W poniższym artykule temat Księstwo Bretanii zostanie szczegółowo i wyczerpująco omówiony. Księstwo Bretanii to temat, który wzbudził duże zainteresowanie w różnych obszarach, a jego znaczenie w ostatnich latach rośnie. W tym artykule przeanalizowane zostaną różne aspekty związane z Księstwo Bretanii, od jego pochodzenia i ewolucji po konsekwencje dla obecnego społeczeństwa. Zostanie przeprowadzony przegląd różnych perspektyw i podejść zaproponowanych wokół Księstwo Bretanii, aby zaoferować wszechstronną i zaktualizowaną wizję tego tematu. Ponadto zbadane zostaną wyzwania, jakie obecnie stwarza Księstwo Bretanii, oraz zaoferowane zostaną możliwe strategie i rozwiązania, które pozwolą skutecznie im sprostać.
| 939–1532 | |||||
| |||||
| Ustrój polityczny | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Stolica | |||||
| Data powstania |
939 | ||||
| Data likwidacji |
1532 | ||||
| Władca | |||||
| Język urzędowy |
Bretoński | ||||
| Położenie na mapie | |||||
Księstwo Bretanii (bret. Dugelezh Breizh) – historyczne państwo w Europie zachodniej ze stolicą w Nantes, powstałe po zniesieniu królestwa w 939. Od 1488 po przegranej pod Ballon-sur-Oust księstwo było uzależnione od Francji. W 1532 państwo zostaje anektowane przez Francję, z zachowaniem autonomii administracyjnej[1].
Od 911 Bretania była najeżdżana przez wojska normańskie. W 939 do Bretanii powrócił syn jednego z arystokratów bretońskich, Alain Barbe-Torte, wygnał Normanów, przejął władzę i odbudował kraj[2]. Od 1213 rządziła tam boczna linia Kapetyngów[3].
Lądowanie wojsk angielskich w Bretanii spowodowało wojnę domową. Państwo eksportowało do Anglii w tym czasie sól[4]. Francuska próba odzyskania tych ziem nie powiodła się i dopiero znacznie później tereny te wyswobodziły się z angielskiego panowania.
Pod koniec średniowiecza Księstwo Bretanii dzieliło się na dwie części: zachodnią, zamieszkaną przez ludność mówiącą starym językiem celtyckim, i wschodnią — francuskojęzyczną[5]. Od 1488 w wyniku przegranych walk kraj stawał się coraz bardziej zależny od Francji. W 1491 kraj najechały wojska Karola VIII, które umożliwiły mu ślub z księżną Anną[6]. Ostatecznie został zaanektowany w 1532.