Jacques Deray
W tym artykule szczegółowo zbadamy temat Jacques Deray, analizując jego pochodzenie, znaczenie dzisiaj i wpływ w różnych obszarach. Od momentu pojawienia się Jacques Deray budzi duże zainteresowanie i jest przedmiotem licznych debat i badań. Na przestrzeni lat Jacques Deray ewoluował i dostosował się do zmian współczesnego świata, zyskując nowe wymiary i znaczenia. W tym artykule zagłębimy się w najważniejsze aspekty Jacques Deray, oferując kompletną i zaktualizowaną wizję, która pozwala czytelnikowi dokładnie zrozumieć to zjawisko i jego konsekwencje dla dzisiejszego społeczeństwa.
| Prawdziwe imię i nazwisko |
Jacques Desrayaud |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
19 lutego 1929 |
| Data i miejsce śmierci |
9 sierpnia 2003 |
| Zawód |
reżyser, scenarzysta |
| Współmałżonek |
1) Nicole Jones |
| Lata aktywności |
1952-1995 |
Jacques Deray, właśc. Jacques Desrayaud (ur. 19 lutego 1929 w Lyonie, zm. 9 sierpnia 2003 w Boulogne-Billancourt) – francuski reżyser i scenarzysta filmowy.
Życiorys
Urodził się w Lyonie w rodzinie przemysłowców. W wieku 19 lat wyjechał do Paryża, by studiować tam aktorstwo. Grywał niewielkie role na scenie i filmie, po czym od 1952 pracował jako asystent u takich reżyserów, jak m.in. Luis Buñuel czy Jules Dassin.
Jego samodzielnym debiutem reżyserskim był Żigolak (1960). Zafascynowany amerykańskim filmem noir, zasłynął jako twórca popularnych thrillerów (Basen, 1969, Motyl na ramieniu, 1978) i kryminałów, m.in. Borsalino (1970) czy Borsalino i Spółka (1974). Jego specjalnością wkrótce stały się tzw. filmy policyjne (policiers), jak Flic Story (1975). W dziewięciu z jego obrazów główną rolę grał Alain Delon, innym faworyzowanym aktorem był Jean-Paul Belmondo.
Przewodniczył obradom jury na 34. MFF w Cannes (1981), kiedy Złota Palma przyznana została po raz pierwszy polskiemu filmowi – Człowiekowi z żelaza Andrzeja Wajdy.
Zmarł na raka w wieku 74 lat.
Filmografia (wybór)
- Rififi w Tokio (Rififi à Tokyo, 1963)
- Symfonia na cześć masakry (Symphonie pour un massacre, 1963)
- Człowiek z Marakeszu (L'homme de Marrakech, 1966)
- Basen (La piscine, 1969)
- Borsalino (Borsalino, 1970)
- Borsalino i Spółka (Borsalino and Co., 1974)
- Flic Story / Policyjna opowieść (Flic Story, 1975)
- Gang (Le gang, 1977)
- Motyl na ramieniu (Un papillon sur l'épaule, 1978)
- Trzech ludzi do zabicia (Trois hommes à abattre, 1980)
- Raptus (Le marginal, 1983)
- Umarł z otwartymi oczami (On ne meurt que deux fois, 1985)
- W imię przyjaźni (Le solitaire, 1987)
- Chora z miłości (Maladie d'amour, 1987)
- Zbrodnia (Un crime, 1993)
Przypisy
- ↑ 1981 Juries. Festival de Cannes. . . (ang.).
Bibliografia
- Jacques Deray w bazie IMDb (ang.)
- Jacques Deray w bazie Filmweb