Wojciech Siemion
Dzisiaj przyjrzymy się Wojciech Siemion, tematowi, który przykuł uwagę milionów ludzi na całym świecie. Od momentu powstania Wojciech Siemion wywarł znaczący wpływ na różne aspekty społeczeństwa, wywołując debaty, kontrowersje i znaczące zmiany. Przez lata Wojciech Siemion ewoluował i dostosowywał się do zmieniających się okoliczności, zachowując swoje znaczenie w różnych sferach życia. W tym artykule zbadamy historię, wpływ i przyszłość Wojciech Siemion, przyglądając się, jak ukształtował i nadal będzie kształtować świat, w którym żyjemy.
 Wojciech Siemion (2008) | |
| Data i miejsce urodzenia |
30 lipca 1928 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
24 kwietnia 2010 |
| Zawód | |
| Współmałżonek |
Jadwiga Siemion |
| Lata aktywności |
1950–2010 |
| Odznaczenia | |
         
| |
.jpg){kind=small}
| |
.jpg)
Juliusz Wojciech Siemion (ur. 30 lipca 1928 w Krzczonowie, zm. 24 kwietnia 2010 w Warszawie) – polski aktor teatralny i filmowy, poseł na Sejm PRL IX kadencji.
Życiorys
Był synem Mikołaja i Apolonii Siemionów. Jego ojciec, kierownik szkoły powszechnej w Krzczonowie, został w 1942 zamordowany przez Niemców w obozie koncentracyjnym Auschwitz-Birkenau. Wojciech Siemion miał sześciu braci, wśród nich dziennikarza Leszka Siemiona i chemika Ignacego Siemiona, oraz dwie siostry, które zmarły wkrótce po urodzeniu. W 1945 przeniósł się do Kalisza, gdzie mieszkał jego brat Leszek. Tam ukończył Gimnazjum i Liceum dla Dorosłych im. Tadeusza Kościuszki w Kaliszu, a następnie studiował prawo na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie (1947–1950), został absolwentem Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie (z 1951).
Debiutował w 1946 (jako adept) rolą Madrygała w Krakowiakach i Góralach Wojciecha Bogusławskiego na scenie Teatru Miejskiego im. Wojciecha Bogusławskiego w Kaliszu. Był aktorem Teatru Polskiego w Szczecinie (1950–1951), Teatru Ateneum (1951–1955), Teatru Młodej Warszawy (1955–1957), Teatru Komedia (1957–1962 i 1966–1968, w którym pełnił funkcję dyrektora i kierownika artystycznego), Teatru Narodowego (1962–1963, 1964–1965, 1972–1983), Teatru Powszechnego (1963–1964) i Teatru Ludowego w Warszawie (1970–1972), a także Teatru Polskiego we Wrocławiu (1968–1969). Był aktorem Studenckiego Teatru Satyryków, później w latach 60. kabaretu „Pod Egidą”. Zakładał teatr „Stara Prochownia”, w którym od 1972 pełnił funkcję dyrektora.
Prowadził spotkania dla czytelników pt. „Lekcja czytania”, podczas których przedstawiał własne interpretacje utworów Adama Mickiewicza, Cypriana Kamila Norwida, Mirona Białoszewskiego i Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego. Metodą interpretacyjną podczas tych spotkań było umiejętne wyczucie rytmiki utworów.
Według materiałów zgromadzonych w archiwum Instytutu Pamięci Narodowej w latach 1959–1978 był kontaktem poufnym Służby Bezpieczeństwa o pseudonimie „Wojciech”.
Pełnił funkcję I sekretarza POP PZPR w PWST w Warszawie. W 1983 wszedł w skład Rady Krajowej Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego. W latach 1985–1989 z ramienia Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej sprawował mandat posła na Sejm PRL IX kadencji. W latach 1986–1988 był członkiem Społecznego Komitetu Odnowy Starego Miasta w Zamościu. Od 1998 do 2002 zasiadał w Sejmiku Województwa Mazowieckiego, reprezentując Polską Partię Socjalistyczną (wybrany został z listy Sojuszu Lewicy Demokratycznej). W 2001 z listy Polskiego Stronnictwa Ludowego kandydował bez powodzenia do Sejmu. W 2002 i 2006 z listy PSL ubiegał się bezskutecznie ponownie o mandat radnego sejmiku, jednak w 2007 objął go w miejsce wybranego do Sejmu Janusza Piechocińskiego.
Wykładał na kierunku aktorstwo w Wyższej Szkole Komunikowania i Mediów Społecznych im. Jerzego Giedroycia w Warszawie, prowadził także prywatne muzeum we wsi Petrykozy.
21 kwietnia 2010 aktor doznał poważnych obrażeń w wyniku wypadku drogowego w Ruszkach pod Sochaczewem. Trzy dni później zmarł w warszawskim szpitalu. 7 maja 2010 Wojciech Siemion został pochowany w alei zasłużonych na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera C29/tuje/12).
Życie prywatne
Był żonaty z Jadwigą Siemion, zmarłą w 2004. Kilka lat później ożenił się z Barbarą Kasper-Siemion.
Odznaczenia i wyróżnienia
- Order Sztandaru Pracy I klasy (1984)
- Order Sztandaru Pracy II klasy (1962)
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1999)
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1989)
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1959)
- Srebrny Krzyż Zasługi (1956)
- Medal 30-lecia Polski Ludowej (1975)
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)
- Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury” (1984)
- Srebrna odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (1961)
- Medal Pamiątkowy „Pro Masovia” (2008)
- Nagroda im. Tadeusza Boya-Żeleńskiego (1962)
- Nagroda Specjalna Ministra Obrony Narodowej w dziedzinie teatru i filmu za całokształt twórczości (1988)
- Nagroda im. Witolda Hulewicza
Twórczość
Filmografia
- Załoga (1951) jako Tadeusz
- Przygoda na Mariensztacie (1953) jako Bronek, członek zespołu pieśni i tańca ze Złocieńca
- Trudna miłość (1954) jako syn Kubali
- Błękitny krzyż (1955) jako radziecki partyzant
- Eroica (1957) jako por. „Marianek”
- Zamach (1958) jako akowiec „Ryś”
- Zezowate szczęście (1960) jako personalny Józef Kacperski
- Marysia i krasnoludki (1960) jako Koszałek Opałek (głos) / Skrobek
- Świadectwo urodzenia (1961) jako taboryta Józef
- Złoto (1961) jako współlokator
- Zerwany most (1962) jako Iwan
- Czarne skrzydła (1962) jako sygnalista Jan Duś
- Jutro premiera (1962) jako inspicjent Józio
- Skąpani w ogniu (1963) jako kapral Naróg
- Barwy walki (1964) jako „Elegant”, członek oddziału AL
- Giuseppe w Warszawie (1964) jako Hans, pijany żołnierz niemiecki
- Życie raz jeszcze (1964) jako członek Komitetu Powiatowego atakujący Jakuszyna
- Salto (1964) jako artysta
- Sposób bycia (1965) jako listonosz
- Wojna domowa (1965–1966) jako wychowawca Pawła
- Czterej pancerni i pies (1966–1970) jako kapral Kucharek
- Niewiarygodne przygody Marka Piegusa (1966) jako Jaszczołt, kapitan MO
- Poradnik matrymonialny (1967) jako milicjant
- Kierunek Berlin (1968) jako kapral Wojciech Naróg
- Ostatnie dni (1969) jako kapral Wojciech Naróg
- Co jest w człowieku w środku (1969) jako starszy sierżant Słaboszewski
- Kłopotliwy gość (1971) jako oficer straży pożarnej
- Poszukiwany, poszukiwana (1972) jako prokurator
- Nie ma róży bez ognia (1974) jako dyrektor szkoły
- Ziemia obiecana (1974) jako Wilczek
- Zwycięstwo (1974) jako kapral Wojciech Naróg
- Wolna sobota (1977) jako Mieczysław Gawełek
- Co mi zrobisz, jak mnie złapiesz (1978) jako badylarz „wynajmujący” ciężarówkę
- Filip z konopi (1981) jako naczelnik
- Rodzina Leśniewskich (1981) jako profesor Zbigniew Radosz (odc. 7)
- Alternatywy 4 (1983) jako inżynier Dominek
- Odjazd (1991) jako Gozdek
- Kolejność uczuć (1993) jako dyrektor teatru
- Tajemnica trzynastego wagonu (1993) jako Wiktor
- Złotopolscy (1997) jako Zdzisław Wolski
- Przedwiośnie (2001) jako Maciejunio
- Ubu Król (2003) jako Merdenpot
- Szatan z siódmej klasy (2006) jako dziadek Ignaca (odc. 5–7)
- Taxi A (2007) jako emeryt
- Niezawodny system (2008) jako Leon
- Ostatnia akcja (2009) jako Władek, były żołnierz AL
Publikacje
- Lekcja czytania. Norwid, 2001
- Lekcja czytania. Mickiewicz, 2003
- Lekcja czytania. Gałczyński czyli Metryka grecka i rzymska w niektórych wierszach poety, 2003
- (Za)patrzenie, 2004
- Non omnis moriar przy Józefa Panfila portretach człowieka, 2005
- Lekcja czytania. Różewicz, 2006
- Lekcja czytania. Białoszewski, 2007
- Lekcja czytania. Aleksander Wat, 2008
- Lekcja czytania. Juliusz Słowacki, 2009
- Fortepian Szopena, 2010
Przypisy
- ↑ a b M.P. z 2000 r. nr 13, poz. 258
- ↑ a b c Krzysztof Zwoliński, Juliusz Wojciech Siemion (1928–2010, „Rocznik Mazowiecki”, Nr 22, 2010, s. 130–138 .
- ↑ Ministerstwo Spraw Wewnętrznych w Warszawie (1944) 1954–1990 , ipn.gov.pl .
- ↑ Rozmowa z Wojciechem Siemionem: I sekretarzem POP w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej, „Życie Partii”, Nr 1, 1977, s. 43–44 .
- ↑ Społeczny Komitet Odnowy Starego Miasta , zamosciopedia.pl, 26 października 2014 .
- ↑ Zmarł Wojciech Siemion , rp.pl, 24 kwietnia 2010 .
- ↑ Zmarł wybitny aktor Wojciech Siemion, gazetaprawna.pl, 24 kwietnia 2010 .
- ↑ Pogrzeb Siemiona na Powązkach , fakt.pl, 7 maja 2010 .
- ↑ Edmund Mazur, Adwokat Jadwiga Siemion, „Palestra”, Nr 1–2, 2005 .
- ↑ Wojciech Siemion ponownie się ożenił, onet.pl, 16 września 2009 .
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400
- ↑ „Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy”, Nr 4, 24 lutego 1961, s. 3.
- ↑ Pro Masovia – 2008 r. , mazovia.pl .
- ↑ Laureaci nagrody im. Witolda Hulewicza, hulewicz.org.pl .
Bibliografia
- Wojciech Siemion w bazie filmpolski.pl .
- Wojciech Siemion w bazie IMDb (ang.) .
Linki zewnętrzne
- Wojciech Juliusz Siemion w bazie Filmweb .
- Wojciech Siemion, Encyklopedia teatru polskiego (autorzy). .