Alleyne Fitzherbert

We współczesnym świecie Alleyne Fitzherbert nabrał niezwykłego znaczenia, które wpłynęło na różne aspekty społeczeństwa. Od momentu powstania Alleyne Fitzherbert wywołuje debaty, kontrowersje i istotne zmiany w różnych obszarach, od kultury po gospodarkę. Jego wpływ rozprzestrzenił się na cały świat, przyciągając uwagę specjalistów, badaczy i ogółu społeczeństwa. W tym artykule zbadamy wpływ Alleyne Fitzherbert na dzisiejsze społeczeństwo, analizując jego implikacje i zastanawiając się nad jego rolą we współczesnym świecie.

Alleyne Fitzherbert
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

1 marca 1753
Derby

Data i miejsce śmierci

19 lutego 1839
Londyn

Alleyne Fitzherbert (lub: FitzHerbert) (ur. 1 marca 1753 w Derby, zm. 19 lutego 1839 w Londynie) – brytyjski arystokrata (1. baron St Helens) i dyplomata.

Życiorys

Był człowiekiem świetnie wykształconym. Kształcił się kolejno w Derby School (1763-1766), Eton College (1766–70) i w St John’s College na Uniwersytecie Cambridge (1770-1774). Do jego przyjaciół należał uczony leksykograf dr Samuel Johnson.

W lutym 1777 rozpoczął karierę dyplomaty jako brytyjski wysłannik do Brukseli, dlatego tytuł M.A. (magister) musiał bronić zaocznie. Pozostał w Brukseli do sierpnia 1782, gdy premier William Petty, 2. hrabia Shelburne wysłał go do Paryża, by negocjował warunki pokoju z Francją, Hiszpanią i Holandią. Dnia 20 stycznia 1783 preliminaria zostały podpisane. Pokój zawarto już bez bezpośredniego udziału Fitzherberta, lecz to właśnie jego zabiegi uczyniły go w ogóle możliwym. Latem roku 1783 wysłano go jako wysłannika nadzwyczajnego do Rosji. W roku 1787 towarzyszył carycy Katarzynie II w jej podróży po Krymie.

Był ambasadorem w Hiszpanii w latach 1790–1794. W 1793 podpisał traktat sojuszniczy między Hiszpanią a Wielką Brytanią. 25 marca 1794 roku został brytyjskim ambasadorem w Hadze, które to stanowisko piastował, aż do chwili gdy Francuzi podbili kraj.

Ostatnią misję dyplomatyczną odbył w roku 1801 do Petersburga, by pogratulować Aleksandrowi I objęcia tronu i by zawrzeć sojusz z Rosją. Jak zwykle był bardzo skuteczny.

Przypisy

Bibliografia

  • Fitzherbert, Alleyne. A Cambridge Alumni Database. .
  • Zbigniew Anusik: dyplomacja szwedzka wobec kryzysu monarchii we Francji w latach 1787–1792. Łódź: Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, 2000, s. 474.