Henryk Higier
W dzisiejszym świecie Henryk Higier stał się tematem ciągłego zainteresowania i debaty. Niezależnie od tego, czy ze względu na swój wpływ na społeczeństwo, w miejscu pracy, w polityce czy w życiu osobistym ludzi, Henryk Higier jest elementem, który dziś nie pozostaje niezauważony. W miarę postępu świata i zmiany okoliczności, Henryk Higier staje się coraz bardziej istotny, a jego wpływ jest odczuwalny we wszystkich aspektach codziennego życia. W tym artykule dokładnie zbadamy rolę i znaczenie Henryk Higier, analizując jego różne aspekty i wpływ na społeczeństwo jako całość.
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie | |
| Alma Mater | |
| Dzieci | |
Henryk (Chaim) Higier (ur. 1 stycznia 1866 w Warszawie, zm. 1942 w getcie warszawskim) – polski lekarz neurolog i psychiatra.
Życiorys
Pochodził z rodziny żydowskiej; był synem Jakuba Higiera i Zofii z domu Lubelfels[1]. Ukończył III Gimnazjum w Warszawie w 1884 roku[2]. Studiował medycynę na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim[3], a potem na Uniwersytecie w Dorpacie, swoją dysertację doktorską sporządził w klinice psychiatrycznej Emila Kraepelina. Studia zakończył cum eximia laude, a jego rozprawa doktorska została nagrodzona złotym medalem. W latach 1891–1893 pracował na oddziale wewnętrznym Szpitala Starozakonnych w Warszawie. Blisko współpracował z Samuelem Goldflamem w jego poliklinice[4]. W 1897 roku odbył podróż naukową do Niemiec i Austrii, gdzie zwiedzał kliniki neurologiczne. Pracował też w Szpitalu Starozakonnych w Warszawie.
W 1908 powstało w Otwocku „Sanatoryum dla chorych nerwowych” (później „Zakład Dietetyczno–Przyrodoleczniczy”), którego był jednym z inicjatorów i założycielem, razem z Gustawem Krukowskim i Adamem Wizelem. Przez lata budynek rozrastał się, ale placówka zakończyła działalność wraz z wybuchem II wojny światowej. Obecnie w budynku dawnego sanatorium działa od 1994 roku Zespół Szkół nr 1.[5]
W 1909 roku uczestniczył w XVI Międzynarodowym Kongresie Medycznym w Budapeszcie. Był wiceprzewodniczącym Polskiego Towarzystwa Neurologicznego (od 1925 roku), członkiem zarządu Warszawskiego Towarzystwa Neurologicznego. Od 1911 należał do Towarzystwa Lekarskiego w Tokio. Członek Warszawskiego Towarzystwa Lekarskiego. Od 1901 roku był współpracownikiem „Neurologisches Centralblatt”, od 1918 „Zentralblatt für die gesamte Neurologie und Psychiatrie”.
Prezes Żydowskiego Towarzystwa Dobroczynnego Pomoc Lekarska[6]. Współpracował z redakcją „Naszego Przeglądu”[7]. Należał do warszawskiej loży B’nai B’rith[8].
W 1931 roku uroczyście obchodzono jubileusz 40-lecia pracy lekarskiej i naukowej Higiera[9][4][2].
Podczas II wojny światowej został przesiedlony do getta warszawskiego, gdzie został zamordowany w 1942 roku[10]. Syn Stanisław zginął wcześniej, również zamordowany w getcie[11].
Życie prywatne
29 czerwca 1893 roku ożenił się z Heleną Rothberg (Rotberg)[12]. Jego syn Stanisław Higier również był lekarzem neurologiem; córka Zofia Dromlewiczowa była pisarką i scenarzystką[13]
Dorobek naukowy
Zajmował się m.in. dziedzicznymi schorzeniami ośrodkowego układu nerwowego. Proponował zabieg sympatektomii przed eksperymentami René Leriche′a. Pozostawił około 250 prac naukowych[14]. Był jednym z autorów 12-tomowej Bibliothek der gesammten medicinischen Wissenschaften für praktische Aerzte und Specialärzte (pod redakcją Antona Draschego).
Wybrane prace
- Experimentelle Prufung der psychophysischen Methoden im Bereiche des Raumsinnes der Netzhaut. Schnakenburg′s Buchdruckerei, 1890
- Z hygjeny ciała i ducha oraz metodyki nauczania i wychowania w szkole i w domu: uwagi w sprawie reformy szkolnej. W drukarni St. Niemiry Synów, 1900
- Schweißanomalien bei Rückenmarkskrankheiten. Neurologisches Centralblatt 1, 19-22, 1907
- Pathologie der angeborenen, familiären und hereditären Krankheiten, speziell der Nerven- und Geisteskrankheiten, „Archiv für Psychiatrie und Nervenkrankheiten”, 48 (1), 1911, s. 41–146, DOI: 10.1007/BF01815285.
- Niemoc płciowa i bezpłodność u mężczyzn i kobiet ze stanowiska neurologa. Lwów, 1915
- Amyotonia congenita (Oppenheim) kombiniert mit Trophoedème chronique (Meige). Neurologisches Centralblatt, 1917
- (transl. Walter Max Kraus) Vegetative Neurology: The Anatomy, Physiology, Pharmacodynamics and Pathology of the Sympathetic and Autonomic Nervous Systems. New York-Washington: Nervous and Mental Disease Publishing, 1919
- Pogranicze padaczki. Warszawskie Czasopismo Lekarskie, 1924
- Konstytucjonalizm, humoralizm i neurowegetatyzm w nowoczesnej medycynie wewnętrznej. Festschrift für Woldemar Bechterew zum 40. Jahre seiner Lehrtätigkeit (1885–1925). Leningrad, 1926
- Typ Żyda-lekarza Europy Zachodniej i Polski na schyłku średniowiecza (Wyjątek z większej pracy). Nasz Przegląd 20.8.1926 s. 6 22.8.1926 s. 6 24.8.1926 s. 4 25.8.1926 s. 4
- Epidemiczny paraliż dziecięcy. Nasz Przegląd 2.10.1927 s. 5
- Przełom w psychoanalizie. Warszawskie Czasopismo Lekarskie, 1929
- Z dziedziny przewlekłych zachorzeń naczyń obwodowych wieku młodzieńczego i męskiego (Endarteriitis obliterans juvenilis, Gangraena spontanea virilis, Thromboangiitis Buergeri), 1931
- Epilepsia tarda endocrina hypophysotoxica cum macropsia, porropsja, hyperacusia. Polska Gazeta Lekarska, 1934
- W sprawie walki eugenicznej z rozrodem osobników małowartościowych. Warszawskie Czasopismo Lekarskie 46, s. 836–837, 1936
- W sprawie odczynu pocenia się u osobników ze schorzeniem rdzenia (notatka historyczna), 1936
- Etiologia i terapia psychozy maniakalno-depresyjnej. Klinika Współczesna, 1938
- Jak wytłumaczyć utratę węchu po urazie czaszki. Medycyna Współczesna, 1938
- Leczenia kataru siennego. Prasa Lekarska, 1938
- Lekarz a rasa i wyznanie. Warszawskie Czasopismo Lekarskie 15 (3), 1938
- Psychoterapia a rasizm. Warszawskie Czasopismo Lekarskie 15 (36), 1938
- Madagaskar ze stanowiska lekarskiego. Nasz Przegląd 28.3.1938 s. 8
- Z pogranicza newrozy i psychopatii. Nasz Przegląd 25.4.1938 s. 20
Przypisy
- ↑ Stanisław Łoza: Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Główna Ksiȩg. Wojskowa,, 1938, s. 257.
- ↑ a b Jakub Mackiewicz. Dr. Henryk Higier (Próba szkicu biograficznego). „Warszawskie Czasopismo Lekarskie”. 8 (13), s. 289–292, 1931.
- ↑ Arnold Hasselblatt, Gustav Otto: Album academicum der Kaiserlichen Universität Dorpat. Dorpat: Mattiesen, 1889.
- ↑ a b Zygmunt Bychowski. 40 lat neurologii polskiej przy współpracy D-ra H. Higiera. „Warszawskie Czasopismo Lekarskie”. 8 (13), s. 292–295, 1931.
- ↑ https://www.facebook.com/ZYDZI.OTWOCCY/posts/w-1908-powsta%C5%82o-w-otwocku-sanatoryum-dla-chorych-nerwowych-p%C3%B3%C5%BAniej-zak%C5%82ad-dietet/874721757991101/
- ↑ Jan Bohdan Gliński: Słownik biograficzny lekarzy i farmaceutów – ofiar drugiej wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo Medyczne Urban & Partner, 1997, s. 138–139. ISBN 83-85842-22-5.
- ↑ Marian Fuks: Prasa żydowska w Warszawie 1823-1939. Warszawa: PWN, 1979, s. 270.
- ↑ Stowarzyszenie humanitarne „Braterstwo B’nei B’rith” w Warszawie 1922-1932. Warszawa: Stowarzyszenie humanitarne „Braterstwo B’nei B’rith”, 1932, s. 17.
- ↑ 40 lat pracy naukowej i lekarskiej dr. Henryka Higiera. „Nasz Przegląd”. 9 (39), s. 10, 8.2.1931.
- ↑ Edward Stocki: Henryk Higier. W: Polski Słownik Biograficzny. T. IX. Wrocław-Warszawa-Kraków: Zakład Narodowy imienia Ossolińskich, 1960/1961, s. 511.
- ↑ Eufemiusz Herman: Neurolodzy polscy. Warszawa: Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1958, s. 260–270.
- ↑ Dnia 29-go Czerwca odbył się ślub d-ra Henryka Higiera z panną Heleną Rotberg. „Izraelita”. 28 (26), s. 222, 7.7.1893.
- ↑ Jerzy Maśnicki, Kamil Stepan: Pleograf: słownik biograficzny filmu polskiego 1896–1939. Kraków: Staromiejska Oficyna Wydawnicza, 1996, s. 1933. ISBN 83-86266-11-2.
- ↑ Herman E. Dr med. Henryk Higier. „Neurologia Polska”. 23 (2), s. 167–181, 1949.
Linki zewnętrzne
- Publikacje Henryka Higiera w bibliotece Polona