W tym artykule szczegółowo zbadamy temat Instytut Historii Nauki im. Ludwika i Aleksandra Birkenmajerów Polskiej Akademii Nauk i jego wpływ na nasze obecne społeczeństwo. Przeanalizujemy różne perspektywy i opinie, które istnieją wokół Instytut Historii Nauki im. Ludwika i Aleksandra Birkenmajerów Polskiej Akademii Nauk, a także jego znaczenie w różnych kontekstach. Dodatkowo zbadamy czynniki historyczne i kulturowe, które przyczyniły się do ewolucji Instytut Historii Nauki im. Ludwika i Aleksandra Birkenmajerów Polskiej Akademii Nauk w czasie. Poprzez tę szczegółową analizę staramy się przedstawić holistyczne spojrzenie na Instytut Historii Nauki im. Ludwika i Aleksandra Birkenmajerów Polskiej Akademii Nauk, w celu lepszego zrozumienia jego znaczenia i roli we współczesnym świecie.
Pałac Staszica, siedziba Instytutu | |
Data założenia |
1954 |
---|---|
Typ | |
Patron | |
Państwo | |
Adres |
ul. Nowy Świat 72, pok. A09 |
Dyrektor | |
Położenie na mapie Polski | |
52°14′16,0800″N 21°01′05,8800″E/52,237800 21,018300 | |
Strona internetowa |
Instytut Historii Nauki PAN im. Ludwika i Aleksandra Birkenmajerów jest placówką Polskiej Akademii Nauk założoną w 1954. Prowadzi badania w zakresie historii nauki, zarówno nauk społecznych, jak i nauk ścisłych i przyrodniczych oraz historii techniki, a także w zakresie dziejów oświaty i wychowania.
Prace naukowe skupiają się w siedmiu pracowniach:
Instytut posiada własną bibliotekę naukową oraz własne wydawnictwo. Rada Naukowa Instytutu, której przewodniczącym jest Leszek Zasztowt, posiada uprawnienia do nadawania stopni naukowych doktora oraz doktora habilitowanego nauk humanistycznych. Siedzibą Instytutu jest Pałac Staszica w Warszawie. W 2011 Instytut otrzymał imię Ludwika i Aleksandra Birkenmajerów.
Instytut powstał z połączenia Zakładu Historii Nauki (1954-1958), następnie Zakładu Historii Nauki i Techniki (1958-1974) z Pracownią Dziejów Oświaty (1953-1974). Początkowo był Zakładem Historii Nauki, Oświaty i Techniki (1974-1977), a następnie Instytutem Historii Nauki, Oświaty i Techniki (1977-1994). Od 1994 placówka nosi nazwę Instytut Historii Nauki. Jednym z jej twórców i dyrektorem w latach 1958–1974 był profesor Bogdan Suchodolski, drugim Aleksander Birkenmajer, przewodniczący Komitetu Historii Nauki pełniącego funkcję Rady Naukowej w latach 1958–1967. Ich następcą – dyrektorem Zakładu i Instytutu – był w latach 1974–1989 profesor Józef Miąso.
Przed restrukturyzacją Instytut składał się z dwóch zakładów:
W różnych okresach działalności placówki współtworzyli ją profesorowie:
Poważny wkład w dokonania naukowe Zakładu i Instytutu wnieśli:
Głównym zadaniem Instytutu Historii Nauki PAN była edycja Dzieł wszystkich Mikołaja Kopernika, którą przygotowywał Paweł Czartoryski, a także prace nad syntezą Historii nauki polskiej, której dziewięć tomów ukazało się pod redakcją Bogdana Suchodolskiego. Obecnie prace te są kontynuowane. Rozpoczęły się także prace dotyczące edycji osiemnastowiecznych materiałów Komisji Edukacji Narodowej, które wpisane zostały na listę światowego dziedzictwa przez UNESCO.