François Bayrou
W dzisiejszym świecie François Bayrou to temat, który przykuł uwagę milionów ludzi we wszystkich zakątkach planety. Niezależnie od tego, czy ze względu na swoje znaczenie historyczne, znaczenie we współczesnym społeczeństwie czy wpływ na przyszłość, François Bayrou jest tematem, który nie pozostawia nikogo obojętnym. Przez lata François Bayrou był przedmiotem debaty, szeroko zakrojonych badań i szczegółowych analiz, co zaowocowało szeroką gamą opinii i perspektyw. W tym artykule zbadamy różne aspekty François Bayrou, od jego pochodzenia i ewolucji po dzisiejsze wpływy, w celu rzucenia światła na temat, który nadal budzi zainteresowanie i ciekawość na całym świecie.
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Minister sprawiedliwości Francji | |
| Okres |
od maja 2017 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Przewodniczący Ruchu Demokratycznego | |
| Okres |
od 2007 |
| Przynależność polityczna | |
| |
François Bayrou (ur. 25 maja 1951 w Bordères) – francuski polityk i samorządowiec, były przewodniczący UDF, założyciel Ruchu Demokratycznego, deputowany krajowy i europejski, minister edukacji narodowej (1993–1997), minister sprawiedliwości (2017), kandydat w wyborach prezydenckich.
Życiorys
Uzyskał wykształcenie w dziedzinie filologii klasycznej, ukończył literaturoznawstwo na Université Bordeaux-Montaigne. Opublikował kilkanaście książek poświęconych polityce i historii, w tym biografię Henryka IV Burbona. Zajął się również prowadzeniem stadniny koni.
Zaangażował się w działalność polityczną w ramach Unii na rzecz Demokracji Francuskiej. Zaczął obejmować różne funkcje w administracji terytorialnej. W latach 1982–2008 był członkiem rady generalnej w Pirenejach Atlantyckich, w tym w okresie 1992–2001 zajmował stanowisko jej przewodniczącego. W latach 1983–1993 był radnym miasta Pau, ponownie objął mandat radnego w 2008.
W 1986, 1988 i 1993 uzyskiwał mandat deputowanego do Zgromadzenia Narodowego w jednym z okręgów departamentu Pireneje Atlantyckie. Zrezygnował z zasiadania w niższej izbie parlamentu wkrótce po ostatnich z tych wyborów, obejmując stanowisko ministra edukacji narodowej w rządzie Édouarda Balladura. Urząd ten sprawował także w obu gabinetach premiera Alaina Juppé (1995–1997). W przegranych przez centroprawicową koalicję wyborach z 1997 ponownie został posłem. Rok później wybrano go przewodniczącym Unii na rzecz Demokracji Francuskiej (stał na czele tej partii do czasu jej rozwiązania w 2007).
W 1999 opuścił Zgromadzenie Narodowe w związku z wyborem do Parlamentu Europejskiego. W PE zasiadał w Grupie Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańscy Demokraci) i Europejskich Demokratów i Komisji ds. Konstytucyjnych.
W 2002 zadeklarował swój start w wyborach prezydenckich. Jeszcze przed pierwszą turą znaczna część partyjnych działaczy opowiedziała się jednak za kandydaturą ubiegającego się o reelekcję Jacques’a Chiraca. François Bayrou otrzymał wówczas 6,84% głosów. Opowiedział się przeciw akcesowi UDF do nowo powołanej centroprawicowej Unii na rzecz Większości Prezydenckiej. Przed wyborami parlamentarnymi wbrew jego stanowisku szereg działaczy centrystów (w tym Philippe Douste-Blazy, Pierre Méhaignerie, Hervé de Charette) zdecydowało się kandydować pod szyldem UMP, która jednocześnie poparła grupę kandydatów UDF, w tym także jej lidera.
François Bayrou uzyskał mandat poselski, odchodząc z PE. Utrzymał też funkcję przewodniczącego Unii na rzecz Demokracji Francuskiej, której parlamentarna reprezentacja skurczyła się do 30-osobowej frakcji. Początkowo wspierał rządową większość prezydencką i gabinet Jean-Pierre’a Raffarina. W 2005 przeforsował decyzję o niewchodzeniu do nowego rządu z Dominique'm de Villepin na czele (której nie podporządkował się minister Gilles de Robien). Rok wcześniej był jednym z inicjatorów utworzenia Europejskiej Partii Demokratycznej; został jej współprzewodniczącym, a w 2019 samodzielnym przewodniczącym.
Lider UDF zarejestrował się jako kandydat na urząd prezydencki także w wyborach w 2007. Według niektórych sondaży przedwyborczych (w tym Ifop Fiducial z 10 marca 2007) mógł przez pewien okres liczyć na 23% głosów, czyli tyle samo co kandydatka socjalistów, Ségolène Royal. Ostatecznie uzyskał ponad 6,8 mln głosów (18,57%), zajmując trzecie miejsce. Przed drugą turą wyborów nie poparł żadnego z kandydatów, ogłosił też zamiar powołania na bazie UDF nowego ugrupowania pod nazwą Ruch Demokratyczny. Jednocześnie zdecydowana większość deputowanych jego partii publicznie zaapelowała o wsparcie Nicolasa Sarkozy’ego, a po jego zwycięstwie powołało formację Nowe Centrum, która powróciła do większości prezydenckiej.
François Bayrou obronił mandat deputowanego w 2007, jednak założony przez niego MoDem wprowadził tylko kilku posłów do Zgromadzenia Narodowego XIII kadencji. W 2012 ponownie wystartował w wyborach prezydenckich. W głosowaniu z 22 kwietnia 2012 otrzymał około 3,73 miliona głosów (9,13%), zajmując wśród 10 kandydatów 5. miejsce i przegrywając w pierwszej turze. Przed drugą turą zadeklarował, że sam poprze kandydata socjalistów François Hollande’a przeciwko Nicolasowi Sarkozy’emu. Wystartował również po raz kolejny w tym samym roku w wyborach parlamentarnych w okręgu, z którego posłował od 1986. W drugiej turze przegrał z kandydatką Partii Socjalistycznej, a kierowany przez niego Ruch Demokratyczny uzyskał jedynie dwa mandaty deputowanych.
W 2014 został wybrany na urząd mera Pau. Nie wystartował w wyborach prezydenckich w 2017, popierając wraz ze swym ugrupowaniem Emmanuela Macrona. W maju 2017, po jego zwycięstwie, w nowo powołanym gabinecie Édouarda Philippe’a objął stanowiska ministra stanu, ministra sprawiedliwości i strażnika pieczęci.
W czerwcu 2017 zakończył pełnienie funkcji rządowej, nie wchodząc w skład nowego rządu dotychczasowego premiera, który powołano po wyborach parlamentarnych. Decyzja ta zbiegła się z wszczętym śledztwem w sprawie finansowania etatowych działaczy Ruchu Demokratycznego z funduszy przeznaczonych na wynagrodzenie asystentów eurodeputowanych. W 2020 został merem Pau na kolejną kadencję.
Wybrane publikacje
- La Décennie des mal-appris, Flammarion 1990, ISBN 2-08-066472-7
- Le roi libre, Flammarion 1994, ISBN 2-08-066821-8
- Le droit au sens, Flammarion 1996 ISBN 2-08-067204-5
- Saint-louis, Flammarion 1997, ISBN 2-08-067208-8
- Henri IV raconté par François Bayrou, Perrin jeunesse 1998, ISBN 2-262-01301-2
- Ils portaient l'écharpe blanche: l'aventure des premiers réformés, des Guerres de religion à l'édit de Nantes, de la Révocation à la Révolution, Grasset 1998, ISBN 2-246-55981-2
- Hors des sentiers battus: entretiens avec Sylvie Pierre-Brossolette, Hachette littératures 1999, ISBN 2-01-235258-8
- Relève, Grasset 2001, ISBN 2-246-61821-5
- Oui: Plaidoyer pour la Constitution européenne, Plon 2005, ISBN 2-259-20183-0
- Au nom du tiers état, Hachette Littératures 2006, ISBN 2-01-237250-3
Przypisy
- ↑ Union pour la démocratie française: Historie. france-politique.fr. . (fr.).
- ↑ Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. .
- ↑ EDP History. pde-edp.eu. . (ang.).
- ↑ Bayrou dogonił Royal. wprost.pl, 10 marca 2007. .
- ↑ Nowa francuska Partia Demokratyczna. rfi.fr, 25 kwietnia 2007. .
- ↑ Résultats de l'élection présidentielle 2012: Résultats 1er tour. interieur.gouv.fr. . (fr.).
- ↑ Centrist Bayrou's tactical game in supporting Hollande. france24.com, 4 maja 2012. . (ang.).
- ↑ Résultats des élections législatives 2012. lexpress.fr, 17 czerwca 2012. . (fr.).
- ↑ Municipales 2014, second tour – Les résultats à Pau: François Bayrou, „lucky”. lepoint.fr, 31 marca 2014. . (fr.).
- ↑ French elections: Emmanuel Macron and François Bayrou form alliance. theguardian.com, 22 lutego 2017. . (ang.).
- ↑ Gouvernement Édouard Philippe: qui sont les ministres de Macron. lefigaro.fr, 17 maja 2017. . (fr.).
- ↑ Francja: Francois Bayrou nie wejdzie w skład nowego rządu. rp.pl, 21 czerwca 2017. .
- ↑ Municipales à Pau: François Bayrou réélu. lefigaro.fr, 28 czerwca 2020. . (fr.).
Bibliografia
- François Bayrou na stronie Zgromadzenia Narodowego XIII kadencji. . (fr.).
- Nota biograficzna na stronie prywatnej. . (fr.).
.jpg)