W tym artykule będziemy odkrywać fascynujący świat Zbigniew Czarnuch i wszystko, co może nam zaoferować ten temat/osoba/data. Od jego wpływu na dzisiejsze społeczeństwo, po jego pochodzenie i ewolucję w czasie – zagłębimy się w pełną analizę Zbigniew Czarnuch. Odkryjemy jego wiele aspektów, wpływ na różne obszary, a także opinie i wizje ekspertów w danej dziedzinie. Przygotuj się na głębokie zanurzenie się w ekscytującym uniwersum Zbigniew Czarnuch, gdzie znajdziemy istotne i aktualne informacje, które pozwolą Ci poszerzyć swoją wiedzę i lepiej zrozumieć ten temat/osobę/datę.
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Zawód, zajęcie |
historyk, pedagog |
Odznaczenia | |
|
Zbigniew Czarnuch (ur. 18 marca 1930 w Lututowie) – historyk, pedagog, działacz społeczny.
Dzieciństwo spędził w Lututowie, Raduczycach i Dębinie w gminie Osjaków. W 1945 przybył do Witnicy, w której jego ojciec Jan został mianowany burmistrzem (był nim do 1948). W młodości jako harcerz uczestniczył gorliwie w zacieraniu śladów niemczyzny w mieście, zamalowując je farbą i odkuwając młotkiem. Po maturze studiował historię na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, potem na Uniwersytecie Warszawskim.
Po ukończeniu studiów pracował w Zielonej Górze. Propagator idei harcerskich drużyn przypodwórkowych, czyli mających powiązania z rodzicami harcerzy. Z nurtu tego wywodził się teatr Cyrk Cudaków. Podczas pracy w zielonogórskim Domu Kultury Dzieci i Młodzieży, Szkole Podstawowej nr 13 i Liceum Ogólnokształcącym nr 21 (dyrektor 1964–1968) przy ul. Chopina szukając metod wychowania w etosie obywatelskim i poprzez kulturę, w 1957 założył szczep harcerski Makusyny (im. Kornela Makuszyńskiego), polemiczny wobec walterowców, który prowadził do 1968. Z drużyną Makusynów współpracowali m.in. Wanda Chotomska i Jerzy Litwiniuk. Czarnuch był pomysłodawcą odbudowy zamku Schönaichów w Siedlisku, wykorzystywanego następnie jako baza obozów harcerskich.
Po konflikcie z kadrą pedagogiczną w 1968 wyjechał do Poznania, gdzie współpracował z Heliodorem Muszyńskim, następnie przez kilka lat pracował w Głównej Kwaterze ZHP w Warszawie, prowadząc Wydział Dokumentacji i Informacji i kształcąc kadrę harcerską w Centralnej Szkole Instruktorów ZHP. Na Wydziale Pedagogicznym Uniwersytetu Warszawskiego prowadził zajęcia z metodyki harcerskiej, współpracując z prof. Wincentym Okoniem. W warszawskim Ośrodku TVP w latach 1972–1973 zainicjował i prowadził program dla dzieci „Sekretarzyk rodzinny”.
Będąc potem dyrektorem szkoły w Lesku podjął próbę opracowania koncepcji szkoły środowiskowej uznającej lokalną tradycję kultury ukraińskiej. Pracował także w Mokobodach, Czarnej i Niwiskach.
Tuż przed wprowadzeniem stanu wojennego w 1981 powrócił do Witnicy i pozostał tam na stałe. Nauczał historii w miejscowej szkole średniej. W 1985 przyczynił się do utworzenia Towarzystwa Przyjaciół Witnicy, wybrano go także jego prezesem. We współpracy z dawnymi niemieckimi mieszkańcami miasteczka założył Izbę Regionalną – początek miejskiego muzeum, wyposażonego głównie w eksponaty stanowiące własność Czarnucha lub zdobyte dzięki jego staraniom. Jako rzecznik polsko-niemieckiego zbliżenia Zbigniew Czarnuch zainicjował utworzenie Polsko-Niemieckiego Stowarzyszenia Educatio Pro Europa Viadrina, działającego w euroregionie o tej nazwie. Organizuje podróże studialne po pograniczu. Uważa teraz, że niszcząc w młodości niemieckie napisy – „wpadł w pułapkę historii”. Jest inicjatorem i (z Dariuszem Rymarem) współzałożycielem oraz członkiem redakcji ukazującego się od 1994 w Gorzowie Wielkopolskim „Nadwarciańskiego Rocznika Historyczno-Archiwalnego”. Przez wiele lat był członkiem redakcji regionalnego czasopisma „Trakt. Warta–Odra”.
W październiku 2009 za wytrwałe działanie na rzecz porozumienia polsko-niemieckiego otrzymał nagrodę im. Georga Dehio (Georg-Dehio-Kulturpreis ) ufundowaną przez Niemieckie Forum Kulturalne ds. Europy Wschodniej. Członek korespondent berlińskiego stowarzyszenia Landersgeschichtlichen Vereinigung für die Mark Brandenburg. W latach 1994–1995 stworzył Park Drogowskazów i Słupów Milowych Cywilizacji w Witnicy.
Sylwetce Zbigniewa Czarnucha oraz jego działalności poświęcono publikacje Muzeum Ziemi Lubuskiej: Zbigniew Czarnuch (2014) i Makusyny – zielonogórscy harcerze ze szczepu im. Kornela Makuszyńskiego (katalog wystawy) (2010).
Laureat wielu odznaczeń, nagród i wyróżnień za krzewienie historii i kultury lokalnej, takich jak m.in.:
Zbigniew Czarnuch jest autorem wielu publikacji poświęconych Witnicy i regionowi. Bibliografia prac pedagogicznych, regionalnych oraz innych jego autorstwa lub współautorstwa liczy ponad 300 pozycji m.in.: