Instytut Kształcenia Kadr Naukowych
W tym artykule szczegółowo zbadamy temat Instytut Kształcenia Kadr Naukowych, który przykuł uwagę wielu osób. W miarę zagłębiania się w tę analizę zbadamy różne aspekty Instytut Kształcenia Kadr Naukowych, od jego początków po wpływ na dzisiejszy świat. Przeanalizujemy także różne perspektywy istniejące wokół Instytut Kształcenia Kadr Naukowych, zapewniając zrównoważony i pełny obraz tego tematu. Dodatkowo sprawdzimy, jak Instytut Kształcenia Kadr Naukowych ewoluował na przestrzeni czasu i jak wpłynął na różne obszary społeczeństwa. Ostatecznie ten artykuł ma na celu przedstawienie szerokiego przeglądu Instytut Kształcenia Kadr Naukowych i zapewnienie czytelnikom głębszego i solidniejszego zrozumienia tego fascynującego tematu.
| KC PZPR | |
| |
| Data założenia |
1950 |
|---|---|
| Data likwidacji |
1954 |
| Typ |
państwowa uczelnia niepubliczna, uczelnia partyjna PZPR |
| Państwo | |
| Adres |
al. Stalina 19, Warszawa |
| Rektor | |
Położenie na mapie Warszawy  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |
 52°13′14,578″N 21°01′26,393″E/52,220716 21,023998
| |
Instytut Kształcenia Kadr Naukowych – wyższa szkoła partyjna i marksistowska placówka badawcza, powołana 17 stycznia 1950 z inicjatywy Adama Schaffa przy Komitecie Centralnym PZPR.
Historia i działalność
Zadaniem IKKN było kształcenie kierowniczych kadr naukowych w oparciu o sprawdzone wzory nauki radzieckiej (tzw. Instytut Czerwonej Profesury) oraz uniwersytetów w Cambridge i w Oxfordzie. Dorobek naukowy pracowników Instytutu ograniczał się do krytyki politycznej nauki Zachodu z pozycji marksizmu-leninizmu.
Studia trwały 3 lata. W Instytucie wykładali też obywatele ZSRR (M. Osadko, Nikołaj Niekrasow, A.W. Romanczenko) i NRD (Jürgen Kuczynski). Od 1953 IKKN mógł nadawać „aspirantom” a więc obecnym doktorantom, po obronie „pracy kandydackiej” (pracy doktorskiej), tytuł „kandydata nauk” (doktora nauk). 4 stycznia 1954 Instytut przekształcono w Instytut Nauk Społecznych przy KC PZPR, a już od 1957 funkcjonował pod nazwą Wyższej Szkoły Nauk Społecznych przy KC PZPR, aż do 1984 gdy na jego miejsce utworzono Akademię Nauk Społecznych istniejącą do 1990.
Kierownictwo" class="mw-editsection-visualeditor">edytuj | edytuj kod]
- 12 stycznia 1951-18 czerwca 1954 - Zygmunt Modzelewski, rektor (1900-1954)
- marzec 1950-1954 - Adam Schaff, dyrektor (1913-2006)
- 1954-1957 - Adam Schaff, rektor
Struktura
- Wydział Materializmu Dialektycznego i Historycznego, Historii Filozofii oraz Teorii Państwa i Prawa (Filozoficzny)
- Wydział Ekonomii Politycznej (Ekonomiczny)
- Katedra Ekonomii Politycznej - kierownik Włodzimierz Brus
- Katedra Historii Myśli Ekonomicznej - kier. Oskar Lange
- Katedra Podstaw Ekonomiki Polski Ludowej
- Wydział Historii Polski, Historii Powszechnej i Historii WKP(b) (Historyczny)
- Katedra Historii Polski – kier. Stanisław Arnold, zastępcy: Żanna Kormanowa, Tadeusz Daniszewski
- Katedra Historii WKP(b) – kier. Józef Kowalski, zastępca Weronika Gostyńska
- Katedra Historii Powszechnej – kier. Bronisław Krauze
W roku akademickim 1951-1952 zlikwidowano strukturę wydziałową, które zastąpiono 7 katedrami.
Siedziba
Siedziba IKKN mieściła się w Warszawie, początkowo przy ul. Wiejskiej 18 (1951), następnie w Alei Stalina 10 (ob. Aleje Ujazdowskie 10) (1954).
Zobacz też
- Centralna Szkoła Partyjna PZPR
- Szkoła Partyjna przy KC PZPR
- Centralna Szkoła Partyjna przy KC PZPR 1968–1971
- Instytut Nauk Społecznych przy KC PZPR
- Wyższa Szkoła Nauk Społecznych przy KC PZPR
- Akademia Nauk Społecznych
Przypisy
- ↑ a b Bogusław Czarny: Wpływ aspirantów Katedry Ekonomii Politycznej w Instytucie Kształcenia Kadr Naukowych w Warszawie na polską ekonomię po II wojnie światowej, Ekonomia nr 41/2015
- ↑ Włodzimierz Janowski, Aleksander Kochański, Informator o strukturze i obsadzie personalnej centralnego aparatu PZPR 1948–1990, red. Krzysztof Persak, Warszawa 2000, s. 143.
- ↑ zarządzający IKKN na zlecenie władz partii (Bolesława Bieruta, Jakuba Bermana, Romana Zambrowskiego), źródło: Bogusław Czarny: Wpływ aspirantów Katedry Ekonomii Politycznej w Instytucie Kształcenia Kadr Naukowych w Warszawie na polską ekonomię po II wojnie światowej, Ekonomia nr 41/2015, s. 27
- ↑ Tadeusz Rutkowski, Nauki historyczne w Polsce 1944–1970. Zagadnienia polityczne i organizacyjne, Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa 2007, s. 319, ISBN 978-83-235-0318-7
- ↑ Nowe Drogi, 1951.03-04 nr 2, s. 158
- ↑ Spis telefonów warszawskiego okręgu poczty i telekomunikacji na rok 1950
Bibliografia
- Beata Bińko: Instytut Kształcenia Kadr Naukowych przy KC PZPR – narzędzie ofensywy ideologicznej w nauce i szkolnictwie wyższym, "Kultura i Społeczeństwo" 40 (1996), nr 2, s. 199–214.
- Włodzimierz Janowski, Aleksander Kochański: Informator o strukturze i obsadzie personalnej centralnego aparatu PZPR, 1948–1990, Instytut Studiów Politycznych PAN, Warszawa 2000, s. 166, ISBN 83-88490-03-6
- Beata Bińko: Skąd przychodzili, dokąd zmierzali... aspiranci pierwszego rocznika Instytutu Kształcenia Kadr Naukowych przy KC PZPR Komunizm: ideologia, system, ludzie, pod red. Tomasza Szaroty, Warszawa: "Neriton" – Instytut Historii PAN 2001, s. 192–204.
- Tadeusz Rutkowski: Nauki historyczne w Polsce 1944–1970. Zagadnienia polityczne i organizacyjne, Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa 2007, s. 319.
- Bogusław Czarny: Wpływ aspirantów Katedry Ekonomii Politycznej w Instytucie Kształcenia Kadr Naukowych w Warszawie na polską ekonomię po II wojnie światowej, Ekonomia nr 41/2015, s. 25-57.