W dzisiejszym świecie 7 Dywizja Pancerna (III Rzesza) nabrał fundamentalnego znaczenia w różnych aspektach życia codziennego. Od wpływu na gospodarkę po wpływ na społeczeństwo, 7 Dywizja Pancerna (III Rzesza) stał się tematem ciągłej debaty i analiz. W tym artykule szczegółowo zbadamy znaczenie 7 Dywizja Pancerna (III Rzesza) i jego ewolucję w czasie. Od pojawienia się na scenie publicznej po wpływ na różne obszary, 7 Dywizja Pancerna (III Rzesza) jest zjawiskiem zasługującym na pełną uwagę. Poprzez szczegółową analizę zbadamy różne aspekty 7 Dywizja Pancerna (III Rzesza) i jego wpływ na dzisiejszy świat.
Historia | |
Państwo | |
---|---|
Sformowanie |
1939 |
Rozformowanie |
1945 |
Tradycje | |
Rodowód | |
Dowódcy | |
Pierwszy |
gen. por. Georg Stumme |
Ostatni |
płk Hans Christern |
Działania zbrojne | |
II wojna światowa bitwa pod Arras bitwa pod Moskwą bitwa o Berlin | |
Organizacja | |
Rodzaj sił zbrojnych |
wojska lądowe |
Rodzaj wojsk |
wojska pancerne |
Skład |
patrz tekst |
7 Dywizja Pancerna (niem. 7. Panzer-Division) – niemiecka dywizja pancerna, uczestniczyła w agresji na Francję i ataku na Związek Radziecki, zwana Dywizją Duchów (niem. Gespensterdivision) ze względu na szybkość przemieszczania się i nieprzewidywalność, przez którą często nawet niemieckie dowództwo nie wiedziało, gdzie obecnie znajduje się oddział.
Dywizja została sformowana w Gerze na podstawie rozkazu z dnia 18 października 1939 roku po przeformowaniu 2 Dywizji Lekkiej, która uczestniczyła w agresji na Polskę.
Pod koniec 1939 roku została przerzucona na zachód Niemiec, gdzie początkowo znajdowała się w odwodzie. W maju 1940 roku weszła w skład Grupy Pancernej von Kleista i w składzie tej grupy wzięła udział w walkach we Francji. W bitwie pod Arras walczyła przeciw wojskom francuskim i brytyjskim. Poniosła największe straty wśród jednostek niemieckich uczestniczących w agresji na Francję, tracąc 682 zabitych i 42 czołgi. Wojskom francuskim i brytyjskim zadała jednak dużo wyższe straty, biorąc do niewoli 97 468 jeńców. Po zakończeniu działań bojowych pozostała na terenie okupowanej Francji do lutego 1941 roku. Następnie została przerzucona do Niemiec.
W maju 1941 roku weszła w skład 3 Grupy Pancernej i wraz z nią w czerwcu 1941 roku wzięła udział w ataku na Związek Radziecki w składzie Grupy Armii Środek. W tym czasie dywizja liczyła 14 400 żołnierzy i atakowała Armię Czerwoną pod Mińskiem, Smoleńskiem, Wiaźmą, Rżewem i Moskwą. W czasie tych walk poniosła znaczne straty w ludziach i sprzęcie.
W lipcu 1942 roku została wycofana z frontu wschodniego i przerzucona do okupowanej Francji, gdzie została uzupełniona. W tym czasie uczestniczyła w zajęciu nieokupowanej części Francji.
W grudniu 1942 roku ponownie skierowana na front wschodni, gdzie weszła w skład 1 Armii Pancernej Grupy Armii Don. Wzięła udział w walkach pod Biełgorodem oraz pod Charkowem. Następnie walczyła na Ukrainie. W sierpniu 1944 roku została skierowana do Kurlandii, gdzie walczyła do stycznia 1945 roku, ponosząc znaczne straty.
W czasie ofensywy prowadzonej od 12 stycznia 1945 roku przez Armię Czerwoną 7 DP została otoczona w rejonie Gdańska. Drogą morską wydostała się z okrążenia, ale utraciła cały sprzęt. Po zakończeniu bitwy o Berlin, żołnierze dywizji przedzierali się na zachód aby dotrzeć do pozycji zajmowanych przez wojska aliantów zachodnich. Żołnierze 7 DP oddali się do niewoli brytyjskiej, co miało miejsce 3 maja 1945 roku w rejonie Schwerina.