W tym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Ludwig Erhard. Niezależnie od tego, czy chodzi o badanie życia i twórczości postaci historycznej, analizę aktualnego tematu, czy badanie wydarzeń, które wyznaczyły kluczowy moment w historii, Ludwig Erhard oferuje nam nieograniczone możliwości zdobywania wiedzy, refleksji i wzbogacania naszego zrozumienia otaczającego nas świata . W tych linijkach będziemy zagłębiać się w szczegóły, badać różne perspektywy i ostatecznie mamy nadzieję stworzyć wzbogacające doświadczenie dla czytelnika. Dołącz do nas w tej ekscytującej podróży w poszukiwaniu wiedzy o Ludwig Erhard!
Pełne imię i nazwisko |
Ludwig Wilhelm Erhard |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Data i miejsce śmierci | |
Kanclerz Niemiec | |
Okres |
od 16 października 1963 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca | |
Wicekanclerz Niemiec | |
Okres |
od 29 października 1957 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca | |
Odznaczenia | |
Ludwig Wilhelm Erhard (ur. 4 lutego 1897 w Fürth, zm. 5 maja 1977 w Bonn) – niemiecki polityk i profesor ekonomii, federalny minister gospodarki (1949-1963), wicekanclerz (1957-1963), a następnie kanclerz RFN (1963-1966) i przewodniczący CDU w latach 1966–1967.
Jeden z ojców powojennego, niemieckiego cudu gospodarczego (niem. Wirtschaftswunder) opartego na społecznej gospodarce rynkowej.
Urodził się w Bawarii. Podczas I wojny światowej walczył na froncie zachodnim jako artylerzysta. Po wojnie ukończył studia ekonomiczne.
W czasie II wojny światowej współpracował z władzami hitlerowskimi jako ekspert ekonomiczny (wykonywał m.in. zlecenia dla Głównego Urzędu Powierniczego Wschód, który działał na terenie okupowanej Polski i zajmował się m.in. konfiskatą majątku polskich przedsiębiorstw). Latem 1941 r. stworzył dla nazistów plan zagospodarowania okupowanych „obszarów wschodnich”, w którym zawarł szereg rasistowskich uwag dotyczących Polaków:
Polski robotnik okazał się być chętny i pracowity, chociaż jego osiągnięcia nie spełniają wymagań stawianym Niemcom z Rzeszy. To wynik braków w wychowaniu i cech wynikających z uwarunkowań rasowych
Polski naród nie posiada siły kształtowania (rzeczywistości), która pozwoliłaby mu na osiągnięcie prawdziwie kulturalnych wartości
Po zakończeniu wojny Erhard został doradcą ekonomicznym amerykańskich władz okupacyjnych w Bawarii. Po utworzeniu Bizonii dalej był pracownikiem administracji władz alianckich.
Erhard był po wojnie członkiem niemieckiej Unii Chrześcijańsko-Demokratycznej (CDU). Został ministrem gospodarki w pierwszym rządzie Konrada Adenauera. Jest uważany przez wielu za jednego z ojców niemieckiego „cudu gospodarczego” (niem. Wirtschaftswunder).
Po ustąpieniu Adenauera w 1963 r. został drugim kanclerzem federalnym. Po zwycięskich dla CDU wyborach w 1965 r. ponownie został kanclerzem. Ustąpił ze stanowiska rok później. Lecz zanim to się stało, wystosował 25 marca 1966 notę pokojową. Deklarował w niej gotowość RFN do poprawy stosunków z państwami Układu Warszawskiego. Jego następcą został partyjny kolega – Kurt Georg Kiesinger.
W czasie swego urzędowania Erhard konsekwentnie nie uznawał istnienia i legalności drugiego niemieckiego państwa – NRD oraz granic zachodnich Polski i popierał doktrynę, w myśl której nadal istniało państwo niemieckie w granicach Rzeszy Niemieckiej z 1937 r. Zmiany w tej polityce dokonał dopiero kanclerz Willy Brandt.
Zmarł 5 maja 1977 w Bonn.