Vide etiam paginam fere homonymam: Dei Filius (constitutio dogmatica)
Dei filius est nomen honorarium variis in religionibus in usu. In religione Iudaica populum aut reges Israel vel etiam singulares Israelitas iustos significat. In religione Christiana unus Iesus Nazarenus Dei filius incarnatus annuntiatur, qui iam ante mundi creationem (Io 17,5), (Io 17,24) erat, quem Deus ab aeternitate ad hominum redemptionem miserat, qui ipse est Deus.
Princeps in imperiis antiquae Orientis fere ab 2000 a.C.n. saepe Dei filius vocabatur. In Aegypto antiqua Pharao filius dei Amun appellabatur. Hellenismo Alexander Magnus "Filius Iovis" colebatur. Quod nomen Seleucidae receperunt.
Postquam Gaius Iulius Caesar mortuus deusque declaratus est, Augustus primus imperator Romanus ab anno 27 "dei filius" (theou hyios) et "deus ex deo" (theos ek theou) vocatus est, quo Cultus imperatorius Romanus initium cepit.
Tanach fidem Israelitarum contra polytheismum et adorationem hominum, animalium aut rerum determinat.
Propheta Osee (Os 11,1) totum populum Israel Dei filium vocat. In psalmis regum, qui dicuntur, rex Israel saepius ita nominatur (Ps 2,7; Ps 89,28). Imagines translationesque, quamvis ex sermone aulico antiquae Orientis sumptae sint, tamen numquam regem a Deo re vera genitum sive semideum esse affirmant. Contra titulus quasi adoptionem significat, qua rex dux populi Dei factus ad Dei voluntatem efficiendam constitutus est.
Ecclesia primitiva nomen e Bibliis notum in solum Iesum Nazarenum retulit, ut eius singularis cum Deo Israel coniunctio exprimeretur. "Dei filius" sive "Filius Dei" vel simpliciter "Filius" una cum appellationibus Christus ("unctus") et Kyrios ("dominus") inter nomina honorifica in Novo Testamento saepissime adhibita sunt. Paene in omnibus Novi Testamenti scriptis in usu tantum in Epistulis pastoralibus, Epistula II ad Thessalonicenses, Epistula Iacobi, Epistula I Petri et Epistula Iudae deest.
Utrum Iesus ipse se Dei filium nominavisset non liquet,, sed in sententiis sibi attribuitis se Filium hominis nominavit (Lc 9,58; 12,17; Mc 3,28 etc.).
In theologia trinitatis, Dei filius ut "Deus Filius", secunda persona putatur.