Dziś wkroczymy w ekscytujący świat Elżbieta Dziębowska. Dowiemy się o jego znaczeniu, powiązaniach z różnymi dziedzinami nauki oraz o tym, jak ewoluował na przestrzeni czasu. Ponadto przeanalizujemy jego wpływ na obecne społeczeństwo i możliwe przyszłe implikacje. W tym artykule zbadamy różne aspekty, które sprawiają, że Elżbieta Dziębowska jest istotnym i interesującym tematem dla każdego.
Data i miejsce urodzenia |
16 kwietnia 1929 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
4 kwietnia 2016 |
Zawód, zajęcie |
muzykolog, pracownik naukowy |
Narodowość |
polska |
Tytuł naukowy |
doktor |
Rodzice |
Feliks Dziębowski |
Odznaczenia | |
Elżbieta Dziębowska, ps. Dewajtis (ur. 16 kwietnia 1929 w Warszawie, zm. 4 kwietnia 2016) – polska muzykolog, nauczyciel akademicki, w czasie II wojny światowej członkini Szarych Szeregów i oddziału dywersji bojowej Kedywu Agat, uczestniczka powstania warszawskiego.
Była córką przedwojennego oficera zawodowego Feliksa Dziębowskiego (zginął w czasie kampanii wrześniowej) i Julii Dziębowskiej z domu Gradowskiej. W 1940 wraz z rodziną przeniosła się do Warszawy. W 1942 została przyjęta do drugiej klasy miejskiego Gimnazjum Żeńskiego im. Jana Kochanowskiego w Warszawie, które podczas okupacji nosiło nazwę II Miejskiego Żeńskiego Gimnazjum Krawiecko-Bieliźniarskiego.
W lutym 1942 została wprowadzona przez Helenę Jarome do Szarych Szeregów. Dołączyła do 58. Warszawskiej Żeńskiej Drużyny Harcerzy. Jej drużynową była Irena Malento ps. „Jenny”. W konspiracji wybrała pseudonim będący nazwą dębu – tytułowego bohatera jej ulubionej powieści Dewajtis Marii Rodziewiczówny.
Mimo młodego wieku (14 lat) wiosną 1943 została przyjęta na kurs przysposobienia wojskowego. W sierpniu 1943 przeszła wraz z grupą koleżanek ze swojej drużyny do nowo utworzonego oddziału dywersji bojowej Kedywu Agat (późniejszy batalion „Parasol”). W jej mieszkaniu przy ul. Kaliskiej 17, w którym mieszkała wraz z rodziną, znajdowało się również biuro II plutonu.
Ściśle współpracowała z szefem komórki wywiadu „Agatu” Aleksandrem Kunickim ps. „Rayski”. Była najmłodszą wywiadowczynią oddziału. Uczestniczyła w rozpoznaniu lub wzięła bezpośredni udział w akcjach likwidacyjnych: Frühwirth, Braun, Gresser, Kutschera, Stamm oraz Koppe. Za udział w akcji Kutschera otrzymała po raz pierwszy Krzyż Walecznych.
Od 1943 wraz z kolegami i koleżankami z Agatu uczęszczała na tajne komplety organizowane przez dowództwo oddziału w porozumieniu z dyrekcją przedwojennego Gimnazjum i Liceum im. Bolesława Prusa przy ul. Jasnej 10. Dyrektor szkoły wyraził wtedy zgodę na przyjęcie dziewcząt (szkoła była męska).
W powstaniu warszawskim ze służby w II plutonie 2. kompanii batalionu „Parasol” została w pierwszych dniach sierpnia oddelegowana do służby sztabowej jako łączniczka płk. Jana Mazurkiewicza ps. „Radosław”. Została ranna w czasie walk na Starym Mieście. Wyszła z Warszawy we wrześniu 1944 wraz z ludnością cywilną, przeszła przez obóz przejściowy Dulag 121 w Pruszkowie.
Po wojnie ukończyła liceum oraz podjęła studia muzykologiczne na Uniwersytecie Warszawskim, które ukończyła w 1957.
W 1966 na podstawie rozprawy Poematy symfoniczne Mieczysława Karłowicza uzyskała stopień naukowy doktora nadany przez Instytut Sztuki PAN w Warszawie. Następnie była pracownikiem naukowym na Uniwersytecie Warszawskim, a od 1970 do 1989 w Katedrze Historii i Teorii Muzyki Uniwersytetu Jagiellońskiego, pełniąc m.in. funkcję kierownika tejże katedry. W latach 1973–1983 wykładała w Akademii Muzycznej w Krakowie. Była redaktorem naczelnym Encyklopedii Muzycznej PWM.
Po przejściu na emeryturę przeprowadziła się do Jurgowa. W 2005 została członkiem honorowym Związku Kompozytorów Polskich.