W dzisiejszym świecie Czesław Janczarski stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu wielu różnych osób. Niezależnie od tego, czy ze względu na swój wpływ na społeczeństwo, znaczenie historyczne, znaczenie w rozwoju technologicznym czy wpływ w sferze kulturowej, Czesław Janczarski przykuł uwagę ludzi w każdym wieku i w każdym kontekście. W tym artykule szczegółowo zbadamy temat Czesław Janczarski, analizując jego różne wymiary i ewolucję w czasie. Od początków do obecnego stanu Czesław Janczarski był przedmiotem badań, debat i podziwu zarówno wśród naukowców, entuzjastów, jak i ciekawskich.
Czesław Stanisław Janczarski | |
Data i miejsce urodzenia |
2 września 1911 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
19 maja 1971 |
Dziedzina sztuki | |
Odznaczenia | |
Czesław Stanisław Janczarski, pseudonim Jan Antkiewicz (ur. 2 września 1911 w Hruszwicy na Wołyniu, zm. 19 maja 1971 w Warszawie) – polski poeta piszący dla dzieci, a także tłumacz z języka rosyjskiego. Ojciec Jacka Janczarskiego.
Ukończył gimnazjum w Równem. W 1932 rozpoczął studia na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, od 1934 studiował filologię polską na Uniwersytecie Warszawskim. W czasie studiów nawiązał kontakt z Józefem Czechowiczem oraz autentystami z kręgu „Okolicy Poetów”. Był inicjatorem powstania grupy poetyckiej „Wołyń”, do której należeli m.in. Zygmunt Jan Rumel, Zuzanna Ginczanka, Józef Łobodowski, Wacław Iwaniuk i Władysław Milczarek.
W 1939 r. był autorem hasła „Silni – Zwarci – Gotowi”.
Po wybuchu II wojny światowej wyjechał do Lwowa. W latach 1944–1946 mieszkał w Kurowie (gdzie urodził się jego syn – Jacek) i uczył w jednej ze szkół na Lubelszczyźnie (Wolica, gmina Abramów, powiat lubartowski), od 1946 mieszkał w Warszawie.
Pracował kolejno jako organizator zespołów „Żywego Słowa” (zespołów recytatorskich wyjeżdżających w teren) w wydawnictwie „Czytelnik” (1946-1950), jako członek zespołów redakcyjnych „Iskierek”, a potem „Świerszczyka” (1950-1955). Z Tadeuszem Kubiakiem oraz Bogdanem Ostromęckim pracował w latach 1955–1957 w redakcji poezji Polskiego Radia.
Jest twórcą dwutygodnika dla najmłodszych „Miś”. Od początku powstania tego pisma (1957) do końca swojego życia był również jego redaktorem naczelnym, jednak nadal współpracował z innymi tytułami, publikując dalej swoje wiersze w „Świerszczyku” i „Płomyczku”.
Jest twórcą literackiej postaci Misia Uszatka („misia z klapniętym uszkiem”), której plastyczny kształt wymyślił Zbigniew Rychlicki (wspólnie mieli prawa do tej postaci). Miś Uszatek był bohaterem kilku książek Janczarskiego, oraz przeszło stu zrealizowanych w Se-ma-forze telewizyjnych dobranocek z niezapomnianym Mieczysławem Czechowiczem jako narratorem.
Zmarł w wyniku ataku serca, który miał miejsce w czasie spotkania autorskiego z młodzieżą w szkole podstawowej w Siedlcach, a kilka dni później nastąpił zgon w szpitalu w Warszawie. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera b-8-8).
Pierwszy zbiorek liryków „Akwarelą” wydał w 1933. W dwa lata później debiutował jako poeta dla dzieci w pisemku „Słonko”, redagowanym przez Janinę Porazińską. Od tej pory uprawiał równolegle obydwa nurty swojej twórczości. Dla dorosłych wydał 7 zbiorków poetyckich. Twórczość dla dzieci stanowiła jednak główny nurt jego pisarstwa. jest autorem około 75 książek dla dzieci i młodzieży, a także licznych przekładów i luźnych wierszy, publikowanych w większości w „Płomyczku”, „Świerszczyku” i „Misiu”. Tematyka książek Janczarskiego oscyluje wokół spraw najbliższych dziecku – jego codziennego życia i sytuacji w domu czy przedszkolu. Za twórczość dla dzieci otrzymał w 1957 Złoty Krzyż Zasługi, w 1958 – nagrodę miasta stołecznego Warszawy, a w 1960 nagrodę Prezesa Rady Ministrów.
oraz pośmiertnie zbiór wierszy (w redakcji Elżbiety Brzozy)
W 1983 w Wydawnictwie Łódzkim ukazała się jego publikacja: O Lechu, Czechu i Rusie (30 ss.) ISBN 83-218-0292-3.