W tym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Eero Saarinen, badając jego liczne aspekty i znaczenia. _Var1 był obiektem zainteresowania i debaty na przestrzeni dziejów, budząc ciekawość i badania ekspertów z różnych dziedzin. Od wpływu na współczesne społeczeństwo po pochodzenie przodków, Eero Saarinen stał się tematem o niekwestionowanym znaczeniu. Poprzez szczegółową analizę przeanalizujemy różne perspektywy istniejące wokół Eero Saarinen, starając się rzucić światło na jego prawdziwe znaczenie i wpływ na dzisiejszy świat.
Data i miejsce urodzenia |
20 sierpnia 1910 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
1 września 1961 |
Narodowość |
fińska, amerykańska |
Uczelnia | |
Nagrody |
AIA Gold Medal (pośmiertnie, 1962) |
Praca | |
Budynki | |
Projekty |
Gateway Arch, główny terminal na terenie portu lotniczego Waszyngton-Dulles, terminal TWA na lotnisku Kennedy’ego w Nowym Jorku, Bell Labs Holmdel Complex |
Eero Saarinen (ur. 20 sierpnia 1910 w Kirkkonummi, zm. 1 września 1961 w Ann Arbor) – amerykański architekt i projektant wnętrz pochodzenia fińskiego, jedna z najważniejszych postaci amerykańskiej architektury lat 50. XX wieku.
Eero Saarinen urodził się w domu zaprojektowanym przez swego ojca, Eliela, i pełniącym zarazem rolę studia projektowego, zwanym Hvitträsk. Od dzieciństwa dużo rysował oraz rzeźbił. W 1923 Saarinenowie wyemigrowali do Stanów Zjednoczonych, lecz kiedy była okazja, odwiedzali rodzinne strony. Eero Saarinen odbył studia rzeźbiarskie w Paryżu, ale pod koniec 1931 wrócił do Stanów Zjednoczonych i rozpoczął studia architektoniczne na Uniwersytecie Yale (w Yale School of Architecture). W 1934 szkołę ukończył, po czym wraz ze swoim przyjacielem, rzeźbiarzem Carlem Millesem, wyruszył w podróż po Europie i Bliskim Wschodzie. Zwiedził Grecję, Egipt, Syrię, Palestynę, Włochy. W Niemczech poznał szkołę Bauhausu, twórczość Miesa van der Rohego i Ericha Mendelsohna. W Finlandii podziwiał Alvara Aalto, we Francji Le Corbusiera, a w Szwecji Gunnara Asplunda. Przez pewien okres pracował w Helsinkach przy renowacji XIX-wiecznego Teatru Szwedzkiego. W 1936 powrócił do Bloomfield Hills i zaczął wykładać na Cranbrook Academy of Art, gdzie dziekanem wydziału architektury był jego ojciec. Tam poznał Lily Swann, którą poślubił w 1939. Miał z nią dwójkę dzieci, Erica i Susan. Jego małżeństwo nie układało się pomyślnie. W 1952 poznał krytyczkę sztuki Aline Bernstein, która została jego drugą żoną w 1954, zaledwie kilka miesięcy po rozwodzie z Lily. Z drugiego związku miał syna Eamesa. Na początku lat sześćdziesiątych zaczął poważnie chorować. Był coraz słabszy, cierpiał na częste zaniki pamięci. Zmarł po nieudanej operacji usunięcia guza mózgu.
Współtworzył specyficzny dla Stanów Zjednoczonych, zindustrializowany styl międzynarodowy, wzbogacony o doświadczenia europejskiego modernizmu. Z betonu formował śmiałe, organiczne formy. Wynalazł nowe materiały, które odtąd zaczęły być stosowane w budownictwie, m.in. eksperymentując z materiałami samochodowymi, skonstruował szyby, które odbijały 70% światła słonecznego dobiegającego z zewnątrz, a przyciemniały wnętrze budynku. Stosował porcelanową emalię, którą pokrywał ściany betonowe, stal z naturalną warstwą patyny, nazwaną COR-TEN, dzięki której metal nie ulegał korozji i był zabezpieczony przed opadami atmosferycznymi.
Współpracował z Eamsem nad meblami z giętej sklejki (od 1937). W 1949 poznał polskiego architekta Macieja Nowickiego. Razem wykonali szkice projektowe kampusu Uniwersytetu Brandeisa. Pracował razem z ojcem aż do jego śmierci, w 1950, po czym przejął jego przedsiębiorstwo.
Od 1950 pracował z Césarem Pellim. Pod koniec lat pięćdziesiątych jego styl ewoluuje ze ścisłego modernizmu ku coraz większej ekspresji, zapowiadając nadejście postmodernizmu.