Lech Garlicki
W dzisiejszym świecie Lech Garlicki to temat, który budzi zainteresowanie wielu osób z różnych dziedzin. Niezależnie od tego, czy chodzi o sferę zawodową, osobistą czy akademicką, Lech Garlicki stał się tematem ciągłej debaty i dyskusji. Wraz z postępem technologii i globalizacją Lech Garlicki przejął istotną rolę we współczesnym społeczeństwie, zmieniając sposób, w jaki się komunikujemy, pracujemy i kształcimy. W tym artykule zbadamy różne aspekty Lech Garlicki i przeanalizujemy jego wpływ na nasze codzienne życie.
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
23 sierpnia 1946 |
| Profesor nauk prawnych | |
| Specjalność: prawo konstytucyjne | |
| Alma Mater | |
| Doktorat |
1973 – nauki prawne |
| Habilitacja |
1978 – nauki prawne |
| Profesura |
1987 |
| Doktor honoris causa Uniwersytet Gdański – 2017 | |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia |
Uniwersytet Warszawski |
| Okres zatrudn. |
1969–2016 |
| Sędzia Trybunału Konstytucyjnego | |
| Okres spraw. |
1 grudnia 1993–1 grudnia 2001 |
| Polski sędzia Europejskiego Trybunału Praw Człowieka | |
| Okres spraw. |
2002–2012 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Lech (Leszek) Garlicki[a] (ur. 23 sierpnia 1946 w Warszawie) – polski prawnik, specjalista w dziedzinie prawa konstytucyjnego, profesor nauk prawnych, sędzia Trybunału Konstytucyjnego (1993–2001) i Europejskiego Trybunału Praw Człowieka (2002–2012).
Życiorys
Syn Stanisława Garlickiego i brat Andrzeja Garlickiego. W 1968 ukończył studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. W 1973 obronił tamże pracę doktorską, a w 1978 rozprawę habilitacyjną[4][5]. W 1987 został profesorem nauk prawnych[6], stając się najmłodszym wówczas w Polsce profesorem w tej dziedzinie[7]. Jako naukowiec od października 1969 do września 2016 związany był z Uniwersytetem Warszawskim[5], pracując na stanowisku profesora zwyczajnego. W latach 1981–1987 zajmował stanowisko dyrektora Instytutu Nauk o Państwie i Prawie na tej uczelni, od 1987 do 1989 kierował Zakładem Prawa Konstytucyjnego. Prowadził wykłady także na uniwersytetach w Stanach Zjednoczonych, RFN, Francji i Japonii[8] (takich jak Uniwersytet Telawiwski, University of Hong Kong, New York University, Uniwersytet Yale)[7]. W latach 1980–1993 praktykował równocześnie jako adwokat[4].
W latach 80. brał udział w pracach nad projektami ustawy o Trybunale Konstytucyjnym i ustawy o Rzeczniku Praw Obywatelskich, uczestniczył jako ekspert w pracach Okrągłego Stołu[7].
W 1993 Sejm Rzeczypospolitej Polskiej wybrał go na członka Trybunału Konstytucyjnego[1]. Jego kadencja upłynęła w 2001[4]. Dwukrotnie był członkiem Rady Legislacyjnej działającej przy prezesie Rady Ministrów (1987–1992 i w 2002). W latach 2001–2002 pełnił funkcję prezesa zarządu Polskiego Towarzystwa Prawa Konstytucyjnego[8]. Został też członkiem założycielem Europejskiego Instytutu Prawa[9] oraz członkiem Międzynarodowego Stowarzyszenia Prawa Konstytucyjnego i wiceprzewodniczącym Sekcji Polskiej tej organizacji, a także członkiem redakcji prawniczych periodyków (takich jak „Państwo i Prawo”, „Przegląd Sejmowy”, „Przegląd Sądowy” i inne)[4]. 26 czerwca 2002 podjął obowiązki sędziego Europejskiego Trybunału Praw Człowieka. 4 listopada 2011 został przewodniczącym IV Sekcji ETPC[10]. Kadencję w ETPC zakończył w 2012. Następnie był wykładowcą Washington University in St. Louis[9].
Autor ponad 500 publikacji (2017), w tym ponad 150 w językach obcych. Włada biegle językami: angielskim, rosyjskim, francuskim i niemieckim[7].
Wybrane publikacje
- Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych Ameryki: konstytucja – polityka – prawa obywatelskie, Ossolineum, Wrocław 1982.
- Ewolucja polskiego prawa państwowego w latach 1980–1982 (naczelne organy państwowe), IOZiDK, Warszawa 1983.
- Ustrój polityczny Republiki Federalnej Niemiec, Krajowa Agencja Wydawnicza, Warszawa 1985.
- Sądownictwo konstytucyjne w Europie Zachodniej, PWN, Warszawa 1987.
- Trybunał Konstytucyjny. Ustawa o Trybunale Konstytucyjnym. Komentarz (współautor), Wyd. Sejmowe, Warszawa 1996.
- Polskie prawo konstytucyjne. Zarys wykładu, Liber, Warszawa 1997 (wielokrotnie wznawiane).
- Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej. Komentarz (redaktor i współautor), Wyd. Sejmowe, Warszawa 1999 (wielokrotnie wznawiane).
Odznaczenia i wyróżnienia
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2001)[11]
- Odznaka Honorowa „Bene Merito” (2013)[12]
- Tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Gdańskiego (2017)[7][13]
Uwagi
Przypisy
- ↑ a b Uchwała Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 17 listopada 1993 r. w sprawie wyboru członków Trybunału Konstytucyjnego (M.P. z 1993 r. nr 62, poz. 557).
- ↑ Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 września 1999 r. sygn. akt K. 11/99 (M.P. z 1999 r. nr 30, poz. 459).
- ↑ Wykaz publikacji w katalogu Biblioteki Narodowej. .).
- ↑ a b c d Nota biograficzna na stronie Trybunału Konstytucyjnego. .
- ↑ a b Prof. dr hab. Lech Garlicki, portal „Ludzie Nauki”, MNiSW / OPI PIB .
- ↑ Prof. dr hab. Lech Garlicki, archiwalna baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) .
- ↑ a b c d e Prof. Lech Garlicki doktorem honoris causa Uniwersytetu Gdańskiego. naukawpolsce.pap.pl, 23 czerwca 2017. .
- ↑ a b Prof. dr hab. Leszek Garlicki. uw.edu.pl. .
- ↑ a b Judge Lech Garlicki. law.washu.edu. . (ang.).
- ↑ Composition of the Court. echr.coe.int. . (ang.).
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 30 listopada 2001 r. o nadaniu orderów (M.P. z 2002 r. nr 8, poz. 148).
- ↑ Odznaka Honorowa „Bene merito” dla Lecha Garlickiego. strasburgre.msz.gov.pl, 10 stycznia 2013. .
- ↑ Doktoraty honoris causa. ug.edu.pl. .
