Andrzej Garlicki

W tym artykule przyjrzymy się Andrzej Garlicki w sposób głęboki i szczegółowy, analizując różne aspekty, punkty widzenia i perspektywy związane z tym tematem. Zagłębimy się w jego pochodzenie, ewolucję, wpływ na społeczeństwo i możliwe przyszłe implikacje. Dodatkowo przeanalizujemy różne opinie ekspertów i odpowiednie badania, które rzucają światło na Andrzej Garlicki i jego dzisiejsze znaczenie. Ten artykuł ma na celu przedstawienie pełnego i wzbogacającego spojrzenia na Andrzej Garlicki, mając na celu zapewnienie naszym czytelnikom głębokiego i globalnego zrozumienia tego tematu, który jest interesujący dla szerokiego grona odbiorców.

Andrzej Garlicki
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

3 czerwca 1935
Warszawa

Data i miejsce śmierci

14 kwietnia 2013
Warszawa

Zawód, zajęcie

historyk, publicysta

Grób Andrzeja Garlickiego, Aleksandry i Henryka Mierzeckich na Cmentarzu ewangelicko-augsburskim

Andrzej Garlicki (ur. 3 czerwca 1935 w Warszawie, zm. 14 kwietnia 2013 tamże) – polski historyk, publicysta, profesor i dydaktyk, syn Stanisława i brat Leszka Garlickich.

Życiorys

Studia historyczne na Uniwersytecie Warszawskim ukończył w 1956. Promotorem jego pracy doktorskiej o początkach Legionów był Henryk Jabłoński. Zajmował się historią najnowszą Polski.

W latach 1963–1981 był członkiem kolegium tygodnika „Kultura”, a od 1982 pracował w „Polityce. Wchodził również w skład redakcji „Przeglądu Historycznego” (od 1975).

Był profesorem w Instytucie Historycznym UW (do 2000), a następnie Instytutu Informacji Naukowej i Studiów Bibliologicznych Wydziału Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego. Pełnił funkcję Dziekana Wydziału Historycznego UW w latach 1988–1999.

Należał do Związku Młodzieży Polskiej. Zasiadał w zarządzie uczelnianym Związku Młodzieży Socjalistycznej na UW. Był członkiem PZPR, w tym wchodził w skład Komisji Ideologicznej Komitetu Uczelnianego PZPR na UW. Zmarł 14 kwietnia 2013 i został pochowany na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie (aleja 29, grób 60).

Współpraca ze Służbą Bezpieczeństwa PRL

Był tajnym współpracownikiem Służby Bezpieczeństwa w latach 1953–1955 i 1964–1965. Do współpracy przyznał się w wywiadzie udzielonym Gazecie Wyborczej i stwierdził, że miała charakter incydentalny. Nosił pseudonim „Pedagog”.

Uczniowie

Do grona jego uczniów należą: Andrzej Chojnowski, Jerzy Kochanowski, Agnieszka Kowalewska, Jan Milewski, Lidia Mularska-Andziak, Tomasz Nałęcz, Andrzej Notkowski, Katsuyoshi Watanabe, Laurence Weinbaum, Wiesław Władyka, Paweł Ziętara, Jacek Sasin.

Najważniejsze publikacje

Uwagi

  1. List Andrzeja Garlickiego opublikowany w „Polityce” odnoszący się do artykułu tygodnika „Wprost”: 19 listopada 1953 roku podpisałem zobowiązanie do dobrowolnej współpracy z organami bezpieczeństwa. Otrzymałem pseudonim „Pedagog”. Byłem 19-letnim studentem, przekonanym stalinistą.

Przypisy

  1. Andrzej Garlicki , Warszawa, Zmarł 15.04.2013 - wspomnienia , wspomnienia.wyborcza.pl (pol.).
  2. Prof. zw. dr hab. Andrzej Garlicki, baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) .
  3. a b c Andrzej Garlicki nie żyje. Był historykiem i publicystą „Polityki” w: Gazeta Wyborcza, 2013-04-15.
  4. Tadeusz Rutkowski, Na styku nauki i polityki. Uniwersytet Warszawski w PRL 1944–1989, Dzieje Uniwersytetu Warszawskiego po 1945, red. Piotr M. Majewski, Warszawa 2016, s. 438.
  5. Tadeusz Rutkowski, Na styku nauki i polityki. Uniwersytet Warszawski w PRL 1944–1989, Dzieje Uniwersytetu Warszawskiego po 1945, red. Piotr M. Majewski, Warszawa 2016, s. 441.
  6. Nekrolog. .
  7. śp. Andrzej Garlicki
  8. Kryptonim „Pegaz”. Służba Bezpieczeństwa wobec Towarzystwa Kursów Naukowych 1978–1980, wybór, wstęp i oprac. Łukasz Kamiński, Grzegorz Waligóra, Warszawa 2008, s. 195.
  9. a b Andrzej Garlicki, Zawsze mogło być inaczej , Gazeta Wyborcza, 3 czerwca 2005 .
  10. Jarosław Jakimczyk, Profesor z SB , Wprost, 6 marca 2005 .
  11. Andrzej Garlicki, List prof. Andrzeja Garlickiego , Polityka 9 (2493)/2005, 5 marca 2005, s. 92 .
  12. Przegląd mediów – 2 marca 2005 r. , IPN, 2 marca 2005 .

Linki zewnętrzne