W dzisiejszym świecie Janusz Rolicki stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu wielu ludzi na całym świecie. Niezależnie od tego, czy ze względu na wpływ na społeczeństwo, wpływ na kulturę popularną, czy też na dzisiejsze znaczenie, Janusz Rolicki to temat, który nie pozostawia nikogo obojętnym. Od ekspertów w danej dziedzinie po ogół społeczeństwa, każdy ma coś do powiedzenia lub dowiedzenia się o Janusz Rolicki. W tym artykule zbadamy różne aspekty i perspektywy związane z Janusz Rolicki, aby zagłębić się w jego znaczenie i lepiej zrozumieć jego rolę w różnych kontekstach.
Janusz Rolicki (1966) | |
Data i miejsce urodzenia |
22 października 1938 |
---|---|
Zawód, zajęcie | |
Alma Mater | |
Odznaczenia | |
Janusz Andrzej Rolicki (ur. 22 października 1938 w Wilnie) – polski dziennikarz, pisarz, publicysta i polityk, autor licznych zbiorów reportaży, a także wywiadów rzek z Edwardem Gierkiem i Zbigniewem Bujakiem, w latach 1996–2001 redaktor naczelny „Trybuny”.
Urodził się w Wilnie. W 1942 wraz z matką przedostał się nielegalnie do okupowanej Warszawy. Podczas wojny stracił obydwoje rodziców, wychowywany był przez krewnych matki, która zginęła w powstaniu warszawskim.
W 1962 ukończył studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Swoją pracę magisterską pt. Program polityczny „Nowej Reformy” w latach 1913–1914 (do powstania NKN-u 16 VIII 1914 r.) napisał pod kierunkiem Henryka Jabłońskiego.
W latach 1961–1967 pracował jako reporter w „Polityce”. Następnie został dziennikarzem „Kultury”. W latach 1967–1972 zajmował tam stanowisko kierownika działu reportażu, natomiast w latach 1972–1973 był zastępca redaktora naczelnego tygodnika. W latach 1974–1977 był naczelnym redaktorem publicystyki kulturalnej Telewizji Polskiej. Od 1977 do 1980 był dyrektorem programowym i generalnym ds. artystycznych Telewizji Polskiej. Współtworzył i występował jako prezenter programów telewizyjnych: Godzina szczerości, Sam na sam, Tylko w niedzielę, XYZ.
W latach 1963–1982 należał do Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich (był członkiem zarządu głównego od 1971 do 1974). W 1976 wstąpił do Związku Literatów Polskich. Od 1970 do 1981 był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Po wprowadzeniu stanu wojennego złożył legitymację partyjną i odmówił weryfikacji, w konsekwencji czego przez następne dwa i pół roku był bezrobotny. W 1984 znalazł zatrudnienie w Interpress-Filmie.
W wyborach parlamentarnych w 1997 bez powodzenia kandydował do Sejmu z listy Sojuszu Lewicy Demokratycznej. W wyborach samorządowych w 1998 uzyskał mandat radnego sejmiku mazowieckiego I kadencji. Zasiadał w radzie naczelnej Polskiej Partii Socjalistycznej. Pod koniec listopada 2001 wystąpił z klubu SLD w sejmiku, wiążąc się z Samoobroną RP. W 2002 nie ubiegał się o ponowny wybór do sejmiku.
W latach 1996–2001 pełnił funkcję redaktora naczelnego „Trybuny”. Później związał się z tygodnikiem „Uważam Rze” oraz gazetą „Fakt”. Swoje teksty publikował okazjonalnie także w „Przeglądzie” oraz „Gazecie Wyborczej”. Był również częstym gościem programów publicystycznych w Telewizji Republika. Krzysztof Pilawski przeprowadził z nim wywiad rzekę, który pod tytułem Wańka-wstańka ukazał się w 2013 nakładem Wydawnictwa Demart.
W 1974 otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.
Jest laureatem krajowych nagród dziennikarskich (w tym Nagrody im. Juliana Bruna w 1966 oraz Nagrody im. Bolesława Prusa w 1976).