Wisłostrada

W następnym artykule szczegółowo zbadamy temat Wisłostrada, który był przedmiotem zainteresowania i debaty w różnych obszarach. Od wpływu na społeczeństwo po znaczenie w historii, Wisłostrada był przedmiotem badań i analiz zarówno ekspertów, jak i fanów. Przez lata Wisłostrada okazał się bardzo ważnym i wieloaspektowym tematem, dlatego warto go analizować z różnych perspektyw. W tym artykule zagłębimy się w różne wymiary Wisłostrada i zbadamy jego wpływ w różnych kontekstach, aby zapewnić wszechstronną i wzbogacającą wizję na ten temat.

Długość

ok. 22 km

Dzielnice

Wilanów,
Mokotów,
Śródmieście,
Żoliborz,
Bielany

Mapa
Mapa
Przebieg Wisłostrady w Warszawie
Zdjęcie
Wisłostrada (ul. Wybrzeże Gdańskie) widziana z wiaduktu mostu Śląsko-Dąbrowskiego
Wisłostrada (ul. Wybrzeże Gdańskie) widziana z wiaduktu mostu Śląsko-Dąbrowskiego
Wisłostrada (ul. Solec) na wysokości ul. Łazienkowskiej, widok w kierunku północnym
Wisłostrada (ul. Czerniakowska) na wysokości ul. Chełmskiej, widok w kierunku północnym

Wisłostrada – trasa szybkiego ruchu wzdłuż lewego brzegu Wisły w Warszawie.

Trasa, w którą włączono istniejące ulice, powstała w latach 1972–1975. Biegnie od ul. Pułkowej na północy do ul. Przyczółkowej na południu.

Opis

Decyzja o budowie trasy przyspieszonego ruchu wspólnym wysiłkiem mieszkańców miasta dla uczczenia 30-lecia Polski Ludowej zapadła w 1972 na plenarnych obradach Stołecznego Komitetu Frontu Jedności Narodu (SKFJN). W budowie w czynie społecznym wzięło udział tysiące mieszkańców Warszawy oraz ochotnicy spoza stolicy. Organizatorem czynów społecznych był SKFJN.

Wisłostrada została poprowadzona wzdłuż lewego brzegu Wisły, pozwalając na bezkolizyjny przejazd przez miasto z ominięciem śródmieścia i odciążając od ruchu tranzytowego m.in. ciąg ulic Puławskiej, Marszałkowskiej i Andersa. Projekt jej północnego i środkowego odcinka (od ul. Pułkowej do ul. Szwoleżerów, wraz z węzłami i estakadami) powstał w Biurze Projektów Budownictwa Komunalnego „Stolica”. Na odcinku sąsiadującym z Laskiem Bielańskim w celu ochrony środowiska Wisłostradę poprowadzono na estakadach o długości ok. 850 metrów. Odcinek południowy z ulicami Czerniakowską, Powsińską i Wiertniczą nie wymagał tak dużej ingerencji projektantów.

W związku z budową trasy w 1973 roku zlikwidowano linie tramwajowe do Wilanowa oraz do Młocin, choć projekt trasy uwzględniał rezerwę terenu pod torowisko tramwajowe. 1 września 1973 roku zamknięto linię tramwajową wzdłuż Pułkowej od skrzyżowania z ulicą Pstrowskiego do pętli Młociny, 16 września linię wzdłuż ulicy Powsińskiej od pętli Sadyba do pętli Wilanów, zaś 11 listopada odcinek linii wzdłuż ulic Czerniakowskiej i Powsińskiej od skrzyżowania z ulicą Gagarina do pętli Sadyba.

Wisłostradę otwierano etapami. Większa część trasy (16 km) została oddana do użytku 19 lipca 1974 roku, natomiast północny odcinek ukończono w grudniu 1975. Łącznie Wisłostrada ma ok. 22 km długości. Ma dwie jednokierunkowe jezdnie o dwóch lub trzech pasach ruchu. Trasa przecina się bezkolizyjnie za pomocą wielopoziomowych skrzyżowań i węzłów m.in. z ulicami Pułkową, Gwiaździstą i Krasińskiego, jednak jest także wiele skrzyżowań z sygnalizacją świetlną, m.in. w okolicy mostu Poniatowskiego i pod mostem Śląsko-Dąbrowskim oraz w ciągu ulicy Czerniakowskiej. Od węzła komunikacyjnego z Trasą Łazienkowską Wisłostrada zaczyna oddalać się od brzegu Wisły.

Zgodnie z planami trasa miała stwarzać warunki do szybkiego (do 90 km/godz.) przejazdu przez miasto z szybkością projektowaną w części północnej rzędu 100 km/godz. Ocenia się, że Wisłostrada skutecznie pełniła rolę trasy szybkiego ruchu do początku lat 90. XX wieku.

Wisłostrada przebiega w pobliżu wszystkich warszawskich mostów (z wyjątkiem Siekierkowskiego i Anny Jagiellonki (Południowego), gdyż tam trasa biegnie w pewnej odległości od Wisły). Pod mostem Świętokrzyskim przebiega w jednym z najdłuższych tuneli drogowych w Polsce.

 Osobny artykuł: Tunel Wisłostrady.

Wzdłuż Wisłostrady znajdują się ścieżki rowerowe (nie na całej długości), częściowo przebiegają one przy samym brzegu Wisły.

W latach 90. w całości leżała w ciągu ówczesnej drogi krajowej nr 724. Obecnie na odcinku od węzła z Trasą Siekierkowską do granicy miasta stanowi część drogi wojewódzkiej nr 724. Z kolei od węzła z Trasą Armii Krajowej do granicy z Łomiankami biegną nią droga krajowa nr 7 i trasa europejska E77.

W 2020 roku pod Wisłostradą rozpoczęła się budowa 9,5-kilometrowego kolektora wiślanego do magazynowania nadmiaru ścieków oraz wód opadowych, spływających z terenu lewobrzeżnej Warszawy w czasie intensywnych opadów deszczu. Kolektor zaczyna się przy tunelu Wisłostrady i kończy przy moście Marii Skłodowskiej-Curie (Północnym).

Ulice wchodzące w skład Wisłostrady" class="mw-editsection-visualeditor">edytuj | edytuj kod]

Upamiętnienie

Uwagi

  1. ↑ Ulicy Wincentego Pstrowskiego nadano w 2006 roku nazwę ulica Zgrupowania Armii Krajowej „Kampinos”.

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1975, s. 746.
  2. ↑ Krystyna Krzyżakowa: Warszawskie osiągnięcia, Kalendarz Warszawski'88. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1987, s. 146. ISBN 83-03-01684-9.
  3. ↑ Kronika wydarzeń w Warszawie 1 I–31 III 1973. „Kronika Warszawy”. 3 (15), s. 141, 1973. 
  4. ↑ Krystyna Krzyżakowa: Warszawskie osiągnięcia, Kalendarz Warszawski'88. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1987, s. 146–147. ISBN 83-03-01684-9.
  5. ↑ a b c Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 961. ISBN 83-01-08836-2.
  6. ↑ a b c d Krystyna Krzyżakowa: Warszawskie osiągnięcia, Kalendarz Warszawski'88. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1987, s. 147. ISBN 83-03-01684-9.
  7. ↑ Linia tramwajowa zwykła 28. Trasbus.com – Historia warszawskiej komunikacji miejskiej. . (pol.).
  8. ↑ Linia tramwajowa zwykła 14. Trasbus.com – Historia warszawskiej komunikacji miejskiej. . (pol.).
  9. ↑ Danuta Zawierucha. Kronika wydarzeń w Warszawie 1 VII-30 IX 1973. „Kronika Warszawy”. s. 151. 
  10. ↑ Warszawskie tramwaje elektryczne 1908−1998. Tom II. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1998, s. 51. ISBN 83-907574-00.
  11. ↑ Danuta Zawierucha. Kronika wydarzeń w Warszawie 1 VII-30 IX 1973. „Kronika Warszawy”. s. 137, 151. 
  12. ↑ a b Krzysztof Jabłoński i in.: Warszawa: portret miasta. Warszawa: Arkady, 1984, s. strony nienumerowane (Kronika odbudowy, budowy i rozbudowy 1945−1982). ISBN 83-213-2993-4.
  13. ↑ Dobrosław Kobielski, Józef Zięba: Kronika lat 1944–1986, Kalendarz Warszawski'88. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1987, s. 40. ISBN 83-03-01684-9.
  14. ↑ a b c Działalność projektowa B.P.B.K. „Stolica” w latach 1953–1973. Warszawa: Wydawnictwo „Prasa ZSL”, 1973, s. 30.
  15. ↑ Warszawa: atlas aglomeracji 1:20 000. Wyd. pierwsze. Warszawa: Polskie Przedsiębiorstwo Wydawnictw Kartograficznych, 1996. ISBN 83-7000-086-X.
  16. ↑ a b Jarosław Osowski. 33 metry pod ziemią. „Gazeta Stołeczna”, s. 10, 25 sierpnia 2023. 
  17. ↑ Miejskie Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji w Warszawie wybuduje ponad 9-kilometrowy kolektor wzdłuż Wisły. Miejskie Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji w m.st. Warszawie S.A. . 8 stycznia 2020. .
  18. ↑ Stanisław Ciepłowski: Wpisane w kamień i spiż. Inskrypcje pamiątkowe w Warszawie XVII–XX w. Warszawa: Argraf, 2004, s. 348. ISBN 83-912463-4-5.
Enciclo
Wikious
Sapientia
Scientia
Boobota
Anandapedia
Sagapedia
Wikithot