W dzisiejszym artykule porozmawiamy o Klaus Schulze, temacie, który w ostatnich latach staje się coraz bardziej istotny. Klaus Schulze stał się przedmiotem zainteresowania wielu osób, czy to ze względu na jego wpływ na społeczeństwo, jego znaczenie historyczne, czy wpływ na kulturę popularną. W tym artykule będziemy badać różne aspekty związane z Klaus Schulze, od jego pochodzenia i ewolucji, po jego obecną i przyszłą projekcję. Odkryjemy jego znaczenie w życiu ludzi i to, jak wyznacza standardy w różnych obszarach. Bez wątpienia Klaus Schulze to temat, który budzi ogromne zainteresowanie i z którego możemy się wiele nauczyć.
|
Ten artykuł należy dopracować |
Pseudonim |
Richard Wahnfried |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
4 sierpnia 1947 |
Data śmierci |
26 kwietnia 2022 |
Instrumenty | |
Gatunki | |
Zawód |
Muzyk, producent |
Aktywność |
od 1969 |
Wydawnictwo |
Ohr Records |
Powiązania |
Tangerine Dream (1969–1970) |
Współpracownicy | |
Pete Namlook (1994–2005) | |
Strona internetowa |
Klaus Schulze (ur. 4 sierpnia 1947 w Berlinie, zm. 26 kwietnia 2022) – niemiecki muzyk, jeden z prekursorów rocka elektronicznego, jednego z nurtów muzyki elektronicznej.
W latach sześćdziesiątych grał na gitarze, gitarze basowej i perkusji w lokalnych zespołach rockowych (m.in. Psy Free). W 1969 roku związał się na krótko z awangardowym trio Tangerine Dream. Wkrótce po nagraniu pierwszego albumu Electronic Meditation opuścił zespół, by stać się współzałożycielem innej grupy progresywnego rocka Ash Ra Tempel. I znów, po nagraniu jednej płyty, opuścił zespół. Odtąd tworzył i występował jako solista.
W okresie od 1972 do 2003 roku wydał 43 albumy, w tym 9 koncertowych (10 podwójnych, jeden pięcio- i jeden dziesięciopłytowy). Płyty koncertowe, poza rzadkimi wyjątkami, zawierały materiał specjalnie skomponowany na okazję koncertu. Dodatkowo w latach 1993–2000 Klaus Schulze wydał cztery zestawy (Silver Edition, Historic Edition, Jubilee Edition i The Ultimate Edition) zawierające 50 CD i 64 godziny nigdy wcześniej niepublikowanych studyjnych i koncertowych nagrań obejmujących okres całej jego twórczości.
Klaus Schulze występował też gościnnie i nagrywał z innymi muzykami, takimi jak: Ash Ra Tempel, Walter Wegmüller, Sergius Golowin, The Cosmic Jokers, Stomu Yamashta (supergrupa Go), Rainer Bloss, Andreas Grosser, Alphaville, czy bracia Shrive. Jedynym muzykiem, z którym Schulze zdecydował się na stałą współpracę był wykonawca muzyki ambient Pete Namlook. W latach 1994–2005 nagrał dziesięć albumów z cyklu Dark Side of the Moog (tytuły wszystkich z nich są parafrazami tytułów utworów Pink Floyd). Seria DSotM nie była jedynym tego typu przedsięwzięciem. Wydał też serię albumów pod pseudonimem Richard Wahnfried. W swych poszukiwaniach otarł się o takie gatunki jak jazz-rock, progresywny pop, techno, new age, world music oraz awangardę.
W lipcu 1983, wspomagany przez Rainera Blossa, dał serię koncertów w Polsce (Kraków, Katowice, Wrocław, Kalisz, Poznań, Łódź, Warszawa i Gdańsk). Owocem trasy był podwójny album Dziękuję Poland wydany tego samego roku.
Wystąpił na żywo podczas festiwalu Night Of The Prog na Loreley w lipcu 2008 roku. Podczas występu towarzyszyła mu Lisa Gerrard. Materiał z koncertu został opublikowany jako album Rheingold. 13 listopada 2008 oboje zagrali w bazylice Ojców Salezjanów w Warszawie. Konferansjerem występu był Jerzy Kordowicz. Występ składał się z trzech utworów (improwizowanych): pierwszy, solowy Klausa Schulzego, drugi wraz z Lisą Gerrard, trzeci na bis (również z Lisą Gerrard). Klaus Schulze w trakcie koncertu wykorzystywał dwa instrumenty firmy E-mu, jeden firmy Roland, grał również na Mini Moogu oraz Memory Moogu, a także w trakcie solowego utworu wykorzystywał EMS w wersji walizkowej.
17 września 2009 roku – w 70. rocznicę ataku Armii Czerwonej na Polskę – wystąpił w duecie z Lisą Gerrard na uroczystym koncercie na dziedzińcu Zamku Królewskiego w Warszawie, gdzie wykonali m.in. utwór skomponowany na zamówienie Narodowego Centrum Kultury dedykowany 70. rocznicy wybuchu II wojny światowej. Utwór ten NCK wydało jako singiel upamiętniający rocznicowe obchody.
Wyróżnikiem stylu Schulzego były: wibrujące, aczkolwiek stonowane sekwencje rytmów, kaskady nakładających się na siebie i imitujących się nawzajem linii melodycznych, nastroje zmieniające się od relaksującego skupienia do katatonicznego transu. Klaus Schulze często do nagrania swych albumów zapraszał innych muzyków, rozszerzając tym samych instrumentarium o instrumenty akustyczne (wiolonczelę, skrzypce, gitarę lub flet) oraz o wokalizy.
Klaus Schulze żył i tworzył w Berlinie (wcześniej Berlinie Zachodnim). Żonaty z Elfi Schulze.