Dziś Jerzy Tomaszewski (historyk) to temat, który generuje duże zainteresowanie i wpływ na społeczeństwo. Niezależnie od tego, czy ze względu na swoje znaczenie historyczne, wpływ na zdrowie publiczne, wpływ na kulturę popularną czy znaczenie w biznesie, Jerzy Tomaszewski (historyk) przykuł uwagę milionów ludzi na całym świecie. Od swoich początków do dzisiejszej ewolucji Jerzy Tomaszewski (historyk) był przedmiotem debat, analiz i badań mających na celu zrozumienie jego zakresu i znaczenia. W tym artykule zbadamy różne aspekty Jerzy Tomaszewski (historyk) i jego wpływ na różne aspekty naszego życia.
Państwo działania | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Data śmierci | |
profesor | |
Alma Mater | |
Doktorat |
1960 |
Habilitacja |
1964 |
Profesura |
1980 |
Uczelnia | |
Jednostka |
Instytut Historyczny |
Odznaczenia | |
Jerzy Tomaszewski (ur. 8 października 1930 w Radomsku, zm. 4 listopada 2014) – polski historyk i politolog, profesor nauk humanistycznych.
W latach 1947–1948 należał do ZWM, a w latach 1948–1954 był członkiem ZMP.
W 1954 uzyskał w Szkole Głównej Planowania i Statystyki magisterium z historii gospodarczej.
Od 1949 do 1981 należał do PZPR.
W 1960 uzyskał stopień doktora, a w 1964 doktora habilitowanego. Od 1972 profesor nadzwyczajny, a od 1980 profesor zwyczajny.
Był odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Był członkiem Rady Programowej Stowarzyszenia Przeciw Antysemityzmowi i Ksenofobii – Otwarta Rzeczpospolita.
W latach 1950–1954 był zatrudniony jako zastępca asystenta i asystent w Katedrze Historii Gospodarczej. Pracował jako aspirant w Instytucie Nauk Społecznych przy KC PZPR w latach 1954–1956. Od 1957 do 1964 ponownie pracował w SGPiS, gdzie był asystentem, a następnie adiunktem. W latach 1965–1970 był docentem oraz kierownikiem Instytutu Nauk Politycznych w SGGW. Od 1970 był zatrudniony w Instytucie Nauk Politycznych UW kolejno jako docent, profesor nadzwyczajny, a od 1980 jako profesor zwyczajny.
W 1990 został pracownikiem naukowym Instytutu Historycznego UW. Od 2002 na emeryturze, pozostawał wykładowcą IH UW.
Pełnił również funkcję kierownika Centrum Badania i Nauczania Dziejów i Kultury Żydów w Polsce im. Mordechaja Anielewicza. Od 1970 zasiadał w Radzie Naukowej, a od 1985 w Zarządzie Żydowskiego Instytutu Historycznego, był członkiem komitetu redakcyjnego Biuletynu ŻIH i rocznika „Polin. Studies in Polish Jewry”.
Do grona jego uczniów należą: Natalia Aleksiun, Wiesław Dobrzycki, Barbara Małecka-Jaworska, Jerzy Waszkiewicz, Andrzej Żbikowski, Artur Markowski, Marcin Urynowicz[potrzebny przypis].