Westa
W dzisiejszym świecie Westa zyskał niespotykane dotąd znaczenie. Niezależnie od tego, czy na poziomie osobistym, zawodowym czy społecznym, Westa stał się tematem o niekwestionowanym znaczeniu. Od swoich początków do dzisiejszego wpływu Westa wywołał szeroką debatę i wzbudził zainteresowanie ekspertów z różnych dziedzin. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Westa, analizując jego wpływ na różne aspekty codziennego życia. Od konsekwencji ekonomicznych po rolę w dzisiejszym społeczeństwie, Westa stał się tematem zainteresowania badaczy, naukowców i ciekawskich. Na tych stronach będziemy zagłębiać się w znaczenie Westa i implikacje, jakie niesie ze sobą we współczesnym świecie.
| bogini ogniska domowego i państwowego | |
| |
| Występowanie | |
|---|---|
| Teren kultu | |
| Odpowiednik |
Hestia (grecki) |
Westa (łac. Vesta) – w mitologii rzymskiej bogini ogniska domowego i państwowego, rzymski odpowiednik bogini Hestii z mitologii greckiej. Jedno z najważniejszych bóstw rzymskich. Kult Westy miał rodowód praindoeuropejski. Jest to przypuszczalnie jedno z najstarszych bóstw europejskich.
Tradycja przypisuje wprowadzenie kultu Westy królowi Numie Pompiliuszowi. Jednak dokonał on prawdopodobnie tylko wprowadzenia kultu Westy jako bogini ogniska państwowego i wybudował odpowiednią świątynię. Sam kult ogniska domowego jest przypuszczalnie przedhistoryczny i przed Numą był uprawiany prywatnie przez poszczególne rodziny (familiae) i szczepy (gentes) italskie.
Świątynia Westy, pierwotnie umiejscowiona była (wraz z gajem) na stoku Palatynu, a obecnie znajduje się na Forum Romanum w Rzymie. Płonął w niej wieczny, reprezentujący samą Westę ogień, którym opiekowały się kapłanki-dziewice zwane westalkami. Jego zgaśnięcie uznawano za zły zwiastun dla państwa. Palenisko było czyszczone raz do roku, 1 marca (który to dzień był początkiem roku w kalendarzu rzymskim) po czym odbywała się uroczysta ceremonia odnowienia ognia. Rozpalania dokonywano przez potarcie dwóch kawałków drewna, pochodzącego z pnia drzewa owocującego. Jego ostateczne wygaszenie nastąpiło w 394 r. n.e. na polecenie chrześcijańskiego cesarza Teodozjusza Wielkiego.
Świątynia Westy miała nieco inny charakter niż reszta rzymskich świątyń. W szczególności nie była inaugurowana (konsekrowana przez augurów) i w związku z tym − ściślej rzecz biorąc − w ogóle nie była świątynią. W konsekwencji, na przykład, nie mógł się tam zbierać i obradować Senat.
Przypisy
- ↑ J.Parandowski: Mitologia, s.320.
Bibliografia
- Jan Parandowski: Mitologia: Wierzenia i podania Greków i Rzymian. Warszawa: Czytelnik, 1967.
- Wanda Markowska, Mity Greków i Rzymian, Warszawa: „Iskry”, 2002, ISBN 83-207-1694-2, OCLC 749255996.
