Wiktor Osiecki
We współczesnym świecie Wiktor Osiecki staje się coraz bardziej istotny w różnych obszarach społeczeństwa. Niezależnie od tego, czy chodzi o dziedzinę kulturalną, naukową, technologiczną czy społeczną, Wiktor Osiecki stał się tematem wielkiego zainteresowania i debaty. Jej wpływ był nie tylko odczuwalny w codziennym życiu ludzi, ale także wywarł wpływ na sposób działania organizacji i firm przed i po. W tym artykule zbadamy wpływ Wiktor Osiecki w różnych kontekstach, analizując konsekwencje, jakie wywarł na społeczeństwo i przedstawiając refleksję na temat jego znaczenia w teraźniejszości i przyszłości.
| Data i miejsce urodzenia |
6 maja 1905 |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci |
23 maja 1977 |
| Instrumenty | |
| Zawód |
_01.jpg)
Wiktor Osiecki (ur. 6 maja 1905 w Belgradzie, zm. 23 maja 1977 w Warszawie) – polski pianista i kompozytor, kierownik muzyczny warszawskich teatrów „Praskie Oko” (1933–1934) i Syrena (1958–1971).
Życiorys
Wychowywał się w domu ojca, Stefana (Polaka pochodzenia węgierskiego), i macochy, Marii Strasser – śpiewaczki Opery Wiedeńskiej. Matka Wiktora Osieckiego, Wiktoria z Oreszkiewiczów, była córką rumuńskiej Wołoszki i Serba.
Osiecki był odrzucany przez rówieśników z powodu dziedzicznej choroby skóry, a pociechę znalazł w muzyce. Już jako młody człowiek został cenionym pianistą. Szybko się usamodzielnił, wyjeżdżając do Lwowa. Wiele podróżował po Europie. W latach 1933–1934 był kierownikiem muzycznym (wraz z Zygmuntem Białostockim) warszawskiego teatru „Praskie Oko”, a od 1958 do 1971 tę samą funkcję pełnił w stołecznym Teatrze Syrena.
Był żonaty z Marią Sztechman, z którą miał córkę, Agnieszkę Osiecką. Rozwiedli się w 1952. Jego drugą żoną została śpiewaczka Józefina Pellegrini.
Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A21-3-3).
Przypisy
- ↑ Agnieszka Osiecka; Karolina Felberg (red.): Dzienniki 1945−1950. Warszawa: Prószyński i S-ka, 2013, s. 238. ISBN 978-83-7839-626-0.
- ↑ Felberg 2016 ↓, s. 145–146.
- ↑ Zbigniew Wilski (red.), Polska Akademia Nauk, Instytut Sztuki: Słownik biograficzny teatru polskiego. T. 2: 1900-1980. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 522. ISBN 83-01-11260-3.
- ↑ a b c Iwona Kienzler, Uwodzicielki, skandalistki i seksbomby PRL, Bellona, 2015, s. 82–83, ISBN 978-83-11-13845-2.
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze