0,72 au |
| Apocentrum | |
| Okres obiegu | |
| Nachylenie |
2° |
| Czas trwania | |
| Początek misji | |
| Data lądowania |
16 maja 1969 |
| Wymiary | |
| Masa całkowita | |
Wenera 5 (ros. Венера-5) – druga udana radziecka sonda kosmiczna przeznaczona do badania Wenus o budowie analogicznej do Wenery 4.
Przebieg i rezultaty misji
Wenera 5 została wystrzelona 5 stycznia 1969 z kosmodromu Bajkonur w Kazachskiej SRR. Do Wenus dotarła 16 maja tego samego roku. Sonda posiadała lądownik o masie 405 kg, który odłączył się od sondy i dokonał bezpośrednich pomiarów w atmosferze planety. Ścianki lądownika zostały wzmocnione w stosunku do poprzedniego modelu, jednak i tak okazały się za słabe. Aparatura badawcza lądownika została włączona w odległości 50 km od średniego poziomu gruntu. W czasie opadania wykonano ponad siedemdziesiąt pomiarów temperatury i około pięćdziesiąt pomiarów ciśnienia. Badania te zostały zrealizowane w przedziale ciśnień 0,5-27 atm. Dla lądownika ta ostatnia wartość odpowiadała wysokości 24-26 km nad powierzchnią gruntu. Na podstawie ekstrapolacji można przyjąć, że na poziomie gruntu, nad którym opadał próbnik ciśnienie wynosi około 140 atm, a temperatura – około 800 K. Uzyskano też dokładniejsze informacje na temat składu atmosfery – zawiera ona 93-97% dwutlenku węgla, 2-5% azotu i gazów szlachetnych, nie więcej niż 0,4% wolnego tlenu oraz 4-11 mg/dcm³ pary wodnej. Aparatura naukowa przestała działać na wysokości 24-26 km nad powierzchnią.
Przypisy
- ↑ Mark Wade: Venera 2V (V-69). Encyclopedia Astronautica. . (ang.).
- ↑ a b c d e f Space 40 (cz.)
- ↑ Olgierd Wołczek: Loty międzyplanetarne. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1980, s. 242-243. ISBN 83-01-01083-5.
| Program Wenera (1961-1983) | |
|---|---|
| Program Wenera-D (2029-) |
|
