W tym artykule zbadamy fascynujący świat Edmund Bojanowski, badając jego różne aspekty i wpływ na współczesne społeczeństwo. Od historycznego pochodzenia po dzisiejsze znaczenie, Edmund Bojanowski odegrał kluczową rolę w wielu sferach, odgrywając znaczącą rolę w kulturze, polityce, nauce i wielu innych. Dzięki szczegółowej i wnikliwej analizie odkryjemy niuanse i złożoności, które sprawiają, że Edmund Bojanowski jest tematem bardzo interesującym zarówno dla naukowców, ekspertów, jak i entuzjastów. Przygotuj się na wyruszenie w podróż pełną odkryć i poznania Edmund Bojanowski, która z pewnością pozostawi trwałe wrażenie w umysłach i sercach czytelników.
wyznawca | |
Edmund Bojanowski, rysunek z czasopisma „Sobótka” 1871, wykonany na podstawie oryginalnej fotografii. | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Czczony przez | |
Beatyfikacja |
13 czerwca 1999 |
Wspomnienie |
7 sierpnia |
Atrybuty |
surdut, dzieci |
Szczególne miejsca kultu | |
Herb Junosza | |
Rodzina | |
---|---|
Ojciec |
Walenty |
Matka |
Teresa z Umińskich |
Edmund Wojciech Stanisław Bojanowski herbu Junosza (ur. 14 listopada 1814 w Grabonogu, zm. 7 sierpnia 1871 w Górce Duchownej) – polski działacz społeczny, twórca ochronek wiejskich, tłumacz, założyciel Zgromadzenia Sióstr Służebniczek Najświętszej Marii Panny, błogosławiony Kościoła katolickiego.
Był synem Walentego i Teresy z Umińskich. Matka była siostrą generała Jana Nepomucena Umińskiego. Edmund otrzymał wychowanie katolickie. W domu rodzinnym pielęgnowano polskie tradycje patriotyczne. Jak często w swoich listach i pamiętniku podkreślał błogosławiony, będąc dzieckiem, doświadczył łaski uzdrowienia z ciężkiej choroby, dzięki modlitwie matki w sanktuarium w Gostyniu. Rodzice chcieli zapewnić Edmundowi gruntowne wykształcenie. Początkowo pobierał prywatne lekcje w domu. W 1832 roku rozpoczął studia na Uniwersytecie Wrocławskim. W pierwszych latach nauki był wolnym słuchaczem, uzupełniając równocześnie średnie wykształcenie. Formalnie studentem został w 1835. W latach 1836–1838 kontynuował studia w Berlinie, korzystając także z wykładów z historii sztuki, muzyki, psychologii, poezji i logiki. Największą jego pasją stała się wówczas literatura: pisał między innymi artykuły o polskich zabytkach, przetłumaczył na język polski wiersze liryczne, pieśni serbskie i czeskie, a także „Manfreda” George’a Byrona. Poważna choroba uniemożliwiła mu ukończenie studiów filozoficznych, które podjął na uniwersytetach we Wrocławiu i w Berlinie. Problemy zdrowotne uniemożliwiły mu realizację marzeń o kapłaństwie, chociaż podejmował próby studiów seminaryjnych.
Był założycielem Zgromadzenia Sióstr Służebniczek Najświętszej Marii Panny. Jako osoba świecka otworzył 3 maja 1850 ochronkę w Podrzeczu, która dała początek Bractwu Ochroniarek, z którego z kolei rozwinęło się przyszłe Zgromadzenie Służebniczek. W Grabonogu założył „Dom miłosierdzia” dla sierot, ponadto apteki dla biednych, wypożyczalnie książek oraz czytelnie.
Gromadził zgłaszające się do niego dziewczęta i przygotowywał je do pracy w swoim dziele. W formacji przyszłych sióstr dbał o wychowanie religijne, uczył praktyk pobożnościowych, takich jak modlitwa, rachunek sumienia, czytanie duchowne, medytacja. W napisaniu reguły zgromadzenia współpracował z J. Koźmianem, ks. H. Kajsiewiczem i ks. P. Semenenką. W 1855 arcybiskup poznański Leon Przyłuski udzielił Bojanowskiemu tymczasowego pozwolenia na jej zachowywanie przez siostry. W 1858 abp Przyłuski przyjął zgromadzenie pod opiekę Kościoła, a jego następca, abp Mieczysław Ledóchowski 27 grudnia 1866 zatwierdził definitywnie statuty i konstytucje służebniczek. W 1869 Edmund Bojanowski wstąpił w Gnieźnie do Seminarium duchownego, lecz ze względu na powikłania związane z gruźlicą musiał je opuścić.
Przed śmiercią Bojanowskiego, która nastąpiła 7 sierpnia 1871 w Górce Duchownej, zgromadzenie miało w Wielkim Księstwie Poznańskim 22 domy i liczyło 98 sióstr. Za życia Bojanowskiego służebniczki zaczęły pracować także w innych częściach Polski rozbiorowej: w Galicji, w Królestwie Polskim oraz na terenie niemieckiej prowincji Śląsku.
Publikował na łamach wrocławskiej „Marzanny” (m.in. 1934), w almanachu „Pokłosie” którego był założycielem i redaktorem, w roczniku „Rok wiejski” wychodzącym w Ostrowie. Do znaczniejszych publikacji należą:
Od 11 sierpnia 1871 do 11 sierpnia 1930 r. ciało zmarłego spoczywało w kościele św. Barbary w Jaszkowie (gdzie znajdował się nowicjat Sióstr Służebniczek), o czym informuje tablica pamiątkowa. Następnie jego szczątki zostały przeniesione do sarkofagu w przyklasztornej Kaplicy Najświętszego Serca Pana Jezusa w Luboniu-Żabikowie.
Papież św. Jan Paweł II 13 czerwca 1999 w Warszawie dokonał beatyfikacji Bojanowskiego, a 8 września kaplica w Luboniu, w której znajduje się jego sarkofag, została ustanowiona Sanktuarium Bł. Edmunda Bojanowskiego, by szerzyć kult Bożej Opatrzności, tak obecnego w jego życiu.
Wspomnienie liturgiczne w Kościele katolickim obchodzone jest 7 sierpnia.
Jego relikwie znajdują się w parafii pw. św. Małgorzaty w Gostyniu, oraz w Parafii pw. Niepokalanego Serca Maryi w Piaskach.
Jest patronem: