Obecnie Jerzy Osiatyński to temat, który przykuł uwagę wielu ludzi na całym świecie. Wraz z postępem technologii i globalizacją Jerzy Osiatyński stał się istotnym tematem, który bezpośrednio wpływa na codzienne życie ludzi. Od wpływu na gospodarkę światową po wpływ na społeczeństwo, Jerzy Osiatyński stał się punktem zainteresowania naukowców, profesjonalistów i ogółu społeczeństwa. W tym artykule szczegółowo zbadamy wszystkie aspekty Jerzy Osiatyński i jego ewolucję na przestrzeni lat.
Jerzy Osiatyński (2016) | |
Data i miejsce urodzenia |
2 listopada 1941 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
4 lutego 2022 |
Minister finansów | |
Okres |
od 11 lipca 1992 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca | |
Minister-kierownik Centralnego Urzędu Planowania | |
Okres |
od 12 września 1989 |
Poprzednik | |
Następca | |
Odznaczenia | |
Jerzy Osiatyński, właśc. Epaminondas Jerzy Osiatyński (ur. 2 listopada 1941 w Rydze, zm. 4 lutego 2022 w Warszawie) – polski ekonomista i polityk, profesor nauk ekonomicznych.
Poseł na Sejm kontraktowy (X kadencji) oraz na Sejm I, II i III kadencji, minister-kierownik Centralnego Urzędu Planowania (1989–1991) i minister finansów (1992–1993), członek Rady Polityki Pieniężnej (2013–2019).
Był synem ekonomisty Leonidasa Osiatyńskiego i poetki Zinaidy Osiatyńskiej, a także bratem prawnika i publicysty Wiktora Osiatyńskiego.
Absolwent VII Liceum Ogólnokształcącego im. Juliusza Słowackiego w Warszawie. W 1964 ukończył studia na Wydziale Handlu Zagranicznego Szkoły Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie. Doktoryzował się, a następnie uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego nauk ekonomicznych. W 1990 otrzymał tytuł naukowy profesora nauk ekonomicznych. Był profesorem w Instytucie Nauk Ekonomicznych PAN i pracownikiem naukowym Instytutu Historii Nauki PAN.
Od 1963 do 1967 należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W połowie lat 70. zaczął wydawać dzieła zebrane Michała Kaleckiego. W 1980 związał się z „Solidarnością”. W latach 1989–1991 był ministrem-kierownikiem Centralnego Urzędu Planowania w rządzie Tadeusza Mazowieckiego. W okresie 1992–1993 zajmował urząd ministra finansów w rządzie Hanny Suchockiej. W latach 1989–2001 sprawował mandat posła na Sejm X kadencji z ramienia Komitetu Obywatelskiego (przystąpił do powstałego w 1990 Ruchu Obywatelskiego Akcja Demokratyczna), I i II kadencji z listy Unii Demokratycznej i III kadencji z listy Unii Wolności. W 2001 nie ubiegał się o reelekcję, od 2005 przez kilka lat zasiadał we władzach Partii Demokratycznej – demokraci.pl.
W latach 90. powoływany na eksperta ONZ oraz doradcę prezydentów lub premierów Kazachstanu, Kirgistanu, Tadżykistanu, Ukrainy, Mołdawii, Macedonii i Rumunii. Był członkiem Polskiego Towarzystwa Socjologicznego oraz rady naukowej Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego, a także przewodniczącym rady naukowej INE PAN.
W 2010 prezydent RP Lech Kaczyński powołał go na członka Narodowej Rady Rozwoju. W październiku tego samego roku został doradcą społecznym prezydenta Bronisława Komorowskiego ds. ekonomicznych. Złożył dymisję z tej funkcji w związku z powołaniem go przez prezydenta w skład Rady Polityki Pieniężnej, w której zastąpił Zytę Gilowską. Funkcję w RPP objął 20 grudnia 2013 na okres pełnej sześcioletniej kadencji.
Został pochowany 16 lutego 2022 na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.
Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2015). W 1997 otrzymał Odznakę „Zasłużony dla Sanoka”.
W 1993 uznany został przez pismo „Central European” za najlepszego ministra finansów w Europie Środkowej i Wschodniej.