W tym artykule zbadamy Zbigniew Pietrzykowski z różnych perspektyw, analizując jego znaczenie w dzisiejszym społeczeństwie i jego znaczenie w różnych obszarach. Od wpływu na kulturę popularną po wpływ na politykę, Zbigniew Pietrzykowski odegrał decydującą rolę w sposobie, w jaki postrzegamy otaczający nas świat. Poprzez dogłębną analizę sprawdzimy, jak Zbigniew Pietrzykowski ewoluował na przestrzeni czasu i jak nadal kształtuje sposób, w jaki myślimy i działamy. Dodatkowo przeanalizujemy sposób, w jaki Zbigniew Pietrzykowski został zaadresowany w różnych dyscyplinach akademickich i zawodowych, podkreślając jego potencjał do generowania znaczących zmian w społeczeństwie. W tym artykule zastanowimy się nad wpływem Zbigniew Pietrzykowski na nasze codzienne życie i zbadamy jego znaczenie w obecnym kontekście.
Pełne imię i nazwisko |
Zbigniew Jan Pietrzykowski | |||||||||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia |
4 października 1934 | |||||||||||||||||||||||||||||||||
Data i miejsce śmierci |
19 maja 2014 | |||||||||||||||||||||||||||||||||
Dorobek medalowy | ||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||
Odznaczenia | ||||||||||||||||||||||||||||||||||
Zbigniew Jan Pietrzykowski (ur. 4 października 1934 w Bestwince, zm. 19 maja 2014 w Bielsku-Białej) – polski pięściarz, czterokrotny mistrz Europy, trzykrotny medalista olimpijski, trener, poseł na Sejm II kadencji.
Z boksem zetknął się po raz pierwszy jesienią 1950 w Bielsku. Jego starszy brat, Wiktor, uczęszczał na treningi bokserskie organizowane przez Bielsko-Bialskie Towarzystwo Sportowe (BBTS), odrzucał jednocześnie możliwość wspólnego trenowania boksu przez obu braci. Zbigniew Pietrzykowski zapisał się więc w tajemnicy do nowo powstałej sekcji bokserskiej Bialskiego Klubu Sportowego. Po dokonaniu postępów jego starszy brat zaakceptował sytuację i ściągnął go do BBTS-u. Tu w ciągu roku doszedł od wagi papierowej do lekkopółśredniej. W 1959 ukończył Technikum Przemysłu Spożywczego w Szopienicach.
Jako pięściarz walczył w trzech kategoriach – lekkośredniej, średniej i półciężkiej, najdłużej w tej ostatniej. Trzykrotnie startował w letnich igrzyskach olimpijskich, za każdym razem zdobywając medal. W Melbourne w 1956 wywalczył medal brązowy w kategorii lekkośredniej, po przegranej w półfinale z Węgrem László Pappem. W Rzymie w 1960 dotarł do finału wagi półciężkiej, przegrywając z reprezentującym Stany Zjednoczone Cassiusem Clayem. W Tokio w 1964 zdobył brązowy medal w wadze półciężkiej (pokonał go reprezentant Związku Radzieckiego Aleksiej Kisielow).
Pięciokrotnie wystąpił na mistrzostwach Europy, zdobywając pięć medali. Rozpoczął od brązowego medalu podczas mistrzostw Warszawie w 1953 w wadze lekkośredniej, następnie czterokrotnie zdobywał złote medale: w Berlinie Zachodnim w 1955 w wadze lekkośredniej, w Pradze w 1957 w wadze średniej, a w Lucernie w 1959 i w Moskwie w 1963 w wadze półciężkiej.
Jedenaście razy zdobywał mistrzostwo Polski: w wadze lekkośredniej w 1954, 1955, i 1956, w średniej w 1957, i w półciężkiej w latach 1959–1965. Żaden polski pięściarz nie zdobył więcej tytułów mistrza Polski, a jego rekord wyrównał w 2005 Andrzej Rżany.
Stał się również rekordzistą pod względem występów w reprezentacji Polski. Walczył w niej 44 razy, wygrywając 42 pojedynki i 2 przegrywając. Łącznie odbył 350 walk, z których 334 wygrał, 2 zremisował i 14 przegrał. Przez niemal całą karierę sportową reprezentował BBTS Bielsko-Biała (1950–1968) z przerwą w latach 1955–1956, gdy podczas odbywania służby wojskowej był zawodnikiem Legii Warszawa. Po zakończeniu kariery w 1968 został trenerem.
W 1976 wystąpił jako trener boksera Jana (granego przez polskiego olimpijczyka Jana Szczepańskiego) w filmie telewizyjnym Powrót w reżyserii Filipa Bajona.
W latach 1993–1997 sprawował mandat posła na Sejm II kadencji, wybranego z listy Bezpartyjnego Bloku Wspierania Reform, pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Komisji Młodzieży, Kultury Fizycznej i Sportu. Został członkiem zarządu Polskiego Komitetu Olimpijskiego.
W 1986 był pierwszym laureatem Nagrody im. Aleksandra Rekszy. W 2003 w plebiscycie zorganizowanym w związku z 80-leciem Polskiego Związku Bokserskiego zajął pierwsze miejsce, wyprzedzając m.in. dwukrotnego mistrza olimpijskiego Jerzego Kuleja.
Zmarł 19 maja 2014 w Bielsku-Białej. Został pochowany na cmentarzu parafii Opatrzności Bożej w Bielsku-Białej.
W 2023 jego imieniem nazwano halę widowiskowo-Sportową w Bielsku-Białej.
Odznaczony Krzyżem Oficerskim (1998) i Komandorskim (2004) Orderu Odrodzenia Polski.