We współczesnym świecie Wybory parlamentarne w Norwegii w 2009 roku odgrywa fundamentalną rolę w dzisiejszym społeczeństwie. Niezależnie od tego, czy na poziomie osobistym, społecznym, politycznym czy ekonomicznym, Wybory parlamentarne w Norwegii w 2009 roku nabrał niezaprzeczalnego znaczenia w naszym życiu. Od swoich początków do chwili obecnej Wybory parlamentarne w Norwegii w 2009 roku był przedmiotem debaty, analiz i refleksji w różnych obszarach, generując opinie i kontrowersje. W tym artykule zagłębimy się w wpływ i znaczenie Wybory parlamentarne w Norwegii w 2009 roku w obecnym kontekście, badając jego implikacje i otwierając debatę na temat jego znaczenia we współczesnym społeczeństwie.
Norwegia
Ten artykuł jest częścią serii: Ustrój i polityka Norwegii Ustrój polityczny
Konstytucja
Władza ustawodawcza
Monarcha
Władza wykonawcza
Władza sądownicza
Kontrola państwowa
Finanse
Samorząd terytorialny
Partie polityczne
Polityka zagraniczna
|
Wybory parlamentarne w Norwegii w 2009 roku – wybory do parlamentu norweskiego Stortingu, przeprowadzone 14 września 2009 na terenie Norwegii. Zwycięstwo odniosła rządząca centrolewicowa koalicja trzech partii na czele z Norweską Partią Pracy.
Norweskie partie polityczne rywalizowały o 169 mandatów w parlamencie. Kandydaci byli wybierani z list partyjnych w każdym z 19 okręgów. Partie polityczne nominowały kandydatów na swoje listy wyborcze jesienią 2008 i zimą 2009. Czas przeznaczony na zarejestrowanie list mijał 21 marca 2009. Sondaże przedwyborcze wskazywały na zaciętą rywalizację między rządzącą koalicją a czterema partiami opozycji. Jednym z głównych tematów w kampanii wyborczej był stan gospodarki w kraju. Premier Jens Stoltenberg, stojący od 2005 na czele centrolewicowego rządu, wskazywał na sukces swojego gabinetu w tej dziedzinie. Norwegia, w obliczu światowego kryzysu gospodarczego, utrzymała najniższe w Europie bezrobocie na poziomie 3%, a na specjalnym funduszu, zasilanym z zysków ze sprzedaży gazu ziemnego, zgromadziła 277 mld euro. W skład rządzącej "czerwono-zielonej" koalicji wchodziły: Norweska Partia Pracy, Norweska Partia Centrum oraz Norweska Socjalistyczna Partia Lewicy.
Stojąca na czele Partii Postępu – głównej siły opozycyjnej, Siv Jensen, podkreślała, że obywatele nie czerpią wystarczających zysków ze sprzedaży zasobów naturalnych. Opowiadała się za obniżeniem podatków oraz przyspieszeniem prywatyzacji, w tym w sektorach służby zdrowia i edukacji. Partia Postępu zapowiadała również zaostrzenie przepisów imigracyjnych.
Zwycięstwo w wyborach parlamentarnych uzyskała rządząca koalicja trzech partii, zdobywając w sumie 86 spośród 169 mandatów. Partia Pracy premiera Stoltenberga zdobyła 64 miejsca w parlamencie. Premier zapowiedział kontynuację swoich rządów przez kolejne cztery lata. Dzięki uzyskaniu większości parlamentarnej, rząd Stoltenberga został pierwszym norweskim gabinetem od 1969, który zdołał wywalczyć w wyborach reelekcję.
Cztery partie opozycyjne (Partia Postępu, Partia Konserwatywna, Partia Chrześcijańsko-Demokratyczna i Partia Liberalna) uzyskały w sumie 83 mandaty, a Partia Postępu z 41 deputowanymi została drugim pod względem wielkości ugrupowaniem w Stortingu.
Szczegółowe wyniki wyborów parlamentarnych:
Partia polityczna | Liczba głosów | Liczba mandatów | ||||
---|---|---|---|---|---|---|
# | % | ± p% | # | ± | ||
Norweska Partia Pracy (Det norske Arbeiderparti) | 949 244 | 35,4 | +2,7 | 64 | +3 | |
Partia Postępu (Fremskrittspartiet) | 614 517 | 22,9 | +0,9 | 41 | +3 | |
Norweska Partia Konserwatywna (Høyre) | 462 388 | 17,2 | +3,1 | 30 | +7 | |
Norweska Socjalistyczna Partia Lewicy (Sosialistisk Venstreparti) | 166 295 | 6,2 | −2,6 | 11 | −4 | |
Norweska Partia Centrum (Senterpartiet) | 164 994 | 6,2 | −0,3 | 11 | 0 | |
Chrześcijańsko-Demokratyczna Partia Norwegii (Kristelig Folkeparti) | 148 750 | 5,5 | −1,2 | 10 | −1 | |
Norweska Partia Liberalna (Venstre) | 104 133 | 3,9 | −2,0 | 2 | −8 | |
Rødt | 36 211 | 1,3 | +0,1 | 0 | 0 | |
Inne partie | 1,2 | 0 | 0 | |||
Razem (frekwencja: 75,7%) | 2682700 | 100% | 169 |