106 Korpus Strzelecki (ZSRR)

W dzisiejszym świecie 106 Korpus Strzelecki (ZSRR) zyskał szczególne znaczenie w różnych obszarach społeczeństwa. Niezależnie od tego, czy chodzi o politykę, ekonomię, technologię, kulturę czy życie codzienne, 106 Korpus Strzelecki (ZSRR) stał się powracającym i wpływowym tematem rozmów. Jego implikacje i reperkusje wywołały debaty, analizy i badania mające na celu zrozumienie jego znaczenia i zakresu. Z różnych perspektyw 106 Korpus Strzelecki (ZSRR) wpłynął na podejmowanie decyzji i sposób, w jaki ludzie wchodzą w interakcje. W tym artykule zbadamy wpływ 106 Korpus Strzelecki (ZSRR) i jego wpływ na naszą obecną rzeczywistość.

106 Korpus Strzelecki
106-й стрелковый корпус
Historia
Państwo

 ZSRR

Działania zbrojne
II wojna światowa
operacja wiślańsko-odrzańska
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych

Wojska lądowe

Rodzaj wojsk

wojska pancerne

Podległość

60 Armia

106 Korpus Strzelecki (ros. 106-й стрелковый корпус) – wyższy związek taktyczny Armii Czerwonej z okresu II wojny światowej, którego żołnierze uczestniczyli w działaniach bojowych w czasie których m.in. uwolniono więźniów niemieckiego obozu Auschwitz-Birkenau.

W 1945 roku razem z 15 Korpusem Strzeleckim i 28 Korpusem Strzeleckim wchodził w skład 60 Armii. W czasie walk na ziemiach polskich 106 KS dowodził gen. mjr Piotr Ilijnych. Oddziały korpusu uczestniczyły m.in. w ofensywie Armii Czerwonej rozpoczętej 12 stycznia 1945 roku, biorąc udział w przełamaniu niemieckich fortyfikacji Stellung a2. Żołnierze 106 Korpusu Strzeleckiego uczestniczyli również w działaniach bojowych w czasie których uwolniono więźniów niemieckiego obozu Auschwitz-Birkenau.

Struktura organizacyjna

Skład w 1945 roku:

Przypisy

  1. a b Podsiadło 2014 ↓, s. 340.
  2. Podsiadło 2014 ↓, s. 338-340.
  3. Dolata i Jurga 1977 ↓, s. 370.

Bibliografia

  • Bolesław Dolata, Tadeusz Jurga: Walki zbrojne na ziemiach polskich 1939-1945. Warszawa: 1977.
  • Rafał Podsiadło: Niemieckie fortyfikacje Stellung a2 i ich przełamanie w styczniu 1945 r. Na linii Raby, Szreniawy i Pilicy. Warszawa: 2014. ISBN 978-83-7339-136-9.

Linki zewnętrzne