Obecnie Kazimierz Tyszkowski stał się tematem ogólnego zainteresowania dużej liczby ludzi na całym świecie. Jego znaczenie i wpływ obejmują wiele aspektów życia codziennego, od zdrowia po technologię, w tym politykę, kulturę i gospodarkę. Kazimierz Tyszkowski to temat, który generuje debatę i kontrowersje, ale także budzi zainteresowanie i ciekawość, co sprawia, że jest miejscem spotkań ludzi z różnych dziedzin i zainteresowań. W tym artykule szczegółowo zbadamy znaczenie i zakres Kazimierz Tyszkowski, a także jego ewolucję w czasie i wpływ na dzisiejsze społeczeństwo.
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
25 kwietnia 1940 |
Zawód, zajęcie |
historyk, bibliograf |
Odznaczenia | |
Kazimierz Tyszkowski herbu Gozdawa (ur. 30 lipca 1894 w Kozówce k. Brzeżan, zm. 25 kwietnia 1940 we Lwowie) – polski historyk, bibliograf, badacz dziejów nowożytnych Polski.
Syn Józefa Tyszkowskiego h. Gozdawa i Marii Antoniny z Łączyńskich h. Nałęcz. Ukończył gimnazjum we Lwowie. Studiował na wydziale filozoficznym Uniwersytetu Franciszkańskiego we Lwowie, tamże uzyskał doktorat (1918 - Poselstwo Lwa Sapiehy do Moskwy w roku 1600) i habilitację. Był uczniem Ludwika Finkla. Od 1908 należał do Organizacji Młodzieży Niepodległościowej „Zarzewie”. W czasie studiów był dwukrotnie prezesem Bratniej Pomocy. Od 1913 (z przerwami) pracował w Zakładzie Narodowym im. Ossolińskich. Członek Towarzystwa Historycznego we Lwowie, członek przybrany Towarzystwa Naukowego we Lwowie, członek komisji historycznej Polskiej Akademii Umiejętności.
Podczas I wojny światowej, latach 1914–1915, służył w wojsku austriackim na froncie wschodnim. Ciężko ranny został zwolniony z wojska jako inwalida.
Od 1922 do końca życia pracował jako kustosz w Ossolineum we Lwowie. W latach 1924–1937 sekretarz Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Historycznego, organizator Zjazdów Historyków Polskich. Od 1932 redaktor „Wiadomości Historycznych”, w latach 1937–1939 redaktor „Kwartalnika Historycznego”. Współpracownik Polskiego Słownika Biograficznego (biogramy: Jan Abramowicz, Wacław (Iwan) Agryppa, t. 1, 1935). Specjalizował się w stosunkach polsko-rosyjskich w XVI i XVII wieku.
Od 27 września 1924 był mężem Marii z Długoszów.