Język xhosa

W tym artykule poruszymy temat Język xhosa, aktualnego tematu, który wzbudził zainteresowanie różnych sektorów społeczeństwa. Język xhosa zyskał ostatnio na znaczeniu i wywołał debatę na temat jego implikacji i reperkusji. Poprzez wyczerpującą analizę będziemy starali się przedstawić pełny i obiektywny obraz Język xhosa, aby zapewnić czytelnikom głębsze zrozumienie tego tematu. Ponadto zbadane zostaną różne perspektywy i podejścia, które pozwolą podejść do Język xhosa z różnych punktów widzenia, wzbogacając w ten sposób wiedzę i debatę na ten temat.

isiXhosa
Obszar

Południowa Afryka

Liczba mówiących

7,9 miliona

Pismo/alfabet

łacińskie

Klasyfikacja genetyczna
Status oficjalny
język urzędowy RPA
Organ regulujący Pan South African Language Board
Ethnologue 1 narodowy
Kody języka
ISO 639-1 xh
ISO 639-2 xho
ISO 639-3 xho
IETF xh
Glottolog xhos1239
Ethnologue xho
GOST 7.75–97 коа 340
WALS xho
SIL XOS
Występowanie
Ilustracja
Procentowy udział języka xhosa w Południowej Afryce

     0–20%

     20–40%

     40–60%

     60–80%

     80–100%

W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Wikipedia w języku xhosa
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Język xhosa (wym. własna [ˈǁʰɔsa]) – jeden z ważniejszych języków z rodziny bantu. Posługuje się nim południowoafrykański lud Xhosa (głównie w Południowej Afryce i Lesotho), liczbę użytkowników szacuje się na około 5,6 miliona. Zalicza się do języków mlaskowych, co wyróżnia go spośród innych języków bantu (cecha ta została zapożyczona z języków khoisan). Mlask boczny dziąsłowy (zapisywany jako „xh”) występuje również w nazwie języka.

Standard języka xhosa, oparty głównie na dialektach gcaleka, ndlambe i gaika, używany jest w prasie i szkolnictwie szczebla podstawowego. W języku xhosa rozwija się też bogata literatura współczesna, głównie dramaty (m.in. Sinxo oraz John Knox Bokwe).

Język xhosa od końca XIX wieku zapisywany jest alfabetem łacińskim, w 1931 roku wprowadzono znaki diakrytyczne do zapisu dźwięków niewystępujących w językach europejskich.

Bibliografia