Zamek w Windsorze
W dzisiejszym świecie Zamek w Windsorze to temat, który zyskał znaczenie w różnych obszarach społeczeństwa. Od polityki po kulturę popularną, Zamek w Windsorze przykuł uwagę milionów ludzi na całym świecie. Z biegiem czasu Zamek w Windsorze stał się zjawiskiem globalnym, które wywołało debatę, kontrowersje, a w niektórych przypadkach gorliwą rzeszę zwolenników. Wraz z rozwojem XXI wieku Zamek w Windsorze nadal pozostaje tematem zainteresowania, a jego wpływ znajduje odzwierciedlenie w sposobie, w jaki ludzie wchodzą w interakcje, informują się i łączą się ze sobą. W tym artykule zbadamy wpływ Zamek w Windsorze na dzisiejsze społeczeństwo i przeanalizujemy jego znaczenie we współczesnym świecie.
 nr rej. 1117776
| |
 Zamek w Windsorze (strona wschodnia) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Kraj | |
| Miejscowość | |
| Typ budynku |
zamek królewski |
| Rozpoczęcie budowy | |
| Ukończenie budowy | |
Położenie na mapie Berkshire  | |
Położenie na mapie Wielkiej Brytanii  | |
Położenie na mapie Anglii  | |
 51°29′02″N 0°36′16″W/51,483889 -0,604444
| |
| Strona internetowa | |
Zamek w Windsorze (ang. Windsor Castle) – rezydencja królów angielskich od 1110 roku, położona w mieście Windsor (hrabstwo Berkshire w Anglii).
Opis
Zamek składa się z licznych budynków otoczonych murami z wieżami i bramami. Zbudowany został w latach 1070–1086 przez Wilhelma I Zdobywcę, a następnie był rozbudowywany przez kolejnych władców: Edward III wzniósł tu w XIV wieku The Round Tower (Okrągła Wieża), a Edward IV w XV wieku rozpoczął budowę późnogotyckiej St George’s Chapel – kaplicy św. Jerzego, gdzie obecnie nadaje się Order Podwiązki z zachowaniem średniowiecznego ceremoniału (w jej podziemiach znajdują się królewskie groby).
Razem z pałacem Buckingham w Londynie i pałacem Holyrood w Edynburgu jest jedną z głównych oficjalnych rezydencji brytyjskich monarchów. Królowa Elżbieta II przyjmowała tu oficjalnych i prywatnych gości.
Zamek w Windsorze jest największym zamieszkiwanym zamkiem na świecie – ma 800 metrów długości i 19 baszt. Powierzchnia jego podłóg wynosi około 45 000 m².
W swoich wnętrzach mieści cenne zbiory malarstwa, rysunku i wyrobów rzemiosła artystycznego. W 1992 część zamku niemal doszczętnie spłonęła. Dla zebrania funduszy potrzebnych do prac budowlanych udostępniono do zwiedzania część pałacu Buckingham. Po odbudowie zamek ponownie otwarto dla zwiedzających w 1997.
W latach 2020–2022 w zamku mieszkała królowa Elżbieta II, która również tam została pochowana we wrześniu 2022 r.
Historia
Pierwsza wzmianka o zamku pochodzi z 1067 roku. W czasie wojny domowej w latach 1642–1649 w zamku przetrzymywano setki więźniów wojennych. Został on zdobyty w 1642 i przekształcony w kwaterę główną sił parlamentarnych aż do końca wojny. Najprawdopodobniej zwykli żołnierze więzieni byli w lochach Curfew Tower (dosłownie „baszta Godziny Policyjnej”). Dużą część jeńców stanowili oficerowie wysokiej rangi wojska monarchii lub członkowie lojalnej szlachty. Więźniowie byli rozmieszczani w różnych basztach oraz pomieszczeniach zamku, a większość spędziła tam miesiące lub lata: czas wystarczający, by wyryć na ścianach swe nazwiska i herby. Niektóre z tych śladów zachowały się w pokoju znajdującym się nad bramą błędnie zwaną Normandzką. Najznamienitszym więźniem na zamku w Windsorze był król Karol I, przetrzymywany na zamku przez kilka dni w 1647 oraz w styczniu roku następnego. Po egzekucji ciało króla znalazło się w Windsorze i pogrzebane zostało bez żadnych ceremonii w kaplicy świętego Jerzego, w krypcie Henryka VIII i królowej Jane Seymour.
Przypisy
- ↑ Windsor Castle Fire Report. Royal Berkshire Fire and Rescue Service. . . (ang.). oficjalny raport o pożarze.
- ↑ Wielka Brytania. Urodziny królowej Elżbiety II w czasie pandemii. Parada wojskowa na zamku w Windsorze - TVN24 , tvn24.pl (pol.).
- ↑ Królowa Elżbieta II nie wróci po wakacjach do pałacu Buckingham - Wiadomości , onet.pl (pol.).
- ↑ Trumna Elżbiety II w krypcie królewskiej. Akt ostatecznego pożegnania , www.rmf24.pl (pol.).
- ↑ James Forde-Johnston: Great medieval castles of Britain. Londyn: The Bodley Head Ltd, 1979, s. 19. ISBN 978-0-370-30236-2.
Linki zewnętrzne
