W dzisiejszych czasach znaczenie Wiktor Woroszylski jest niezaprzeczalne w naszym codziennym życiu. Niezależnie od tego, czy ze względu na swoje znaczenie historyczne, wpływ na społeczeństwo czy wpływ na różne aspekty naszego życia, Wiktor Woroszylski przyciągnął uwagę i zainteresowanie wielu ludzi na całym świecie. W tym artykule w pełni zbadamy wszystko, co reprezentuje Wiktor Woroszylski, jego ewolucję w czasie i jego dzisiejsze znaczenie. Poprzez szczegółową analizę zbadamy różne aspekty, które sprawiają, że Wiktor Woroszylski jest tematem o ogromnym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego grona odbiorców. Dołącz do nas w tej podróży przez historię, znaczenie i znaczenie Wiktor Woroszylski i odkryjmy razem, dlaczego jest to temat zasługujący na naszą uwagę.
Data i miejsce urodzenia |
8 czerwca 1927 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
13 września 1996 |
Narodowość | |
Język | |
Alma Mater | |
Dziedzina sztuki | |
Odznaczenia | |
Nagrody | |
|
Wiktor Woroszylski (ur. 8 czerwca 1927 w Grodnie, zm. 13 września 1996 w Warszawie) – polski poeta, prozaik, tłumacz i recenzent filmowy.
Urodził się w zasymilowanej rodzinie żydowskiej Grzegorza i Barbary z Grodzieńczyków. Ojciec był lekarzem prowadzącym praktykę przy ul. Rydza-Śmigłego 8 w Grodnie. Po 1941 roku przesiedlony przez Niemców do getta w Grodnie, skąd wraz z rodziną się wydostał i ukrywał w Łosośnie na przedmieściach Grodna, pracując na fałszywych dokumentach w warsztacie stolarskim. W 1945 został repatriowany z Grodna do Łodzi, w której rozpoczął studia. Początkowo studiował medycynę na Uniwersytecie Łódzkim, a od 1946 roku polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim. Zapisał się do PPR, potem był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Zaczynał jako autor poezji publicystyczno-agitacyjnej, będąc czołową postacią tzw. pryszczatych. W 1947 r. przeniósł się do Warszawy. Od końca 1948 do 1951 mieszkał w Szczecinie, gdzie w 1949 roku urodził się jego pierwszy syn – Feliks. W 1950, z okazji święta 22 lipca, za poemat o Karolu Świerczewskim otrzymał Nagrodę Państwową III. stopnia. W latach 1952–1956 studiował w Instytucie Literatury im. Maksyma Gorkiego w Moskwie, gdzie uzyskał doktorat z rusycystyki. Po 1955 zaczął pisać lirykę refleksyjną, opowiadania, szkice, utwory dla dzieci i młodzieży oraz zajął się przekładami literackimi z języka rosyjskiego.
Redaktor m.in. czasopism „Głos Ludu”, „Po prostu”, „Nowa Kultura”, a po 1977 roku czasopisma „Zapis” wydawanego w drugim obiegu. Tłumacz utworów i listów Zoszczenki, Majakowskiego, Sołżenicyna, Brodskiego, Awierincewa.
Zerwał z komunizmem po stłumieniu rewolucji węgierskiej 1956, którą obserwował na własne oczy, przebywając wówczas w Budapeszcie. Przeżycia i przemyślenia z 1956 roku umieścił w Dzienniku węgierskim, którego z powodu cenzury nie mógł w całości wydrukować w Polsce, dlatego opublikowano go w Paryżu. W 1957 roku usunięty ze stanowiska redaktora naczelnego pisma Nowa Kultura na osobiste polecenie Władysława Gomułki. Woroszylski w 1964 roku sprzeciwił się władzom PRL, które zażądały potępienia autorów "listu trzydziestu czterech”, w którym krytykowano komunistyczną cenzurę. W 1965 roku odmówił potępienia listu biskupów polskich do biskupów niemieckich. W 1967 roku wyrzucony z PZPR za podpisanie protestu przeciwko usunięciu z niej Leszka Kołakowskiego. W grudniu 1974 sygnatariusz listu 15 ws. zapewnienia Polakom w ZSRR dostępu do polskiej nauki i kultury. W styczniu 1976 roku podpisał list protestacyjny do Komisji Nadzwyczajnej Sejmu PRL przeciwko zmianom w Konstytucji Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej. W latach 70. związany z opozycją demokratyczną, współpracownik Komitetu Obrony Robotników i Komitetu Samoobrony Społecznej „KOR”. Od lat 70. objęty zakazem druku przez cenzurę. Od lutego 1978 członek i następnie wykładowca Towarzystwa Kursów Naukowych. W latach 1977–1979 wykładowca historii literatury rosyjskiej na Uniwersytecie Latającym. 23 sierpnia 1980 roku dołączył do apelu 64 uczonych, pisarzy i publicystów do władz komunistycznych o podjęcie dialogu ze strajkującymi robotnikami. Internowany po wprowadzeniu stanu wojennego i osadzony w więzieniu na Białołęce, a następnie w obozach w Jaworzu i Darłówku. W 1983 po zamordowaniu Grzegorza Przemyka autor listu otwartego z protestem do wicepremiera Mieczysława F. Rakowskiego.
Był mężem Janiny z Witczaków (1925–2002).
Zmarł w Warszawie, pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera G-14-6).
Omówienia:
Jest patronem ławeczki w Parku Ratuszowym w Krakowie w dzielnicy XVIII Nowa Huta, o czym informuje tabliczka. Patroni ławeczek w przestrzeni publicznej są wybierani w ramach projektu Kody Miasta realizowanego przez Krakowskie Biuro Festiwalowe, operatora tytułu Kraków Miasto Literatury UNESCO, którym Kraków został uhonorowany w 2013 roku.