Małgorzata Brabancka
W tym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Małgorzata Brabancka, badając jego pochodzenie, ewolucję i dzisiejsze znaczenie. Małgorzata Brabancka jest przedmiotem zainteresowania i debaty od wielu lat, a jego wpływ rozciąga się na różne obszary społeczeństwa. Idąc tym tropem, szczegółowo przeanalizujemy różne aspekty, które sprawiają, że Małgorzata Brabancka jest tak ekscytującym tematem, od jego wpływu na kulturę popularną po jego znaczenie w polu akademickim i naukowym. Przygotuj się na odkrycie wszystkich fascynujących aspektów Małgorzata Brabancka i zanurz się w podróż, która doprowadzi Cię do lepszego zrozumienia jego znaczenia w dzisiejszym świecie.
 |
Ten artykuł od 2017-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
| |
| |
| Królowa Rzymian (Niemiec) | |
| Okres | |
|---|---|
| Jako żona | |
| Poprzedniczka | |
| Następczyni | |
| Dane biograficzne | |
| Data urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Ojciec |
Jan I Zwycięski |
| Matka |
Małgorzata de Dampierre |
| Mąż | |
| Dzieci | |
Małgorzata Brabancka (ur. 4 października 1276, zm. 14 grudnia 1311 w Genui) – królowa Niemiec, hrabina Luksemburga, córka księcia Brabancji Jana I Zwycięskiego i Małgorzaty, córki Gwidona de Dampierre, hrabiego Flandrii.
9 czerwca 1292 w Tervuren poślubiła hrabiego Luksemburga Henryka VII (1278/1279 – 24 sierpnia 1313), syna hrabiego Henryka VI i Beatrycze, córki Baldwina d’Avesnes. Małżeństwo to było rezultatem traktatu pokojowego jaki kończył wojnę między Brabancją a Luksemburgiem. Henryk i Małgorzata tworzyli razem szczęśliwe małżeństwo. Doczekali się razem syna i dwóch córek:
- Jan I Ślepy (10 sierpnia 1296 – 26 sierpnia 1346), król Czech
- Maria (1304 – 26 marca 1324), żona króla Francji Karola IV Pięknego
- Beatrycze (1305 – ok. 11 listopada 1319), żona króla Węgier Karola Roberta
W 1308 r. Henryk został wybrany królem Niemiec. Małgorzata została wraz z nim ukoronowana na królową. W 1310 r. towarzyszyła mężowi w jego wyprawie do Włoch po koronę cesarską. Podczas oblężenia Brescii poczuła się jednak źle. Zmarła kilka miesięcy później w Genui. Została pochowana w kościele św. Franciszka. W 1313 r. Henryk (cesarz od 1312 r.) wyznaczył słynnego rzeźbiarza, Giovanniego Pisano, aby wykonał nagrobek królowej.
Przypisy
- ↑ Giovanni Pisano, Elevatio animae, szczegół, Genua, Museo di Sant’Agostino, 1313-1314. Zdjęcie autorstwa Paolo Monti