Obecnie 1 Dywizja Pancerna (III Rzesza) jest bardzo istotnym tematem, który jest omawiany i analizowany w wielu obszarach. Od polityki po naukę, 1 Dywizja Pancerna (III Rzesza) przykuł uwagę ekspertów i ogółu społeczeństwa. Jego wpływ jest niezaprzeczalny, a jego wpływ rozciąga się na różne aspekty współczesnego społeczeństwa. W tym artykule szczegółowo zbadamy różne aspekty 1 Dywizja Pancerna (III Rzesza), jego implikacje i możliwe rozwiązania. Od jego historii po przyszłość – zagłębimy się w szczegółową analizę, która ma na celu rzucić światło na ten temat, który ma dziś ogromne znaczenie.
1 pułk pancerny w czasie forsowania Mozy | |
Historia | |
Państwo | |
---|---|
Sformowanie | |
Rozformowanie | |
Dowódcy | |
Pierwszy |
gen. kaw. Maximilian von Weichs |
Ostatni |
płk. Eberhard Thunert |
Działania zbrojne | |
II wojna światowa | |
Organizacja | |
Dyslokacja |
Weimar |
Rodzaj sił zbrojnych |
wojska lądowe |
Rodzaj wojsk |
wojska pancerne |
Skład |
patrz tekst |
1 Dywizja Pancerna (niem. 1. Panzer-Division) – niemiecka dywizja pancerna, uczestniczyła w agresji na Polskę, Holandię i Francję oraz w ataku na Związek Radziecki.
Dywizja została sformowana zgodnie z rozkazem z dnia 15 października 1935 roku w Weimarze na bazie 3 Dywizji Kawalerii.
W 1939 roku 1 DPanc. wzięła udział w agresji na Polskę w składzie XVI Korpusu 10 Armii. 1 września dywizja posiadała na wyposażeniu 308 czołgów i 38 samochodów pancernych i atakowała po osi Panki – Kłobuck i w dniu 2 września opanowała mosty na Warcie w rejonie miejscowości Gidle oraz toczyła walki o Częstochowę. 3 września przez Radomsko dotarła do Kamieńska, gdzie w nocy została zaatakowana przez 2 pułk strzelców konnych z Wołyńskiej BK i poniosła straty w ludziach i sprzęcie. 4 września jako prawoskrzydłowa atakowała pozycje obronne I batalionu 146 pp na odcinku Jeżów – Rozprza. Dywizja 5 września wkraczając do wsi Stobiecko Miejskie spacyfikowała miejscowość. Trzy osoby żołnierze dywizji zamordowali i spalili 30 zabudowań. Tego samego i następnego dnia oddział dywizji zamordował we wsiach Krzyżanów, Siomki i Cekanów 23 osoby cywilne. Następnie po przełamaniu polskiej obrony ruszyła na Piotrków Trybunalski. 6 września dywizja walczyła do zmroku z oddziałami 13 DP, a 7 września ruszyła w stronę Warszawy. Brała udział w szturmie Warszawy.
Następnie, w 1940 roku wzięła udział w agresji na Holandię i Francję walcząc w składzie XIX Korpusu. Działania bojowe rozpoczęła atakiem w kierunku Rotterdamu.
Po zakończeniu działań we Francji ze składu dywizji wycofano 2 pułk pancerny i sformowano z niego 16 Dywizję Pancerną.
W 1941 roku dywizja (posiadająca 22 czerwca 1941 154 czołgi) wzięła udział w ataku III Rzeszy na ZSRR w składzie 4 Grupy Pancernej walczącej początkowo w składzie Grupy Armii Północ a później w Grupie Armii Środek. Na terytorium ZSRR dywizja walczyła przeciw Armii Czerwonej do końca 1942 roku a następnie została przerzucona początkowo do Francji a następnie Grecji, gdzie pozostawała w rezerwie do listopada 1943 roku.
W listopadzie 1943 roku skierowana ponownie na front wschodni, gdzie weszła w skład 4 Armii Pancernej w Grupie Armii Południe. Brała wtedy udział w kontrofensywie na Kijów i walkach w północnej Ukrainie do września 1944 roku.
W październiku 1944 roku została przerzucona na Węgry i włączona w skład 6 Armii. Uczestniczyła wtedy w walkach w rejonie Debreczyna i w grudniu 1944 roku w kontrofensywie w Transylwanii. Na Węgrzech dywizja walczyła do kwietnia 1945 roku, a następnie wycofała się na teren Austrii, gdzie ostatecznie została rozbita w maju 1945 roku.
Stan dywizji na 1 września 1939: 331 czołgów, 90 sam.panc. (razem 421 pojazdów opancerzonych), 1402 sam. ciężarowe, 1289 motocykli, 561 sam. osobowych, 24 lekkie haubice polowe, 8 dział piechoty, 48 dz.ppanc. 37 mm, 12 nkm.plot. 20 mm, 18 ciężkich oraz 30 lekkich granatników, 46 ckm., 825 lkm. a także 7249 karabinów i 4625 pistoletów Dywizja liczyła 11 792 ludzi w tym 394 oficerów, 1962 podoficerów, 9321 szeregowych oraz 115 urzędników.